Albert Camus (wym. ‘kami’) - francuski pisarz, eseista i dramaturg. Urodził się 7 XI 1913 r. w Algierii w ubogiej robotniczej rodzinie. Jego rodzice byli analfabetami, matka była hiszpańskiego pochodzenia, ojciec zginął na początku I wojny światowej w 1914 r.

Na życie i twórczość  Alberta Camus miał wpływ jeden z nauczycieli, Louis Germain, który wspierał go w zdobyciu wykształcenia, polecał mu klasyczne lektury (Camus podziękował mu odbierając literacką Nagrodę Nobla w 1957). Albert Camus studiował filozofię i literaturę antyczną na Uniwersytecie w Algierze. 

W tym czasie z powodzeniem zaczął uprawiać piłkę nożną, pływanie i boks. Atak gruźlicy zmusił go do przerwania kariery sportowej i czasowego zawieszenia studiów, które ostatecznie ukończył w 1936 r. Rok później Albert Camus rozpoczął pracę dziennikarską. 

W czasie II wojny światowej i tuż po niej redagował czasopismo związane z francuskim ruchem oporu. Następnie poświęcił się twórczości literackiej, której ukoronowaniem była Nagroda Nobla. Albert Camus zginął w wypadku samochodowym we Francji 4 I 1960 r.

Albert Camus - twórczość

Na twórczość Alberta Camus składają się powieści: "Obcy", "Dżuma", "Upadek", "Pierwszy człowiek", dramaty: "Kaligula", "Stan oblężenia", "Nieporozumienie", "Sprawiedliwi", eseje: "Mit Syzyfa", "Prawa i lewa strona", "Człowiek zbuntowany", także zbiorów opowiadań. Jako dziennikarz i eseista wyrażał poglądy oparte na idei sprawiedliwości, prawdy, wiary, że wszystkie działania polityczne muszą mieć podstawy moralne. 

W swojej twórczości Albert Camus analizował współczesny nihilizm i poczucie absurdu, które rozumiał;  w "Dżumie" szukał sposobu na ich przezwyciężenie poprzez idee ludzkiej godności i braterstwa. Podejmował także temat wyobcowania człowieka wobec świata, problem zła, któremu trzeba się przeciwstawić poprzez głęboki humanizm. Alberta Camus zaliczano do egzystencjalistów, choć on sam unikał tego określenia.