Druga część „Dziadów” Adama Mickiewicza powstała najprawdopodobniej w latach 1820 – 1821, a jej publikacja nastąpiła w 1823 w Wilnie (weszła w skład drugiego tomu „Poezji”). W czasie prac nad dramatem twórca przebywał w Kownie – mieście, którego nie lubił i które postrzegał jako znacznie mniej atrakcyjne niż dzisiejszą stolicę Litwy.

U podstaw stworzenia jednego z najbardziej charakterystycznych dzieł w dorobku polskiej literatury znalazło się zainteresowania dziadami – ceremonią opisaną przez Mickiewicza w przedmowie do utworu. Obrzędy odprawiane były jeszcze w czasach współczesnych autorowi, a wywodziły się najprawdopodobniej z rytuałów pogańskich. Ich uczestnicy wierzyli, że dzięki poczęstunkowi i modlitwom wpłyną na poprawę losu dusz zmarłych.

Czas i miejsce akcji

Głównym miejscem akcji dramatu jest przycmentarna kaplica (cerkiew), w której gromadzą się wierni pod przewodnictwem guślarza. W pewnych partiach, za pośrednictwem bohaterów, przenosi się ona w czas przeszły, opisując życie i uczynki popełnione przez wywołane dusze (np. opowieści związane z widmem pana).

Czas akcji drugiej części „Dziadów” to najprawdopodobniej lata zbliżone do momentu powstania dzieła.

Bohaterowie

Guślarz