Defenestracja polega na wyrzuceniu przez okno przeciwników politycznych. Defenestracja praska odnosi się do wydarzeń historycznych w Czechach.

I defenestracja praska

I defenestracja praska miała miejsce 30 lipca 1419 r. i stała się początkiem powstania husyckiego. Wyrzucono wówczas przez okno Ratusza Miejskiego 7 rajców wyznania katolickiego.

II defenestracja praska

II defenestracja praska stała się bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny trzydziestoletniej. 23 maja 1618 r. dwaj carscy namiestnicy: Jarosław Borzita z Martinic i Wilhelm Slavata wraz ich sekretarzem Fabriciusem zostali wyrzuceni z okien Zamku Królewskiego na Hradczanach.

Przyczyną gwałtownego sporu była kwestia budowy zborów w miejscowościach Broumov i Hrob. Wszyscy wyrzuceni przez okno przeżyli, jednak w wyniku tych wydarzeń wybuchła wojna, która rozprzestrzeniła się na cesarstwo, a następnie - na znaczną część Europy.

II defenestracja praska była wyrazem sprzeciwu czeskich protestantów wobec polityki dyskryminacji ówczesnego cesarza Macieja wobec protestantów. Wolność religijna w Czechach została potwierdzona Listem majestatycznym przez cesarza Rudolfa II w 1609 r. Jego następca nie przestrzegał postanowień listu.

III defenestracja praska

10 marca 1948 r. w niewyjaśnionych okolicznościach doszło do śmierci ministra spraw zagranicznych Czechosłowacji - Jana Masaryka, który wypadł z okna.