"Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza nazywany jest polską epopeją narodową. Postaram się potwierdzić to za pomocą kilku argumentów.
Utwór jest obszerny. Składa się z dwunastu pisanych wierszem ksiąg. Napisany został w epoce romantyzmu i wydany w 1834 roku. Powodem, o którym czytamy w inwokacji, była tęsknota autora do kraju dzieciństwa.
"Pan Tadeusz łączy cechy liryki, epiki i dramatu, co upodabnia go do starożytnego eposu. W przeciwieństwie do innych dzieł Mickiewicza, przedstawia świat dobry, jasny i swojski.
Istotą epopei jest ukazanie społeczności w momencie przełomowym. W "Panu Tadeuszu" przełomem tym jest nadejście wojsk napoleońskich i możliwość odzyskania niepodległości. Częścią wątku wyzwoleńczego są też liczne przywołania dziejów narodu - Sejm Wielki i Konstytucja Trzeciego Maja, powstanie Kościuszki, tułaczka Legionów Polskich.
Bardzo ważną częścią utworu są opisy przyrody. Widok nieba, wschodów i zachodów słońca, lasu, zwierząt - wszystkie pomagają w przypomnieniu sobie przez czytelnika piękna swojego kraju i pokazaniu uczuć bohaterów.
Z kart eposu Mickiewicza dowiadujemy się także, jak wyglądało zwykłe, codzienne życie w zamku, we dworze i w zaścianku.
Charakterystyczną cechą epopei jest uroczysty wstęp - inwokacja. W eposach starożytnych była najczęściej wezwaniem do bogów i prośbą o natchnienie. W "Panu Tadeuszu" jest zwrotem do ojczyzny i ziemi przodków.
Dzieło Mickiewicza nie posiada jednak głównego bohatera - herosa, która to cecha charakteryzowała starożytny epos. Jednak i tu występuje ciekawa, i chyba najważniejsza, postać Jacek Soplica / ksiądz Robak, dawniej szlachcic - hulaka, obecnie mnich i patriota.
"Pan Tadeusz" jest utworem zasługującym na miano epopei narodowej. Budową odpowiada eposom starożytnym, a tematyka przypomina historię i budzi patriotyzm. Mickiewicz jest wieszczem i pamiętamy jego dzieła, na czele z "Panem Tadeuszem".
