koniec VIII w. p.n.e. - połączenie wszystkich osad Latynów położonych na siedmiu wzgórzach czyli Kapitolu, Palatynie, Celiusue, Eskwilinie, Awentynie oraz Wiminale

753 p.n.e. -założenie Rzymu według legendy przez Romusa i Remulusa

753 - 509 p.n.e.okres królewski, według tradycji panowało 7 królów, z których ostatni, ze względu na bardzo okrutne rządy, Tarkwiniusz Pyszny został wygnany, tym samym Rzym stał się republiką.

Ustrój republikański: najwyższa władza należała do Zgromadzenia Ludowego, które stanowiło prawo, podejmowało decyzje w sprawach wojny, pokoju i dokonywało wyboru urzędników. Ważną rolę odgrywał Senat, prowadzący politykę zagraniczną, reprezentujący Rzym na zewnątrz, uchwalający uchwały, kontrolujący urzędników.

Urzędnicy wyżsi: najwyższą władzę miało dwóch konsulów, wybieranych na okres jednego roku, w czasie wojny obejmowali naczelne dowództwo, pełnili funkcje namiestników, zwoływali posiedzenia Senatu. Cenzorzy zajmowali się sprawami finansowali i układali listy obywateli. Pretorom przysługiwała funkcja sądownicza.

Urzędnicy niżsi: Edylowie- zajmowali się pilnowaniem porządku w mieście i organizacją igrzysk. Kwestorzy zaś finansami Rzymu i armii rzymskiej. Trybuni ludowi bronili praw ludu, dlatego dysponowali prawem veta w stosunku do zarządzeń urzędników i wniosków Zgromadzenia Ludowego.

Ekspansja terytorialna Rzymu:

Przyczyny: wzmocnienie państwa, chęć podporządkowania nowych terenów bogatych w surowce naturalne, zboże, łupów wojennych i niewolników.

- opanowanie Italii zakończyło się w 264 roku p.n.e.

-podbój świata śródziemnomorskiego

I wojna punicka (264-241 r. p.n.e.) między Rzymem a Kartaginą, w której celem rzymskim była Sycylia. Na mocy pokoju Kartagina musiała oddać Sycylię i zapłacić kontrybucję.

II wojna punicka (218 - 202 r. p.n.e.)za przyczynę wojny uważa się zburzenie przez Hannibala, związanego z Rzymem miasta Sagunto w Hiszpanii, wojnę wygrał Rzym, który zajął Hiszpanię

III wojna punicka ( 149-146 r. p.n.e.) Kartagina została ostatecznie zburzona, Rzym zajął północne wybrzeże kontynenty afrykańskiego.

-podboje w Europie i na wschodzie

225-218 r. p.n.e. - podbój Galów nad rzeka Pad,

215 -168 r. p.n.e. - wojna z Macedonią

146 r. p.n.e. - podbój Grecji

113- 30 r. p.n.e. - przyłączenie Pergamonu, Bitynii, Pontu, Panonii I Egiptu

58-51 r. p.n.e.- podbój Galii przez Cezara

Okres pryncypatu:

- Ustanowiony w 31 r. p.n.e. przez Oktawiana Augusta, charakteryzował się: utrzymaniem Senatu, choć decyzje podejmował cezar, który skupił w swym ręku władzę: najwyższego kapłana, imperatora czyli najwyższego wodza, princepsa- pierwszego wśród równych w senacie oraz prokonsula czyli zarządzającego prowincjami. Następca Oktawiana Tyberiusz przyjął już oficjalnie tytuł cesarski. Okres cesarski charakteryzował się natomiast oddawaniem cesarzowi czci boskiej, oraz ustalonym w wyniku podbojów nowym podziałem państwa na cesarstwo wschodnie i zachodnie.

Ludność Imperium została podzielona na trzy grupy. Pierwszą stanowili obywatele rzymscy, którzy posiadali prawa polityczne. Do nich należały: głosowanie na Zgromadzeniach, ubieganie się o urzędy publiczne i godności kapłańskie. Drugą grupę stanowili sprzymierzeńcy, czyli mieszkańcy miast i krajów sprzymierzonych z Rzymem, którym nie wolno było prowadzić wojen i polityki zagranicznej, mieli obowiązek dostarczania kontyngentów wojskowych. Ostatnią grupą była ludność prowincji, bez praw, zobowiązana do płacenia podatków i podporządkowana władzy sądowej i wojskowej namiestnika rzymskiego.

Przyczyny upadku Imperium Rzymskiego:

- ruina średniozamożnego społeczeństwa rzymskiego w wyniku stale wzrastających podatków, potrzebnych na utrzymanie armii. Oznaką trudności stała się inflacja. Cesarze psuli monetę dodając do srebra coraz większą część nieszlachetnego metalu, co w konsekwencji pogorszyło sytuację Imperium.

-reformy ustrojowe: U schyłku IV w cesarz Teodozjusz Wielki na łożu śmierci oddał swe państwo dwóm synom.

-załamanie stabilności władzy cesarskiej. Rok po roku pojawiali się uzurpatorzy, czyli ci którzy zgarniali, byli to ambitni wodzowie, którzy przy poparciu wojska wywoływali wojny domowe.

-Bezpośrednim powodem upadku cesarstwa zachodniego było obalenie nieletniego cesarza Romulusa Augustulusa. Dokonali tego najemnicy germańscy, pod dowództwem Odoakra w 476 roku.