Dziedzictwo pozostawione przez starożytnych Greków ma niepodważalne znaczenie i wartość dla całego dorobku i kultury zarówno duchowej jak i materialnej kontynentu europejskiego. Spośród licznych elementów kultury greckiej dwa w postaci filozofii i sztuki wysuwają się na pierwsze miejsce zachowując swe ponadczasowe znaczenie aż do dzisiaj.
Zupełnie wyjątkowym osiągnięciem Greków jest filozofia. Jej początki wiążą się z działalnością filozofów z Jonii, którzy za podstawę wszechświata uznawali jakiś pierwiastek i tak np. Tales z Miletu, uważał wodę za podstawę wszechświata. Anaksymander z Miletu za podstawowy element uznał apeiron, z którego miał powstać świat, czynnikiem, który wpłynąć miał decydującą na powstanie istot żywych, w tym człowieka była według niego wilgoć. Anaksymenes za podstawowy pierwiastek uznał powietrze, z którego miał powstać zarówno człowiek jak i ogień czy woda. Dla Heraklita z Efezu, wszystko brało początek od ognia, on to zauważył jak wszystko jest zmienne i ujął w powiedzeniu "Panta rei". Zajmował się też zgłębianiem tajników duszy ludzkiej
Przeciwnym do materialistycznego nurtu filozofii jońskiej była idealistyczna filozofia powstała głównie w południowej Italii. Jej reprezentantem był Pitagoras, który głosił tezę o doskonaleniu się dusz w trakcie ich pośmiertnych wędrówek. Ogromne zasługi Pitagoras i jego uczniowie ponieśli dla matematyki, konstruując liczne prawa m.in. słynne twierdzenie Pitagorasa. Pitagorejczycy twierdzili, że Ziemia oraz słońce są kulami oraz, że Ziemia krąży wokół jakiegoś ośrodka, w wyniku czego powstaje muzyka. Szkoła Elatów z Ksenofanesem, Zenonem z Elei, Parmenidesem utrzymywała tezę o niezmienności wszechświata.
Trzy najbardziej znane nazwiska greckich filozofów to Sokrates, Platon i Arystoteles. Sokrates przekazywał swoje poglądy na drodze rozmów z uczniami i słuchaczami. Chciał przede wszystkim ukształtować odpowiedzialnego, świadomego, prawego obywatela. Odrzucał relatywizm, prawda według niego była tylko jedna. Nie nauczał za pieniądze jak sofiści, nie spisał swych poglądów. Uczestniczył aktywnie w życiu państwowym Aten, chociaż przez swoją bezkompromisową postawę miał wielu wrogów. Wytoczony z powodów politycznych proces zakończył się skazaniem Sokratesa na śmierć w 399 roku p.n.e. Oskarżano go o demoralizowanie młodzieży ale także o poglądy wrogie demokracji. Dzieło Sokratesa kontynuował jego uczeń Platon, który założył swoją szkołę zwaną od gaju Akademosa Akademią. Platon swoje poglądy filozoficzne przedstawiał głównie w dialogach np. Uczta, Fedon. Podstawą filozofii Platona była teza o realnie istniejących ideach, które odbijały się jedynie w materialnej rzeczywistości. Swoje poglądy w kwestiach ustrojowych wyłożył w dziele O państwie. Z kolei uczeń Platona - Arystoteles nauczał w Liceum, w gajach Likejonu, był nauczycielem Aleksandra Macedońskiego. Z czasem zanegował poglądy Platona dotyczące idei oraz koncepcje polityczne. Wyznawał materialistyczny pogląd dotyczący budowy świata, podkreślał rolę doświadczenia we wszystkich aspektach życia. Uchodzi Arystoteles za propagatora zasady złotego środka, stąd w kwestii ustroju odrzucał zarówno monarchię jak i demokrację, a był zwolennikiem umiarkowanej oligarchii. Uznawał naturalną przynależność obywateli greckich do polis, akceptował niewolnictwo. Zajmował się on wraz ze swymi uczniami nie tylko filozofią ale licznymi dziedzinami nauki, przyczyniając się do ich rozwoju. Założył bibliotekę, był autorem Polityki, Etyki Nikomachejskiej, Metafizyki.
Charakterystyczne dla Aten były szkoły sofistów, którzy za opłatą uczyli zwłaszcza sztuki wymowy potrzebnej młodym ludziom w życiu publicznym a także przekazywali wiadomości z różnych dziedzin nauki. Na gruncie filozofii skupili się tylko i wyłącznie na człowieku. Protagoras z Abdery dowodził względności prawdy.
