Emilia: charakterystyka osoby

Emilia ma ogromne poczucie humoru, a swoją inteligencją wprawi w podziw niejedną osobę – w końcu długie godziny spędzone nad książkami muszą się jej do czegoś przydać. Osobę o tym imieniu wyróżnia wrażliwość i nieśmiałość. Choć posiada bogate wnętrze, może wydawać się zamknięta w sobie. Emilia niczego nie zapomina, więc lepiej jej niczym nie podpaść. Jeśli ktoś nadepnie jej na odcisk, potrafi się zrewanżować. Jako dziewczynka chętnie spędza czas ze swoją rodziną, lubi się przed nią popisywać, w znanym otoczeniu czuje się bezpiecznie.Oznacza osobę gorliwą, pilną, żarliwą lub kogoś, kto się gorliwie o coś stara.

 

Emilia Maria Wilhelmina de Rodat. Urodziła się 6 września 1787 r. na zamku Druelle, niedaleko Rodez. Wychowywała ją babka. Wcześnie zasmakowała w modlitwie i nauczyła się odwiedzać ubogich. W r. 1804 zdecydowała się zrezygnować z pewnych sukcesów ziemskich i bez podziału oddać na służbę Bogu i ubogim. Przebywając w Villefranche dostrzegła, że sprawą najbardziej naglącą jest nauczanie i wychowanie chrześcijańskie. Próbuje potem życia zakonnego u szarytek w Nevers, u panien adoratorek w Cahors, u sióstr miłosierdzia w Moissac. Nie odpowiadało to jej aspiracjom. W r. 1815 razem z trzema młodymi dziewczętami poświęca się nauczaniu ubogich dzieci. Dzieło rozwija się z początku powoli, ale potem prędko przekształca się w zgromadzenie zakonne Świętej Rodziny. Gdy 19 września 1852 r. zmarła, liczyło już 36 domów. Beatyfikował Emilię (1940) i kanonizował (1950) Pius XII.

 

 

Emilia de Vialar urodziła się w Gaillac na południu Francji (diecezja Tarn) 12 września 1797 r. Straciwszy wcześnie matkę, przez dwa lata (1810-1812) przebywała u zakonnic w Paryżu. Powróciwszy do rodzinnego domu, przez dwadzieścia lat musiała cierpliwie znosić drażliwe usposobienie owdowiałego ojca i niechęć otoczenia. Do tych cierpień dołączyły się jeszcze rozterki wewnętrzne, które trapiły jej wrażliwą duszę. W r. 1832 nieoczekiwanie odzyskała spokój duszy. Prowadzenie domu przejęła bratowa, ona zaś stała się spadkobierczynią poważnej fortuny pozostawionej przez ciotecznego dziadka. Sprowadziła wówczas do Gaillac trzy przyjaciółki, które, jak ona, dawno marzyły o życiu zakonnym, i założyła zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia (anioła Gabriela). Uzyskawszy aprobatę biskupa, w kilka lat później wyjechała z paru siostrami do Algieru, dokąd zapraszał ją brat, oficer armii francuskiej. Przeżyła tam nowy okres poważnych strapień. Miejscowy biskup żądał, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne. Gdy Emilia taktownie odmówiła, biskup ją i jej towarzyszki obłożył ekskomuniką, a w końcu spowodował wydalenie Emilii z Algieru. Sposób, w jaki zniosła te bolesne przeciwności, został w dekrecie kanonizacyjnym uznany za dowód heroiczności jej cnót.

 

Emilia z Cezarei

Emilia urodziła się w zamożnej rodzinie, do której należały rozległe posiadłości w Azji Mniejszej. Emilia miała słynąć z piękności, jednak odrzucała adoratorów. Szybko została sierotą, ponieważ jej ojciec zginął męczeńsko w okresie panowania cesarza Licyniusza.

W tym czasie dochodziło do uprowadzeń na potrzeby przymusowych małżeństw. Obawiając się tego, Emilia poślubiła prawnika Bazylego. Emilia i Bazyli troszczyli się o żebraków, przyjmowali podróżnych i pielgrzymów, przeznaczali znaczną część swojego majątku na cele charytatywne. Emilia urodziła dziesięcioro dzieci, z których pięcioro zostało świętymi: Bazylego, Grzegorza, Piotra, Makrynę i Thesseove.

Po śmierci Bazylego ich najstarsza córka, Makryna, pomagała Emilii prowadzić dom, a kiedy wszystkie dzieci dorosły, namawiała matkę, by ta wstąpiła do klasztoru. Razem założyły klasztor w swojej posiadłości nad rzeką Iris we współczesnej Turcji. Emilia zmarła w tym klasztorze.

Emilia de Villeneuve

Była trzecim dzieckiem swoich rodziców; jej ojciec nosił tytuł markiza de Villeneuve. W 1825 roku, kiedy miała 14 lat, zmarła jej matka, a w 1828 roku zmarła jej siostra. W 1830 roku razem z rodziną przeniosła się na zamek Hauterive. W dniu 8 grudnia 1836 roku założyła zgromadzenie Sióstr od Najświętszej Maryi Panny Niepokalanego Poczęcia. Zmarła na cholerę w opinii świętości.