Postać ukrywająca się w życie to duch lata. Jest nieduży, taki, że nie widać go pomiędzy zbożem, gdy stoi wyprostowany. Wygląda trochę jak młoda dziewczyna, a trochę jak ptak. Ma złote włosy i ptasie skrzydła. Ubrany jest w suknię z pajęczyn i naszyjnik z kropel rosy. Na głowie ma kapelusik z listka poziomki, a w uszach kolczyki z pojedynczych cząstek malin. Jego głos jest bardzo dziwny. Brzmi jak połączony śpiew ptaka, szelest trawy i szum liści na wietrze. Duch lata lubi przechadzać się w zbożu i rozmawiać z polnymi zwierzątkami. Można go wtedy usłyszeć, ale żaden człowiek nie może go zobaczyć. Gdy kończy się lato i zboże zostaje skoszone, duch lata zmienia się w ducha jesieni i przenosi się a drzewa, gdzie mieszka między kolorowymi liśćmi.
