"Proszę państwa do gazu" to opowiadanie Tadeusza Borowskiego, które ukazuje bezlitosną rzeczywistość obozów koncentracyjnych podczas II wojny światowej. Bohater, będący więźniem, relacjonuje swoje doświadczenia z pobytu w obozie.

Opowiadanie jest surowym świadectwem brutalności, dehumanizacji i beznadziejności życia w obozie. Bohater opisuje codzienną walkę o przetrwanie, gdzie ludzkie życie traciło wartość, a więźniowie stawali się jedynie numerami. Przedstawia on również relacje między więźniami, zaznaczając, że nawet w ekstremalnych warunkach niektórzy zachowują człowieczeństwo, podczas gdy inni popadają w bezduszność.

Autor ukazuje brutalność strażników oraz apatię wobec cierpienia innych. Mimo że bohater stara się utrzymać zdolność myślenia i moralność, opisuje beznadziejność sytuacji oraz bezsilność więźniów wobec systemu, który ich zdeptał. Opowiadanie jest przesiąknięte cynizmem i surową prawdą o ludzkiej kondycji w skrajnych warunkach obozów koncentracyjnych.