Kreon jest jedną z głównych postaci występujących dramacie Sofoklesa, zatytułowanej "Antygona". Kreon miał zonę o imieniu Eurydyka oraz jedynego syna, imieniem Hajmon.
Gdy zginął Eteokles, Kreon objął tron królewski w Tebach. Pragną sprawować swoje rządy jak najlepiej, pragnął być sprawiedliwym oraz dobrym władcą, cieszącym się poparciem wśród poddanych w państwie. Lecz, równocześnie, przeczył temu swoim zachowaniem. Kreon bardzo pragnął być władcą, gdyż chciał przez to zaspokoić swoją rządzę posiadania władzy absolutnej, całkowitego podporządkowania obywateli państwa. Odznacza się bardzo wyniosłą postawą wobec poddanych, jest przekonany, iż ich obowiązkiem jest wypełnianie wszystkich jego nakazów.
Kiedy krewniak Kreona zaatakował swego brata imieniem Eteokles i pozbawił go życia, a przy okazji sam tracąc życie, Kreon ogłosił zakaz grzebania ciała zdrajcy, za jakiego uznał Polinejkesa. Zakazał pochowania go, będąc w pełni świadomym, że swoją decyzją narusza prawa boskie i naraża się na ich gniew. Kiedy doszła do niego wieść, o tym, że ktoś nie dostosował się do jego zakazu i pochował ciało zabitego, ogarnęła go wielka złość, gdyż odebrał to, jako sprzeciw wobec niego samego. Rozkazał znaleźć tą osobę, a potem pozbawić ja życia. Żołnierze znaleźli winowajczynię - okazała się nią Antygona - siostra zabitego, poczym przyprowadzili ją do Kreona. Antygona była także narzeczoną syna królewskiego - Hajmona. Dziewczyna nie ukrywała swojej winy, przyznała się do pochowania zwłok Polinejkesa, za wytłumaczenia podają swoje przekonania o wyższości praw boskich nad ludzkimi. Pomimo tego, że Hajmon błagał ojca, by ten odwołał swój okrutny, skazujący Antygonę na śmierć, wyrok, Kreon, w obawie utraty poważania w narodzie, nie zmienia swej decyzji. Jest do dowodem na jego bezduszność, despotyzm, pychę oraz upór. Dopiero po śmierci swoich najbliższych, do Kreona dociera fakt, iż jego zachowanie było karygodne, lecz zrozumiał swój błąd za późno.
