Dramat pt. "Romeo i Julia" Williama Szekspira przedstawia historię miłości najbardziej znanych kochanków w całej literaturze światowej. Są oni symbolem wiecznej i oddanej miłości.

Tytułowa bohaterka to początkowo uległa rodzicom dziewczyna, która mając czternaście lat doznaje najsilniejszego uczucia, jakim jest miłość. Do tej pory jej świat opierał się na autorytetach, jakimi byli matka, ojciec, opiekunka. Była całkowicie posłuszna ich woli, nawet w kwestii wyboru męża. Dopiero spotkanie z Romeo zmieniło jej dotychczasowe nastawienie do świata i rodziny. Oczarowana nieznajomym na balu za wszelką cenę chce poznać, kto to jest. Dowiaduje się, że jest to Romeo z rodziny Montekich, co bardzo ją zasmuciło, gdyż był to ród znienawidzony przez jej ojca z rodu Kapuletti. Jednak uczucie było tak silne, że nie ważne były niesnaski między ich rodzinami.

To dzięki tej miłości Julia zrozumiała, że jej życie będzie miało jakąś wartość, tylko wtedy, gdy będzie z Romeo. Nie wyobraża sobie, by ktoś inny mógł stanąć z nią na ślubnym kobiercu:

" Jeżeli żonaty, całun mnie czeka, zamiast ślubnej szaty…"

W najsłynniejszej scenie balkonowej w literaturze, Julia zapewnia swego kochanka o wielkim uczuciu, jakim go obdarza:

" Bo moja miłość równie jest głęboka

Jak morze, równie jak ono bez końca:

Im więcej ci jej udzielam, tym więcej

Czuję jej w sercu".

Podczas tego wyznania jest bardzo wzruszona i szczera. Pragnie, aby Romeo również zapewnił ją o swoim uczuciu, co zresztą uczynił. Po tych wyznaniach młodzi myślą o ślubie, który ma im udzielić ojciec Laurenty. On jako jedyny dostrzega wielką siłę, jaka połączyła Romea i Julię.

Jednak los nie był tak łaskawy dla kochanków. Romeo wdaje się u uliczną bójkę, podczas której zabija krewnego Julii- Tybalta. W tym momencie Romeo zostaje skazany na wygnanie z Werony. Julia nie może się z tym pogodzić, jej świat legł w gruzach. Jednak szybko się podnosi z depresji i za wszelką cenę chce być razem z mężem.

Julia zmienia się z niedojrzałej nastolatki w kobietę, która konsekwentnie realizuje własne plany. Zmienia ona swój system wartości i ideałów, który wpajali jej rodzice. Już wie, że najistotniejsze jest uczucie.

Rodzina Kapulettich jest zdruzgotana postawą Julii, która nie chce poślubić Parysa- kandydata wybranego przez jej rodziców. Jej stanowczość niepokoi ojca, który nawet upokarza swoją córkę.

Julia staje się osobą samotną, wie, że nie może wyjawić swojej tajemnicy, gdyż w ten sposób pogłębiłaby tylko konflikt między jej rodziną a rodziną Romea. Nie swojego powiernika, dopiero ojcu Laurentemu ośmiela się powiedzieć o swojej wielkiej tęsknocie za mężem. Ta próba odszukania kogoś bliskiego, zaufanego dowodzi, iż młoda dziewczyna nie może udźwignąć wszystkich nieszczęść, które na nią spadają.

Zakonnik próbuje jej pomóc wymyśla, więc " napój pozornej śmierci", czyli bardzo silny specyfik nasenny, który ma ją uchronić przed ślubem z Parysem i ma umożliwić spotkanie z ukochanym, a także wyjaśnienie rodzicom, dlaczego musi odmówić ręki Parysowi.

Julia wypija ów napój, motywując to tym, że to jedyny sposób na wolność i szczęście. Eliksir ma działać 42 godziny.

Jednak historia kończy się całkiem inaczej niż przewidywał zakonnik. Nie zdążył on uprzedzić Romea, że Julia tylko śpi, a ten widząc jakby martwe ciało ukochanej postanawia się zabić, gdyż nie widzi sensu dalszego życia:

" Tak, Julio!

Tej jeszcze nocy spocznę przy twoim boku:

O środek tylko idzie. O, jak prędko

Zły zamiar wnika w myśl zrozpaczonego"

Romeo żegna się z ukochaną i wypija truciznę.

" Ach, Julio!

Jakżesz ty jeszcze piękna! Mamże myśleć,

Że bezcielesna nawet śmierć ulega

Wpływom miłości?

(…)

A my, podwoje tchu, zapieczętujcie

Pocałowaniem akt sojuszu z śmiercią

Na wieczne czasy mający się zawrzeć!'.

Jego śmierć jest następstwem niewiedzy o planie Julii i ojca Laurentego. Kiedy zaś Julia po przebudzeniu widzi martwego ukochanego postanawia się zabić jego sztyletem. Wcześniej robi wyrzuty wobec Romea, iż nie pozostawił jej trucizny, która ułatwiłaby połączenie się ich dusz:

" O skąpiec! Wypił wszystko; ani kropli

Nie pozostawił dla mnie! Przytknę usta

Do twych kochanych ust, może tam jeszcze

Znajdzie się jaka odrobina jadu,

Co nią zabije w upojeniu błogim".

Jej samobójstwo ma wymiar symboliczny. To ostatni akt wielkiej miłości. Teraz już tylko Bóg może sprawić, aby byli szczęśliwi

Postać Julii to największa kreacja kochanki, która ponad wszystko, nawet ponad własne życie kocha wybranka swego serca. Czytelnik może zaobserwować, jakie zmiany zaszły w tej czternastoletniej dziewczynie. I po raz kolejny Szekspir dowiódł, że miłość to wielka siła, która pozwala być naprawdę wolnym i realizować swoje marzenia.

Nie każdy dojrzewa do miłości, nie każdy spotyka miłość do' grobowej deski", ale jedno jest pewne, bez miłości czegoś brakuje w życiu. Pojawia się monotonia i znużenie codziennością. To dzięki miłości chce się żyć.