Gabriel Narutowicz ur. w 1865, inżynier hydrotechnik, był pierwszym prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. Odbywał studia na politechnice w Zurychu, po czym w 1908 roku otrzymał tytuł profesora budownictwa wodnego. Zyskał w swej specjalności międzynarodową sławę kierując budową licznych elektrowni wodnych na obszarze państw Europy Zachodniej.

W okresie pierwszej wojny światowej był współtwórcą znanego Komitetu w Vevey, czyli Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Należał ponadto do działającego w Lozannie towarzystwa La Pologne et la Guerre. Po wojnie powrócił do ojczyzny w marcu roku 1920, gdzie objął funkcję przewodniczącego Akademii Nauk Technicznych i sprawował ją do roku 1922. Przewodniczył także Krajowej Radzie Odbudowy. Jako delegat Rzeczpospolitej uczestniczył w 1922 roku w obradującej w Genewie międzynarodowej konferencji, omawiającej temat ustrojowej przyszłości państw Starego Kontynentu.

W okresie 1920-1921 pełnił funkcję ministra robót publicznych, a od 1922 roku szefa polskiej dyplomacji w gabinetach Artura Śliwińskiego i Juliana Nowaka. W dniu 9 grudnia roku 1922 Zgromadzenie Narodowe (wspólnie senat i sejm) wybrało go na prezydenta dzięki głosom mniejszości narodowych, lewicy i centrum. Podczas pięciokrotnego głosowania pokonał kandydata prawicy hrabiego Maurycego Zamoyskiego.

Po elekcji stał się przedmiotem bezpardonowych i oszczerczych ataków wymierzonych ze strony ugrupowań prawicowych, szczególnie endecji. Przy użyciu przemocy starano się nie dopuścić, aby prezydent-elekt mógł złożyć przewidzianą w konstytucji przysięgę. W dniu 16 grudnia roku 1922 przebywający na wernisażu w warszawskiej Zachęcie prezydent został zastrzelony przez fanatycznego zwolennika endecji Eligiusza Niewiadomskiego.

Eugeniusz Kwiatkowski ur. w 1888 roku polski działacz gospodarczy i polityk II Rzeczpospolitej. Był z wykształcenia inżynierem chemikiem. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę piastował ważne stanowiska państwowe, jak chociażby ministra handlu i przemysłu w latach 1926-1930. Z pełnym zaangażowaniem wspierał budowę portu gdyńskiego i rozwój morskiego handlu, był pomysłodawcą i patronem budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego.

W okresie 1931-1935 piastował stanowisko dyrektora w Państwowych Fabrykach Związków Azotowych w Tarnowie-Mościcach i Chorzowie. W okresie 1935-1939 wrócił do rządu, aby objąć posadę wicepremiera i tekę ministra skarbu.

Opuścił Polskę razem z rządem w przededniu klęski wrześniowej, 17 września 1939 roku. Przez cały okres wojny był internowany na terenie Rumunii. Po zakończeniu wojny w okresie 1945-48 pełnił funkcję pełnomocnika rządu do spraw odbudowy Wybrzeża. W latach 1947-52 posiadał mandat poselski. W roku 1952 został odsunięty od spraw gospodarczych i zajął się kontynuacją pracy naukowej w dziedzinie historii i chemii. Zmarł w roku 1974.