Jednym z głównych bohaterów powieści Aleksandra Kamińskiego pod tytułem „Kamienie na szaniec” był Tadeusz Zawadzki, pseudonim Zośka. Swoją posturą i podejściem do życia wzbudził on moja sympatię. Niemalże całą uwagę skupiłam właśnie na tej osobie.

Zośka pochodził z dobrego domu. Jego ojciec był wybitnym chemikiem, matka działaczką społeczną. Siostra Tadeusza - Halina należała do Organizacji Harcerek. On sam skończył gimnazjum imienia Stefana Batorego. W wolnym czasie brał udział w akcjach, jakie organizował zespół Buków.

Chłopiec został obdarzony przez naturę dziewczęcą urodą. Złociste włosy podkreślały regularność rysów twarzy. Jego jasnoniebieskie spojrzenie dodawało otuchy w ważnych chwilach. Na twarzy Tadeusza prawie zawsze widać było subtelny, dziewczęcy uśmiech. Smukłe palce podkreślały delikatność dłoni.

Zośka wyróżniał się wybitną inteligencją. Jeszcze w czasach szkolnych był bardzo dobrym uczniem, który na każdym kroku starał się pogłębiać swoja widzę. Wszystkie zadania wykonywał starannie i precyzyjnie. Chłopiec analizował sytuacje, w których popełnił błąd. Świadczyć o tym może fakt, iż po nieudanej akcji pod Czarnocinem Tadeusz mówił swoim kolegom, co zrobili źle, w którym momencie powinni postąpić inaczej. Zośka interesował się otaczającym go światem. Podczas wojny przeglądał mapy, analizował zdobyte informacje, dzielił się z przyjaciółmi swoimi refleksjami. Młodzieniec wyróżniał się w różnych dziedzinach sportu, na przykład w hokeju, w tenisie, w strzelectwie. W międzyszkolnych turniejach zdobywał pierwsze miejsca.

Zawadzki brał aktywny udział w życiu rodzinnym. Świadczyć o tym może to, że prowadził przemyślane dyskusje ze swoim ojcem. Ten młody bohater był również emocjonalnie związany ze swoją matką. Nawet w swoim pamiętniku pisał, iż mama zastępuje mu przyjaciół.

„ - Urodzony organizator - mówili o nim nauczyciele, obserwując jak koledzy wysuwają go na czołowe stanowiska w samorządzie szkolnym”. W taki sposób postrzegały Zośkę osoby, które uczyły w jego gimnazjum. Ludzie ci mieli rację. Każde zadanie powierzone Tadeuszowi było starannie zaplanowane i wręcz idealnie wykonane. Określano go również mianem przywódcy. Można to zauważyć chociażby w drużynie Buków, kiedy to dawano mu coraz odpowiedzialniejsze funkcje.

Ważną cechą charakteru Zośki było zachowywanie zimnej krwi w momentach kulminacyjnych. Można to było zauważyć w czasie akcji pod Arsenałem, podczas której nie uległ emocjom i dzięki temu to zadanie powiodło się. Tadeusz był wrażliwy. Bardzo przeżył śmierć swoich przyjaciół. Zośka w każdej sytuacji wykazywał się odwagą, tzn. nie bał się podejmować ryzykownych decyzji. Chciał wszystkie zadania wykonać najlepiej. Prace, jakich się podejmował, musiały być „zapięte na ostatni guzik”. Podczas wojny kontynuował działania niesienia pomocy innym.

Moim zdaniem Zośka to postać w stu procentach perfekcyjna. Zaimponował mi swoją odwaga, determinacją oraz chęcią uszczęśliwiania innych. Chciałabym poznać osobę taką jak Tadeusz Zawadzki, ponieważ nauczyłaby mnie, jak przyznawać się do własnych błędów, a także pokazałaby mi, w jaki sposób pięknie umierać i pięknie żyć.