Maria Konopnicka urodziła się w 1842 roku, a zmarła w 1910. Pochodziła z rodu Wasiłowskich. Jakopseudonim twórczy przyjęła sobie męskie imię i nazwisko: Jan Sawa. Pisała wiersze i nowele. W 1876 roku zamieszkała w Warszawie, gdzie była w redakcji kobiecego pisma "Świt". Od 1890 roku działała na emigracji, organizując akcje protestacyjne, między innymi przeciwko traktowaniu dzieci polskich we Wrześni i ustawom wywłaszczeniowym ("Rota").
W 1902 roku otrzymał w darze od narodu polskiego dworek w Żarnowcu, w którym odtąd zamieszkała.
Utwory
Zyskała sobie jako poetka, która broni najsłabszych, opisując ich warunki życia, które bardzo często urągały godności ludzkiej. Kontynuowała poetykę romantycznej literatury. Odsłaniała zapomniane obszary nędzy i upodlenia ludzkiego. To był jej wkład w działalność społeczną. Pokazywał jak wiele jeszcze brakuje planom pozytywistycznym w utworach takich, jak: "Wolny najmita", "W piwnicznej izbie" i wielu innych. Tropił przejawy niesprawiedliwości ludzkiej ("Miłosierdzie gminy"). Dzięki jej utworom możemy sporo się dowiedzieć o panujących wówczas stosunkach społecznych.
Wieś i tematy związane z ludem, to najpopularniejsze aspekty życia społecznego, które Konopnicka brała pod uwagę. Do teraz znane są jej znakomite wiersze: "A jak poszedł król na wojnę" i wiele innych jeszcze, które przetrwały do naszych czasów jako świadectwo epoki.
Inną dziedziną literacką, zaanektowaną przez polską pisarkę była nowelistyka "Mendel Gdański", wydany w 1893 roku. Nie było tam powierzchniowej analizy, ale dogłębne przebadanie problemu. Oprócz nowel, pisała także utwory dla dzieci ("O krasnoludkach i sierotce Marysi"). Pisała także wiersze refleksyjno-filozoficzne i dotyczące pejzażu. Tworzyła również dzieła historyczno-literackie, między innymi o Mickiewiczu: "Mickiewicz i jego życie" z 1899 roku.
