Dzieciństwo to najważniejszy okres w życiu każdego człowieka. Od najmłodszych lat kształtują się charaktery, zachowanie, sposób patrzenia na świat. Dzieci z ogromną uwagą spoglądają na rodziców, dziadków i najbliższych z nadzieją, że czegoś się od nich nauczą. Rodzina to dla nich największy autorytet. Sposób w jaki podstępują rodzice, wpływa na zachowanie dzieci w przyszłości.

       Podany fragment „Lalki” Bolesława Prusa opisuje zasady wpojone Rzeckiemu przez ojca. Ignacy opisuje mieszkanie, które dzielili z ciotką. Stwierdza, że nie były to jakieś fantastyczne warunki, ale czuł się tam szczęśliwy. Opisuje rozliczne obrazy świętych na ścianach i zauważa, że kolekcja ciotki nie dorównuje liczbie obrazów Napoleona, jakie posiadał jego ojciec. Ojciec Ignacego sam nauczył go czytania, pisania czy klejenia kopert. Najważniejszym jednak elementem wychowania było musztrowanie i wpajanie synowi kultu Napoleona. Rzecki wspomina wojskowe komendy wydawane mu przez ojca podczas musztry. Rozpamiętuje jak tato budził go w środku nocy z okrzykiem „Do broni!”. Stary Rzecki chciał przygotować syna do walki, tłumacząc mu, że nikt nie zna dnia ani godziny.

       Inną bohaterką „Lalki”, która od dziecka uważała rodziców za autorytety była Izabela Łęcka. Ponieważ urodziła się jako arystokratka, była wychowywana jak przystało na arystokratkę. Od urodzenia przyzwyczajona była do luksusów. Zawsze jej usługiwano, nigdy nie musiała wykonać pracy większej, niż wezwanie służby. Nic dziwnego, że w związku z tym konieczność wykonywania pracy traktowała jako karę od Boga. Korzystała ze wszystkich jej przywilejów swej grupy społecznej. Dziecko zamożnego arystokratycznego rodu ani razu nie napotkało na swej drodze większych przeszkód. Miała wszystko, co najlepsze i najdroższe. Żyła w izolacji, która dawała jej poczucie bezpieczeństwa. Izabela traktowała ludzi z góry i nie zważała na losy innych. Liczyło się dla niej tylko dobro jej i jej rodziny. Sposób postępowania rodziców dziewczyny znacząco wpłynął na charakter Izabeli. Arystokratka stała się zimna i oschła przez nadmiar luksusu, w jakim żyła.

       Bohaterem, którego ukształtował ojciec jest Zenon Ziembiewicz z „Granicy” Zofii Nałkowskiej. Był jedynym dzieckiem Waleriana i Żanci Ziembiewiczów, z którymi przeniósł się do Boleborzy, gdy ojciec stracił bogactwo swoje i matki. Każde wakacje i święta spędzał w Boleborzy. Nie lubił jednak tych przerw od nauki, ponieważ w domu musiał patrzeć na zdradzającego matkę ojca i wybaczającą mu stale matkę. Zenon postanowił, iż za wszelką cenę nie będzie taki, jak jego ojciec. Jego tragedia polegała jednak na tym, iż podświadomie powielał boleborzański schemat, nie panując na swą sferą biologiczną – instynktami i popędami. W czasie jednego z pobytów u rodziców, Zenon poznał młodą dziewczynę Justynę Bogutównę, z którą nawiązał romans, trwający do końca jego wakacji. Gdy odjeżdżał, obiecał jej, że po studiach wróci, wiedząc przy tym, że Justyna nie miała dla niego znaczenia. Obserwowany przez całe życie ojciec, sypiający z dziewkami ze dworu oraz matka, która godziła się na to i wybaczała mu sprawiały, że dla młodego Zenona uwiedzenie wiejskiej dziewczyny było czymś normalnym. Nie zaprzątał sobie tym głowy, zabawił się nią nie obawiając się żadnych konsekwencji, nie zdając sobie sprawy, że oto zawarł znajomość, która skończy się dla niego śmiercią.

       Dom to najważniejsze dla człowieka miejsce. Dzieci nie tylko uczą się tam podstawowych rzeczy jak czytanie czy pisanie. Podczas najmłodszych lat życia rodzice kształtują ich charaktery. Postępowanie rodziców ma ogromny wpływ na zachowanie ich pociech w latach dorosłości.