Henryk Ibsen urodził się 20 marca 1828 roku w Skien w Norwegii. Gdy Henryk miał piętnaście lat, jego ojciec zbankrutował, chłopiec był zmuszony opuścić dom i szkołę i zacząć się utrzymywać samodzielnie. Pracował jako pomocnik aptekarza w niewielkim miasteczku Grimstad. Już wtedy zaczął pisać okolicznościowe satyry wyśmiewające obyczaje mieszkańców miasteczka.
Pierwszy jego dramat powstał zainspirowany klęską Wiosny Ludów - była to "Katylina" (1848-49). Wkrótce potem Ibsen rozpoczął pisanie utworów: "Olav Trygvason", "Wspomnienia balu", "Więzień z Akerhus", ale nigdy ich nie ukończył, gdyż zaabsorbowała go przeróbka dłuższego dramatu "Normanowie" na jednoaktówkę "Grób wojowników" (1850).
W 1850 roku Ibsen przeprowadził się do Christianii (Oslo), gdyż zamierzał tam zadać maturę i rozpocząć studia medyczne. Ale premiera "Grobu wojowników" utwierdziła go w przekonaniu, że nie powinien wiązać przyszłości z medycyną.
W tym czasie młody dramaturg napisał satyrę polityczną "Norma czyli miłość polityka". Publikował artykuły w "Illustreret Nyhedsblad". Zabiegał o reformę teatru i dramatu norweskiego. W 1851 roku - jako wyraz uznania za działalność dziennikarską - otrzymał stanowisko reżysera i autora dramatycznego w Bergen. W ciągu kilku lat Ibsen napisał "Noc świętojańską" (1852), "Pani Inger na Ostraat" (1854), "Uroczystość na Solhaugu" (1856), "Olaf Liljenkrans", "Bohaterowie na Helgeland" (1857-58).
W 1858 roku ponownie przeprowadził się do Christianii, gdyż zaproponowano mu stanowisko kierownika artystycznego Teatru Norweskiego. Napisał wtedy "Komedię miłości" (1862) i obszerny dramat historyczny "Pretendenci do tron" (1863). Już "Komedia miłości" kładła akcent na jeden z głównych problemów twórczości Ibsena: krytykę mieszczańskiego zakłamania i obłudy. Niestety, dramaturg nie potrafił sprostać wymaganiom publiczności, która domagała się raczej sztuk rozrywkowych niż dramatycznych. To było powodem problemów finansowych autora. Zaś krytycy i konserwatywne warstwy społeczeństwa norweskiego oskarżyły Ibsena o niemoralność.
Wiosną 1864 roku Ibsen wraz z żoną i synkiem wyemigrował z Norwegii na 27 lat. Dramaturg wyjechał do Włoch, gdzie napisał wierszowany poemat etyczny "Brand" (1866) i poemat filozoficzny "Peer Gynt" (1867). Do tego ostatniego utworu powstała muzyka skomponowana przez Edwarda Griega i była wykonywana jako suita "Peer Gynt".
W 1868 roku Ibsen przeniósł się z rodziną do Drezna (Niemcy). Tam napisał "Związek młodzieży" (1869), jedyny tomik wierszy (1871) oraz dwuczęściowy, dziesięcioaktowy dramat historyczno-filozoficzny "Cesarz i Galilejczyk" (1871-73).
Dwa razy odwiedzał Norwegię. Został odznaczony szwedzkim orderem Wazów w 1869 roku i norweskim orderem św. Olafa w 1873 roku. Otrzymał tytuł doktora honoris causa uniwersytetu w Upsali. Jego sława rosła. Uczestniczył w uroczystości otwarcia kanału Sueskiego, był przewodniczącym jury na Międzynarodowej Wystawie Sztuk Plastycznych w Wiedniu.
Najbardziej znane utwory Ibsena to: powstałe w Monachium "Podpory społeczeństwa" (1877), we Włoszech "Nora czyli Dom lalki" (1879), fatalistyczno-symboliczne "Upiory" (1881), "Wróg ludu" (1882), "Dzika kaczka" (1884), "Rosmersholm" (1886) oraz "Kobieta morska czyli Oblubienica morza" (1888) i "Hedda Gabler" (1890).
Po powrocie na stałe do kraju powstały ostatnie już dramaty: "Budowniczy Solness"m (1892), "Mały Eyolf" (1894), "John Gabriel Borkman" (1896) oraz epilog "Gdy powstaniemy z martwych" (1899).
Ibsen był chory na apopleksję. Częściowy paraliż w istocie zakończył jego twórczość literacką. Zmarł 23 maja 1906 roku.
