Źródłem przedstawień teatralnych były święta religijne obchodzone ku czci boga Dionizosa.

Nazywano je dionizjami, czyli świętami winobrania. Dzielono je na dwie części. Pierwsza z nich nazywana Małymi Dionizjami, obchodzona była na wsi, gdzie podczas ceremonii, otwierano naczynia z młodym winem.

Duże Dionizje, obchodzono w miastach i były to największe święta dla Ateńczyków. Świętowano na przełomie marca i kwietnia.

Wiązały się z igrzyskami teatralnymi i były podzielone w następujący sposób:

Pierwszego dnia składano ofiarę z kozła na cześć Dionizosa. Towarzyszyły jej pieśni śpiewane przez chór mężczyzn i chłopców. Zwane były dytyrambami. Przenoszono także posąg Dionizosa ze świątyni na miejsce uroczystości.

Drugiego dnia, następowały śpiewy chórów. Trzeciego i czwartego odgrywano przedstawienia teatralne. Wystawiano tragedię, komedię i tragikomedię. W ostatnim dniu rozdawano nagrody twórcom.

Teatr grecki składał się z orchestry tanecznej, na której stał chór. Miała kształt elipsy, lub prostokąta. Usytuowana była u stóp wzgórza. Proskenion, czyli podest, na którym stali aktorzy. Skene, to pomieszczenie, barak, w którym aktorzy zamieniali kostiumy i maski. Jego część stanowiła tło akcji sztuki.

W Atenach, wystawiano sztuki również na agorze, czyli specjalnie skonstruowanych podestach drewnianych. Około roku 499 p.n.e., konstrukcja taka zawaliła się i śmierć poniosło wielu widzów. Widowiska przeniesiono bliżej świątyni Dionizosa.

Dramat antyczny dzielił się na tragedię i komedię, oraz dramat satyrowy.

Tragedia, była najbardziej cenionym rodzajem utworu. Wywodziła się z hymnów pochwalnych, jej istotą był konflikt tragiczny, czyli dwie równorzędne racje, które wykluczają się wzajemnie doprowadzając do katastrofy, nie sposób miedzy nimi dokonać wyboru.

Z tragedią łączyło się także pojecie katharsis, czyli oczyszczenia. Widz, przeżywając emocje związane z wydarzeniami rozgrywającymi się na scenie, uwalnia emocje, oczyszczając w ten sposób swoja duszę.

Komedia to gatunek, w którym śpiewano pieśni satyryczne, oraz żarty. Komedia była gatunkiem wesołym i lekkim, który zawsze kończył się pomyślnie. Charakteryzowała się wieloma wątkami komicznymi. Komizm występujący w sztuce to słowny i sytuacyjny.

Tematyka związana była ze sprawami aktualnymi politycznymi i gospodarczymi.

Dramat satyrowy, to gatunek, w którym chór występował przebrany w kostiumy satyrów.

Wystawiany był po trzech tragediach, tragediach, którymi tworzył tzw. teatrologię.

Teatr antyczny zbudowany, był u podnóża wzgórza. Wszystkie sztuki odgrywano na dworze, pod sklepieniem nieba.

Widownia składała się z 78 stopni, które były podzielona na trzy części. Po każdej z nich były przejścia. Stopnie rozchodziły się od dołu, ku górze. Ilość miejsc siedzących określa się na 14 000 do 17 000 tysięcy. Teatr mógł pomieścić nawet 30 000 widzów. Na samym dole zostały usytuowane marmurowe krzesła dla znakomitych osobistości. Każdy z nich miał wyryte imię tej osoby. Pośrodku miejsce zajmował kapłan Dionizosa. Po jego prawej stronie zasiadał kapłan wyroczni delfickiej. Teatr miał doskonałą akustykę. Teatr grecki był wzorem, dla budowanych później teatrów rzymskich.

