Słońce od zawsze odgrywało wielką rolę w życiu człowieka. Daje nam szczęście, radość, pozwala funkcjonować. Słońce jest nadzieją, że po ciemnej nocy nastanie nowy, piękny dzień. Promienie słoneczne wyzwalają w nas energię, chęć do życia, wierzymy że istnieje dobro, a to, co złe nas nie dotyczy. Urzeka nas piękna pogoda, nieznana przyroda. Literaturę wypełniają liczne opisy wspaniałych krajobrazów. Jan Kochanowski w Pieśni II zachwyca się nad pięknem natury o wiosennej porze, przynoszącej radość. Zestawia zimę z wiosną, która cechuje się bujnością roślin, feerią barw. Nadejście wiosny sprawia, że człowiek staje się wesoły, budzi zachwyt i chęć do życia. Poeta opisuje bujną i szczęśliwą porę roku, stosuje liczne określenia, wyliczenia : "Teraz drzewa liście na się wzięły,/ polne łąki pięknie zakwitnęły". To wszystko kojarzy się ze słońcem, piękną pogodą.

W Pieśni "Czego chcesz od nas, Panie" Kochanowski złożył w imieniu wiernych hołd Stwórcy, który zadbał o urodę ziemi:

(...) Tyś niebo zbudował

i złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował;

Tyś fundament założył nieobeszłej ziemi

i Przykryłeś jej nagość zioły rozlicznemi".

Obraz świata jest pełen harmonii, urody i równowagi.

Bohaterka "Antygony" Sofoklesa buntowała się przeciwko Kreonowi, który był ciemnością, a ona chciała to przezwyciężyć. Chciała pochować brata, ale władca jej na to nie pozwolił. Antygona jest kobietą dzielną, przedkłada prawa boskie nad ziemskie. Wybiera wartości rodzinne i obowiązek wobec bogów, wypełnia to, co nakazuje jej serce i religia.

Jan Twardowski w swojej poezji podkreśla, że relacje między Bogiem a człowiekiem opierają się na przykazaniu miłości. W "Podziękowaniu" poeta zawarł wyrazy wdzięczności dla Boga, który stworzył świat zróżnicowany i piękny. W wierszu tym przejawia się charakterystyczne dla autora ukochanie świata natury. Twardowski przekonuje, że Bóg jest obecny nawet na skórze krowy. Bóg to nasz przyjaciel, zawsze wyrozumiały i kochający, bliski człowiekowi.

Adam Mickiewicz w "Panu Tadeuszu" zawarł wiele opisów przyrody. Kreślił piękno ukochanej Litwy, wykorzystując w opisach kolory, światło. Przedstawił obrazy pól, lasów, łąk, ogrodów, zachodzącego słońca. W księdze I, Iv, XII znajdujemy opisy zachodu i wschodu słońca. Słońce przypomina zaczerwienioną twarz gospodarza, który po pracy udaje się do domu, by odpocząć. Mickiewicz opisuje niebo przeplecione chmurkami ("lekkie i świecące (...) jako trzody owiec na murawie śpiące", "obłok na kształt ząbkowanych firanek, przejrzysty, sfałdowany, po wierzchu perłowy, po brzegach pozłacany, w głębi purpurowy"). Poeta wschody słońca przedstawia jako obrazy budzenia się do życia. Przyroda w "Panu Tadeuszu" jest przepojona grozą, puszcza jest pełna korzeni, pni, mrowisk, owadów i węży. Mickiewicz przedstawia też sad, w opisie wykorzystuje personifikację, opis warzyw przypomina opis człowieka: "Tu kapusta sędziwa schylając łysiny,/ Siedzi i zda się dumać o losach jarzyny;/ Tam plącząc strąki w marchwi zielonym warkoczu,/ Wysmukły bób obraca na nią tysiąc oczu." W "Panu Tadeuszu" są jedne z najpiękniejszych opisów przyrody w polskiej literaturze.

W "Sonetach krymskich" Mickiewicz przedstawił opis piękna krymskiego krajobrazu. Poeta łączy w opisie kolory i wrażenia słuchowe, krajobraz zestawia z oceanem. W "Stepach akermańskich" rzeczywistość jawi się w kategorii przestrzeni i ciszy, wschodzący księżyc zostaje nazwany "lampą Akermanu". Cisza stepów uświadamia poecie jego oddalenie od kraju, tęsknotę. Wszystkie elementy opisowe nabierają znaczenia w kontekście wyznania: "tak ucho natężam ciekawie, że służałbym głos z Litwy- Jedźmy, nikt nie woła".

"Burza" to opis dynamiczny, stał się narzędziem poetyckiej charakterystyki emocji i nastroju. W "Żegludze" Mickiewicz ukazał potęgę morza, przedstawił żywioł, wielkie fale. "Sonety krymskie" to świadectwo zafascynowania przyrodą Wschodu, obrazy przyrody spłatają się z zapisem przeżyć poety, oczarowanego bogactwem obcej natury.

"Kwiatki św. Franciszka" to zbiór opowieści o życiu św. Franciszka. "Pieśń słoneczna" wyraża wiarę e Boga, Stwórcy pięknego świata. Jest pochwałą słońca, księżyca, gwiazd i ziemi. Wszyscy, którzy wielbią Boga, otrzymają błogosławieństwo, a w Bogu można odnaleźć pokój i dobro. Według filozofii św. Franciszka człowiek czerpie radość z obcowania z przyrodą oraz z miłości do Boga i całego stworzenia.

W Biblii odnajdujemy również wspaniały opis rajskiego ogrodu, miejsca pełnego harmonii i ładu. Raj to miejsce, w którym człowiek żyje w zgodzie z naturą, nie ma tu zła.

Czesław Miłosz w "Dolinie Issy" przedstawił wspomnienia z "lat dziecinnych". Główny bohater- Tomasz traktuje przyrodę z szacunkiem, fascynuje go, czuje się z nią związany. Natura rządzi się własnymi prawami, Tomasz obserwuje ptaki, próbuje poznać ich obyczaje. Miłosz ukazał piękno litewskiej przyrody: "Z lewej strony rów, z niego w ciszy rozlegało się kumkanie żaby. Za rowem majaczyły karłowate sosenki rojstu. Z prawej strony ciemna masa lasu, jaki rośnie na podmokłych gruntach (...), wijące się korzenie zwalonych drzew, plątawisko nagiej łozy łomu i wykrotów."

Piękne, wspaniałe krajobrazy często były obecne w literaturze. Poetów fascynowała przyroda bliska, codzienna ale także ta daleka i tajemnicza. Poeci Młodej Polski zafascynowani byli górskimi pejzażami, Mickiewicz oczarowany był krymskim krajobrazem, opisywał obrazy Litwy. Przyroda budziła zachwyt, ale niekiedy przerażała swoja wielkością i potęgą.