Podmiot liryczny kieruje swoje słowa do tych, którzy szczerze kochają ojczyznę. Miłość do ojczyzny nazywa „świętą”. Jest to dla niego najwyższa wartość.

Utwór ma charakter rozprawy. Na jego wstępie poeta postawił tezę:Miłość do ojczyzny „czują tylko umysły poczciwe”.

W część argumentacyjnej  mówi o tym, ile trudów i przeciwności trzeba wznosić w kraju, który jest – jak Polska zniewolona. Stąd w treści wiersza pojawiają się słowa: więzy, pęta, kalectwo, blizny.

Wiersz Kończy konkluzja:„Byle Cię można wspomóc, byle wspierać, nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać”.

Miłość do ojczyzny godna jest największych ofiar i wyrzeczeń, które podnoszone dla niej, nie powinny sprawiać cierpienia, lecz uszlachetniać.

Utwór ma charakter poważny. Współtworzą go zastosowane artystyczne: apostrofa, święta miłości.