W teatrze podczas przedstawienia, występowała określona liczba aktorów. Nigdy nie było ich więcej niż trzech. Aktorami, byli tylko mężczyźni. Role kobiece odgrywali chłopcy. Wszyscy występowali w maskach, które pokazywały gniew, radość, smutek. Ukazywały oblicze męskie lub kobiece. Noszono kostiumy, które były jaskrawe i kontrastowe. Aktorzy zakładali także koturny. W tragedii, aktor miał kostium spływający do ziemi, w komedii krótki. Aktorzy nosili na głowach peruki. Wkładali również koturny. Dzięki nim byli wyżsi i bardziej widoczni. W ręku trzymali rekwizyty w zależności od granej postaci. Berło- symbolizowało króla, laska - posłańca lub podróżnika, bogowie - mieli atrybuty zgodne z ich boskością.

Muzykę w teatrze greckim wprowadził Ajschylos. Wykorzystywał ją, aby stworzyć odpowiedni nastrój. Sofokles, nie korzystał z niej. Rozbudował ją, Eurypides.

Dekoracje miały charakter umowny. Teatr nie był oświetlony, ponieważ widowiska odbywały się w ciągu dnia.

Tragedia klasyczna składała się z następujących części:

Prologos - pierwsza scena, która zapowiadała wydarzenia, następował przed wejściem chóru na scenę.

Parados - wejście chóru

Epeisodia - partie, między śpiewem chóru. Wypełnione były monologami i dialogami chóru.

Stasimon - jest to komentarz do akcji, pieśń, śpiewana przez chór, który stał na orchestrze

Exodos - ostania pieśń, którą śpiewano podczas wyjścia chóru

Tragedię grecka obowiązywały reguły. Przede wszystkim zasada trzech jedności:

miejsca - akcja jest umieszczona w jednym miejscu

czasu - dramat rozgrywa się maksymalnie w ciągu 24 godzin

akcji - istnieje tylko jeden wątek

Tespis, wprowadził pierwszego aktora, oprócz teru wystawiał swoje utwory na wozie, jeżdżąc po wsiach. Stąd określenie "wóz Tespisa". Ajschylos, wprowadził drugiego aktora. Napisał m. in. "Persów", " Oresteia", "Prometeusz". Sofokles wprowadził na scenę trzeciego aktora. Stworzył miedzy innymi tragedię "Antygona", "Król Edyp", "Elektra".

Eurypides zmniejszył znaczenie fatum i przeznaczenia. Rozbudował uczuciowość i psychologię postaci. Stworzył tragikomedię " Hipolita", "Medea", " Ifigenia".

Arystofanes to twórca komedii, napisał satyry społeczno - polityczne " Osy", "Ptaki", " Lizystrata", "Chmury", "Żaby".

Styl tragedii greckiej był podniosły, wysoki, bohaterowie wywodzili się z rodziny królewskiej. Komedie charakteryzowała lekkość stylu i postacie wywodziły się z niższej warstwy społecznej.

Podczas świąt świętowali nawet niewolnicy. Był to czas wolny dla wszystkich.

Organizacja przedstawień zajmowało się trzech choregów, a twórca przygotowywał dramat do wystawienia. Często grał również główną rolę. Pięciu sędziów wydawało werdykt, kto został zwycięzcą.

Jednym z najlepiej zachowanych teatrów greckich jest teatr w Epidauros.

W okresie hellenistycznym, zachowano budowę teatru, jednak zmieniono nieco jego proporcje.

Teatr rzymski, prezentował się odmiennie. W Rzymie popularną forma przedstawienia była pantomima, która wywodziła się z Sycylii. W teatrze rzymskim początkowo spektakle wystawiano na zbudowanej specjalnie w tym celu platformie. Dookoła niej stali widzowie. Dopiero w późniejszym okresie wznoszono konstrukcje, które służyły jako budynki teatralne.

Jednak po świętach, budynki te poddawano rozbiórce.

Pierwszy teatr wzniesiono w Pompejach Pompejach roku 80 p.n.e. Nad sceną wybudowano dach, a widownię chroniło zadaszenie wykonane z płótna. Widownia miała kształt półkola. Rzymianie początkowo nie przyjmowali wzorców greckich, dotyczących teatru.

Z upływem czasu, "pożyczono" niektóre elementy. Zmniejszono orchestrę i rozszerzono proskenion, na którym występowali aktorzy, tancerze i gdzie wykonywano akompaniament.

W Rzymie pojawiła się kurtyna, która w Grecji nie istniała. Nazywano ją aulelum.

Rodzajem budynku teatralnego był w Rzymie amfiteatr, w którym walczyli gladiatorzy.