Władysław Stanisław Reymont

Władysław Stanisław Reymont (właśc. Stanisław Władysław Rejment) urodził się 7 maja 1867 roku w Kobielach Wielkich.  Był synem organisty. Nie chciał zostać, jak ojciec, muzykiem, wydaje się, że młody Staszek nie był zbyt pilnym uczniem. Ku utrapieniu swojej matki uciekał z lekcji, unikał szkoły i nie miał planów na przyszłość. Jednak na swoje szczęście trafił na epokę, która wymagała od przyszłego pisarza głównie uwagi, bo materiału na wielkie powieści miał aż nadto. Prawdopodobnie ok. 1888 przekształcił sobie nazwisko na Reymont, tak bowiem od 1889 podpisywał listy. W 1880 uczył się krawiectwa    (u swego szwagra, K. Jakimowicza) w Warszawie, wyzwolony na czeladnika. W 1883 uzyskał jedyne znane świadectwo ukończenia III klasy Warszawskiej Szkoły Niedzielno-Rzemieślniczej. W 1884 był aktorem  w wędrownych trupach teatralnych pod pseudonimem Urbański. W 1888 został robotnikiem na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej . Około 1890 w Częstochowie nawiązał kontakty ze spirytystami, które wywarły silny wpływ na jego życie psychiczne i twórczość. 

Skąd się bierze talent, tego określić nie sposób, nie wiadomo też, co spowodowało , że po pióro sięgnął Reymont, ale niewątpliwie wpływ na kształt jego twórczości miały te wczesne lata dzieciństwa i młodości. Jako dziecko z chęcią słuchał bajek opowiadanych przez matkę, a podobno pani Antonina miała do tego prawdziwy dar. Dla swego syna chętnie też tworzyła własne fantastyczne historie, które i jego zachęcały do rozwijania wyobraźni. Ojciec Stanisława był człowiekiem wykształconym i obytym, zwłaszcza jak na wiejskie warunki. Jako jeden z nielicznych czytał gazety i interesował się sprawami spoza swojej parafii. Fakt, że kupował książki, wystarczył, by miejscowa ludność, nieco tym ubawiona a po części i zgorszona, okrzyknęła go literatem. Miał też ambicje względem swoich dzieci, chciał miedzy innymi, by Staś uczył się gry na organach, ale syn nie zdradzał w tym kierunku szczególnych zdolności, a surowa dyscyplina w czasie nauki jeszcze hamowała jego poczynania.

Rodzina Reymonta, a właściwie Rejmenta, związana była z życiem parafii. Ojciec Władysława, Józef Rejment był miejscowym organistą i sekretarzem parafialnym. Zaś matka, Antonina z panny Kupczyńska, była spokrewniona z tamtejszym proboszczem, który był jej wujem. Rodzina Rejmentów przeniosła się razem z księdzem kanonikiem Kupczyńskim do Tuszyna pod Łodzią, w roku 1868. W 1902 roku poślubił Aurelię Szabłowską. Aurelia z domu Szacsznajder,była córką kupca, hurtownika handlującego butami. Odziedziczyła po ojcu zmysł do interesów. Była dobrze wykształcona. Grała na fortepianie, świetnie mówiła po francusku. Pierwsze jej małżeństwo było nieudane. Unieważnienie małżeństwa wymagało wiele zachodów i sporo kosztowało. W końcu  papież Leon XIII zgodził się na nie.

Władysław Reymont zaczął pisać jeszcze jako pracownik kolei. Początkowo były to wiersze, potem opowiadania oraz nowele. Reymont postanowił podzielić się twórczością, więc wysłał do "Głosu" nowelę "Śmierć". Mimo że spotykał się raczej z szyderstwem niż ze wsparciem i pochwałami, to jednak odniósł sukces. W związku z tym przeniósł się do Warszawy w 1894 roku, by żyć z pisania. Za zarobione pieniądze miał możliwość podróżowania po Europie.Napisał takie książki jak: ,,Chłopi’’ (dostał nobla za ta powieść) ; ,,Komediantka’’  ;  ,,Ziemia obiecana’’ i wiele innych książek.

Jako przedstawiciel epoki literackiej nazwanej Młodą Polską pisał dzieła z kategorii realizmu z elementami naturalizmu. Jego najbardziej popularna powieść, znana nam między innymi ze szkoły, to “Chłopi” - traktuje ona o losach Macieja Boryny, całej jego rodziny oraz społeczności zamieszkującej wieś Lipce i jest komentarzem do ówczesnej sytuacji chłopów w Polsce. Dzieło doczekało się wielu ekranizacji. Inne ważne tytuły to “Ziemia obiecana” przedstawiająca losy trzech przyjaciół - Karola Borowieckiego, Maxa Bauma oraz Moryca Welta - próbujących odnieść sukces w Łodzi owładniętej kapitalizmem - oraz “Bunt” napisany w konwencji baśni, opowiadający o buncie zwierząt przeciwko władzy człowieka (jest to ostatnia powieść Reymonta). Napisał także trylogię “Rok 1794” opisującą sytuację w Rzeczypospolitej w ostatnich latach jej istnienia.

Powodzenia!