William Szekspir napisał sztukę "Romeo i Julia" prawdopodobnie w 1595 roku. Motyw tragedii kochanków zaczerpnął z poematu Arthura Brooke'a "Romeus and Juliet" . Jest to historia małżeństwa dwojga młodych ludzi. Była tematem kilku wcześniejszych utworów literackich, które Szekspir znał. W Weronie od lat toczą walkę dwa zwaśnione rody Monteki i Kapuletich. Romeo kocha się w Rozalinie, a Julia ma wyjść za mąż za Parysa. Podczas balu u Kapuletów Romeo zakochuje się z wzajemnością w Julii, zdaje sobie sprawę, że uczucie do Rozaliny nie było prawdziwe. Romeo i Julia od tego czasu nie mogą żyć bez siebie. Postanawiają się pobrać w tajemnicy, rozumieją, że obie rodziny nie pozwolą na ich ślub. Nie informują rodziców o swoich uczuciach i postanowionym małżeństwie. Ojciec Laurenty udziela im potajemnego ślubu. Tymczasem Romeo zabija Tybalda, w odwecie za śmierć Merkucja. Romeo zostaje wygnany z Werony. Julia ma poślubić Parysa. Laurenty daje jej flakon z napojem nasennym i radzi udawać , że chce poślubić Parysa. Po wypiciu płynu nasennego, zapadnie w sen na 42 godziny. O śmierci Julii dowiaduje się Romeo, nie wie, że śmierć ukochanej jest pozorna.

(…) Ach Julio !

Jakżeś ty jeszcze piękna ! Mamże myśleć,

Że bezcielesna nawet śmierć ulega

Wpływom miłości ? (…)

(…) Oczy

Spojrzyjcie po raz ostatni ! ramiona,

Po raz ostatni zegnijcie się w uścisk !

A wy, podwoje tchu, zapieczętujcie

Pocałowaniem akt sojuszu z śmiercią

Na wieczne czasy mający się zawrzeć !"

Wypija truciznę, aby pozostać na zawsze przy boku żony. Julia budzi się i przebija sztyletem. Nad martwymi ciałami kochanków dochodzi do zgody pomiędzy zwaśnionymi rodami.

Julia była wrażliwą dziewczyną, posłuszną rodzicom, staje się kobietą zdecydowaną. Łamie wszelkie konwenanse, chce małżeństwa z Romeo. Ulega zasadniczej przemianie, wie, że jej życie osiągnie pełnię przy boku ukochanego. Dojrzewa emocjonalnie, podejmuje dojrzałe decyzje, nie wyrzeka się kochanka, gdy ten zabija Tybalda, jej krewnego. Wie jakie przeszkody zagrażają jej związkowi z Romeo. Julia rozumie swoje nieszczęśliwe położenie:

"Romeo ! Czemuż ty jesteś Romeo !

Wyrzec się swego rodu, nuć tę nazwę !

Lub, jeśli tego nie możesz uczynić,

To przysiąż wiernym być mojej miłości,

A ja przestanę być z krwi Kapuletów".

Wobec zabójstwa Tybalda i wygnania Romea, poszukuje wyjścia z sytuacji. Nikt nie chce jej pomóc, ojciec wyzywa ją przykrymi słowami, nie chce jej słuchać. Cała ta sytuacja niszczy ją psychicznie. Osoby, na które może liczyć to Laurenty i Marta. Dojrzałość Julii ułatwia jej ostateczną decyzję. Kiedy widzi martwe ciało męża, postanawia się zabić. Zdała sobie sprawę z tego, że nie ma już dla kogo żyć. Samobójstwo jest jej ostatnim wyznaniem miłości.

Julia szukała oparcia w obcych, osobach, w domu go nie znalazła. Doświadcza despotyzmu, konieczność zmusza Julię do przyspieszonego dojrzewania. Dopiero śmierć dzieci doprowadziła do pojednania i przezwyciężenia zadawnionych urazów. Julia to postać tragiczna, miłość wywołuje u niej przemianę, staje się zdecydowana, wie czego chce. Trwała w swoich postanowieniach.

Romeo również przeszedł przemianę, z lekkoducha stał się dojrzałym mężczyzną. Chce się połączyć z ukochaną, bo życie bez Julii nie ma dla niego żadnego sensu. Miłość go przemieniła, uczyniła silnym. Dla niej walczy, jest dla niej gotów poświęcić wszystko. Podejmuje decyzje z poczuciem odpowiedzialności. Dojrzewa wewnętrznie, staje się rozsądny. Popełnia samobójstwo, bo śmierć jest jedynym wyjściem, by połączyć się z żoną.

Szekspir ukazał proces dojrzewania miłości, która stała się również obszarem walki o wolność. Opowiada się po stronie miłości, podkreśla, że należy eliminować zło. Przeciwstawił się zasadzie podporządkowania dzieci woli rodziców, wyjaśnił jakie konsekwencje może przynieść walka skłóconych ze sobą rodów. Zakończenie sztuki jest uniwersalne, samobójstwo kochanków nie było bezsensowne. Ich śmierć była powodem do zgody zwaśnionych rodzin. Autor wyraża nadzieję na poprawę świata i uporządkowanie systemu wartości moralnych, tego co jest w życiu najważniejsze.