Daniel Naborowski to polski poeta barokowy. Jego twórczość zaliczana jest do nurtu poezji metafizycznej. Decyduje o tym przede wszystkim filozoficzno- refleksyjny charakter jego utworów oraz poruszane przez niego tematy, do których należą między innymi człowiek, życie i śmierć. Tematyka, po którą sięgał była typowa dla czasów baroku, jego poezja była próbą odpowiedzi na nurtujące pytania dotyczące właśnie człowieka oraz świata, w którym żyje oraz śmierci. Już w samym doborze tematów widoczne jest charakterystyczne dla baroku myślenie, które opierało się na przeciwieństwach: człowiek- Bóg, życie- śmierć, dobro- zło, świat ziemski - życie wieczne, dusza- dobra materialne....Myślenie oparte na opozycjach rodzi wewnętrzne dylematy, których pełen był człowiek epoki baroku, które również dostrzegamy w poezji Daniela Naborowskiego.

Trzy najbardziej znane utwory tego poety, mianowicie: "Krótkość żywota," "Cnota grunt wszystkiemu" oraz "Marność" mówią wiele o światopoglądzie, jak również o stylu poezji Daniela Naborowskiego. Ma on świadomość, że wszystko przemija, że człowiek jest istotą wątłą, słabą, a otaczający go świat kruchy i niestały. Ludzkie życie jest niezwykle ulotne i krótkie. "Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt-

żywot ludzki słynie."

Wszystkie dobra materialne są chwilowe, mijają bardzo szybko, a przy tym są niezwykle kuszące i zwodzą swymi urokami. Wszystko co wiąże się z życiem doczesnym jest marnością.

" Fraszka wszystko na świecie,

fraszka z każdej strony!"

Bogactwo, powodzenie, pozycja społeczna, uroda, wszystkie dobra materialne są mało ważne, bowiem nie trwają wiecznie. Przeminą i nic po nich nie zostanie: " bo iż to wszystko mija, za nic wszystko stanie." Dlatego tez człowiek powinien żyć w cnocie, bowiem: " sama cnota i sława, która z cnoty płynie, nade wszystko to wiecznie trwa i wiecznie słynie." Powinien dążyć do Boga, a jako cel obrać życie wieczne. " Świat hołduje marności." Tak się dzieje od wieków, taka jest kolej rzeczy, ale należy postępować rozsądnie. Daniel Naborowski nie potępia człowieka za jego słabości, nie gardzi życiem mimo jego ulotności. Proponuje nam coś w rodzaju złotego środka: " miłujmy i żartujmy, żartujmy i miłujmy, lecz pobożnie, uczciwie." Wskazane jest więc zachowanie we wszystkim umiaru.

Motyw, po który sięga bardzo często Daniel Naborowski to motyw czasu. Czas bowiem jest tym co ogranicza człowieka i jego życie. Jesteśmy skazani na jego upływ, jest to nieuniknione. Nim sobie zdamy sprawę z upływu czasu mija nam życie, mijają kolejne pokolenia. Upływają dni, lata, wieki.

"Godzina za godziną, niepojęcie chodzi:

był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi."

Jeden się rodzi, inny umiera, człowieka skazany jest na śmierć.

" Krótka rozprawa: jutro, coś dziś jest , nie będziesz,

a żeś był- nieboszczyka imienia nabędziesz."

Życie jest " czwartą częścią mgnienia," przemija i nic się nie da z tym zrobić. Świadomość, że czeka nas śmierć powinna być dla nas jedynie motywacją do dobrego wykorzystania tego czasu, który jest nam dany. Pomoże nam w tym kierowanie się zasadami moralnymi oraz postępowanie zgodnie z własnym sumieniem. Człowiek rodzi się i umiera, nie powinniśmy o tym zapominać, a zaowocuje to słusznymi wyborami jakich będziemy dzięki temu dokonywać.

Tematyka poruszana przez Daniela Naborowskiego oraz zawarty w wierszach światopogląd wynikały z ducha czasów, w których żył i tworzył poeta jak również dylematów, które wówczas dręczyły człowieka.