Trudna sytuacja gospodarcza, zahamowanie rynku rolnego, niewielki rozwój przemysłowy, także brak perspektyw poprawy sytuacji, trwającej od roku 1929, oraz stanowisko władz wpływało na narastające w społeczeństwie poczucie niezadowolenia, uwidaczniające się szczególnie w grupach robotniczych i chłopskich. W celu wyprowadzenia polskiej gospodarki z warunków kryzysu, rząd musiał opracować nowy program, który miałby objąć wymagającą zmian działalność państwa. Tym samym poprawiając warunki bytowe protestujących warstw społecznych.

Taką interwencją państwa miał być opracowany w 1936 roku czteroletni plan inwestycyjny, powstały w odpowiedzi na pogarszający się stan gospodarki i przemysłu. Twórcą nowego planu i inicjatorem zmian koniunkturalnych był wicepremier i jednocześnie minister skarbu Eugeniusz Kwiatkowski. W wyniku analiz dotychczasowej polityki gospodarczej, jako główny cel wyznaczył on zwiększenie inwestycji państwowych oraz objęcie nimi przede wszystkim bazy przemysłowej. Ponadto inwestycje te miały prowadzić do budowy i zwiększenia możliwości obronnych państwa, zmniejszenia stopnia bezrobocia oraz wyrównania poziomu gospodarczego między terenami tak zwanej "Polski A" (obszary położone na zachód od Bugu i Sanu), a słabiej rozwijającej się "Polski B" (czyli terenami położonymi na wschód od linii tych rzek).

Czteroletni plan inwestycyjny stanowił gwarancję wyjścia z kryzysu, obejmując najważniejsze założenia rozwoju gospodarki, wymagał jednak dyspozycji dużymi nakładami finansowymi. Realizacja zamysłu skoncentrowanego rozwoju w określonym regionie, zaowocowała planem utworzenia Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP). Projekt ten wiązał się z pozyskiwaniem środków kapitałowych. Przez wzgląd na coraz bardziej skomplikowaną sytuację na międzynarodowej arenie, wpływy zagraniczne nie mogły być źródłem dochodów. Poszukiwanie budżetu umożliwiającego prowadzenie działań inwestycyjnych w konsekwencji stanowiły eksploatację na dużą skalę zasobów Polski. Spowodowane to było stosowaniem polityki dumpingowej, czyli zmniejszającymi się wpływami podatkowymi, mającymi zachęcić zagranicznych inwestorów, co wpłynęło na nieograniczone wywożenie rocznego kapitału liczonego w kwocie około 500 milionów.

Problemem, którego rozwiązanie wymagało kolejnych nakładów finansowych było wzmocnienie środków obronnych wobec coraz bardziej zagrażających działań hitlerowskich Niemiec.

Centralny Okręg Przemysłowy miał zostać usytuowany w tak zwanym trójkącie bezpieczeństwa, na obszarze pomiędzy linią Wisły i Sanu. Zgodnie z planami władz, powstanie COP miało stanowić dynamiczny krok w kierunku rozwoju przemysłu. Ponadto miało pozytywnie wpłynąć na społeczną ocenę sytuacji gospodarczej. COP zlokalizowany w obszarze granic województw kieleckiego, lubelskiego, krakowskiego, lwowskiego obejmował blisko 15,4% powierzchni państwa oraz zamieszkiwany był przez około 18% ludności Polski.

Władze państwowe poszukiwały nakładów finansowych w dochodach budżetowch, pożyczce zbrojeniowej uzyskanej od Francji w 1936 roku. Sposobem pozyskiwania środków na realizację planu rozwoju okazała się także inflacja, stosowana w czasach kryzysu również przez inne państwa. Jednak w oczach obywateli program budowy COP nie był rozwiązaniem nadrzędnego problemu społecznego - bezrobocia. Przekonanie to było konsekwencją prowadzenia działań inwestycyjnych jedynie (wyłączając Gdynię) na terenie COP.

Realizacja COP w roku 1937 stanowiła najistotniejsze założenie gospodarcze. Wtedy też rozpoczęto budowę fabryki kauczku w Dębicy, fabryki celulozy w Niedomicach, czy też elektrowni w Stalowej Woli. Około roku 1937 na rozwój COP przeznaczane było 25% środków finansowych preliminowanych na działania inwestycyjne w całym kraju. Jednym z najważniejszych i najwcześniej realizowanych planów był zbiornik hydroelektrowni w Rożnowie - w 1937 przy jej budowie zatrudnienie znalazło około tysiąca osób. Prace przy tym obiekcie miały zakończyć się do roku 1940. Szacowano również, iż zakłady rożnowskie będą posiadały moc 50 000 kW, a rocznie będą mogły dostarczyć 150 milionów kWh. Ponadto zapora w Rożnowie miała stanowić ochronę ludności zamieszkującej okolice Dunajca i Popradu przed powodziami, a także wpływać na polepszenie warunków żeglugi na Wiśle.

W dniach 17-19 listopada 1938 r. odbył się wyjazd działaczy, inwestorów i dziennikarzy na tereny COP, zorganizowany przez Kwiatkowskiego. Celem podróży było pokazanie możliwości postępu w polskim przemyśle. W związku z dynamicznym rozwojem COP powstało sformułowanie "copowskie tempo pracy". Dla przykładu: Fabrykę Obrabiarek w Rzeszowie zrealizowano zgodnie z założeniami (w kwietniu 1937 roku rozpoczynają się prace budowlane, trwające do lipca, natomiast początek produkcji ma miejsce już we wrześniu, a pierwsza seria produktów zostaje wykonana już w grudniu), podobnie jak w Stalowej Woli (gdzie w marcu 1937 trwały przygotowania do budowy kombinatu, w grudniu większość elementów żelaznych było już zmontowanych, 7 kwietnia 1938 nastąpiło ostrzelanie pierwszej armaty tam wyprodukowanej, a 5 września tego samego roku wytopiono tam pierwszą stal szlachetną). Uroczyste poświęcenie Zakładów Południowych w obecności prezydenta Mościckiego i wicepremiera Kwiatkowskiego miało miejsce 14 czerwca 1939 w Stalowej Woli.

Realizacja programu Centralnego Okręgu Przemysłowego była ważnym krokiem w kierunku poprawy sytuacji polskiej gospodarki, podjętym mimo przeszkód z inicjatywy Kwiatkowskiego. Działania te zagwarantowały nowe miejsca pracy oraz rozwój linii technologicznych, dzięki którym możliwy był zbyt towaru na terenie kraju, jak i poza jego granicami.