"Pogarda dla nieznającej poezji"
Ten wiersz Safony należy do czterowersów. Jednak nawet w tak krótkiej formie wiersz "Pogarda dla nieznającej poezji" zawiera ogromny ładunek emocjonalny. Podmiot liryczny występuje tu z pozycji znawcy poezji, który zwraca uwagę na te możliwości, które otwierają się tak przed samym poetą, jak i prze tym, który poezję czyta często. Poezja ma możliwość unieśmiertelniania emocji. Ci, którzy piszą poezję, zostaną wiecznie żywi, ponieważ poezja nie należy do sfery materialnej, która tak łatwo zniszczyć, tak łatwo przepada wraz z upływającym czasem. Ci, którzy piszą będą jak bogowie, będzie ich promieniała sława poetycka, natomiast ci, którym poezja jest obca, staną się jedynie cieniami nic nie wartymi, niknącymi w zmierzchu. Tylko (o tym napisze jakiś czas później Horacy) poezja unieśmiertelnia. Słowa podmiotu lirycznego "(...) Będziesz w podziemnym świecie błądzić z innymi zmarłymi - cień zapomniany przez wszystkich" zwiastują przyszłą karierę poezji jak klucza do nieśmiertelności.
"Zazdrość"
"Zazdrość" jest wierszem o miłosnej zazdrości. O tyle jednak jest ta sytuacja liryczna nietypowa, że w "Zazdrości" do kobiety zwraca się kobieta zazdrosna o mężczyznę. Przyjaciółki są ze sobą mocno związane, jednak mężczyzna, który zainteresował się obiektem uczuć podmiotu lirycznego wyraźnie zagraża temu związkowi. Tym większy jest ból zazdrości podmiotu, że obiekt jego uczuć wyraźnie daje do zrozumienia, że jest mocno zainteresowany zalotami mężczyzny, czyli wygląda na to, że związek obu kobiet może się szybko skończyć. Zazdrość o ukochaną zaczyna powoli przybierać formę obsesji. Podmiot liryczny wydaje się zapominać, że chęć zatrzymania przy sobie na zawsze ukochanej osoby często ma odwrotny do zamierzonego skutek. Zamiast utrzymać go przy sobie odstręczamy go sprawiając, że nabiera do nas wstrętu. Choć czasem zazdrość sprawia, że ukochany zaczyna się nami interesować bardziej (bo zazdrość jest miernikiem uczuć drugiej osoby).