Filozofia w okresie hellenistycznym w dalszym ciągu rozwijała się głównie w Atenach, a jej głównym obiektem stał się człowiek. Cynicy uważali, że najważniejsza jest cnota, która osiągnąć może zarówno niewolnik jak i człowiek wolny. Stoicy na czele z Zenonem z Kition również cnotę uważali za najwyższe dobro, w dążeniu do osiągnięcia którego wszyscy ludzie byli według nich równi. Nakazywali pogodzenie się z istniejącymi stosunkami i zgodne życie w ramach pastwa światowego. Epikurejczycy z Epikurem z Samos zalecali odsunięcie się od spraw państwowych na rzecz życia prywatnego, cieszenia się nim i korzystania z jego uroków.
Starożytna Grecja wniosła olbrzymi wkład w rozwój światowej kultury. "Iliada" i "Odyseja" autorstwa Homera otwierają drzwi dla rozwoju literatury greckiej. Licznie powstawały utwory poetyckie wykonywane z akompaniamentem liry czy fletu zwłaszcza przy okazji spotkań towarzyskich. W V wieku p.n.e. nastąpił rozkwit dramatu greckiego. Cieszące się popularnością komedie i tragedie wystawiano na scenie z towarzyszeniem chóru. Aktorzy byli profesjonalistami szkolonymi w specjalnych szkołach i wyłącznie mężczyznami. Role kobiece odgrywali w maskach. W IV wieku p.n.e. zaczęto budować kamienne teatry z doskonałą akustyką. Ponadczasową sławę zdobyli tacy autorzy tragedii jak Sofokles, Eurypides czy Ajschylos, komediami zasłynął zaś zwłaszcza Arystofanes.
W piątym wieku p.n.e. za sprawą Herodota z Halikarnasu narodziła się w Grecji historiografia. Herodot w swych Dziejach przedstawił historię wojen persko-greckich, starał się docierać do przyczyn i faktów, chociaż w wyjaśnianiu zdarzeń nie uniknął tez o interwencji bogów. Tukidydes opisał wojnę peloponeską.
Osiągnięcia Greków wyraźnie widoczne są też na gruncie sztuki. Od siódmego wieku p.n.e. zaczęli używać w budownictwie kamienia. Na przestrzeni wieków wykształcili trzy porządki architektoniczne rozpoznawane głównie po cechach kolumn - dorycki, joński i koryncki. W porządku doryckim kolumna stała wprost na ziemi, była prosta i skromna. W stylu jońskim kapitel był w kształcie ślimacznicy a kolumna miała bazę. Przykładem tego stylu jest świątynia Apolla w Efezie. Porządek koryncki był najbardziej ozdobny, kolumny były żłobkowane, kapitele rzeźbiono bogato w kształcie chociażby liści akantów. Wspaniałe świątynie wznoszono bogom, w samych Atenach zgromadzono je na Akropolu a najsłynniejsze z nich to Partenon poświęcony Atenie Partenon i Erechtejon.
Grecy są autorami wielu znanych rzeźb, których cechą charakterystyczną było przedstawianie postaci nago. Początkowo tworzono je w drewnie, potem głównie w marmurze. Fidiasz rzeźbiący głównie bogów zdobił swe dzieła złotem i kością słoniową, zasłynął monumentalnymi rzeźbami Ateny Partenon i Zeusa Olimpijskiego. Od piątego wieku p.n.e. starano się uchwycić ruch, doskonale został on przedstawiony przez Myrona w "Dyskobolu". Wybitny rzeźbiarz Poliklet przykładający wagę do proporcji ludzkiego ciała jest autorem "Doryforosa" ("Niosącego włócznię"), nieznany autor wyrzeźbił słynną "Wenus z Milo". Grecy wytwarzali też przepiękne malowane naczynia ceramiczne.
W wyniku podbojów Aleksandra Wielkiego i połączenia tradycji Grecji i Wschodu powstała charakterystyczna dla okresu hellenizmu kultura. Jej elementem był wspólny język używany przez Greków na Wschodzie, w którym powstawała liczna literatura. Grecy w każdym większym mieście wznosili gimnazjum i teatr. Jednak nie tylko oni narzucali swoje obyczaje czy elementy kultury. Wpływom Wschodu ulegli zwłaszcza w dziedzinie religii, w której najpierw zaczęli utożsamiać greckich bogów z bogami wschodnimi - Izydą, Sarapisem, Mardukiem, a następnie stawali się ich wyznawcami.
W okresie hellenizmu doszło do ogromnego rozwoju wielu dziedzin nauk. W Aleksandrii założono tzw. Muzaion będący akademią nauk. Ściągani zewsząd uczeni utrzymywani przez króla zajmowali się działalnością naukową, korzystali z istniejącej tam bogatej biblioteki oraz obserwatorium astronomicznego. Innymi ośrodkami nauki była Antiochia, Pergamon, Rodos. W dziedzinie matematyki podręcznik geometrii ułożył Euklides z Aleksandrii. Archimedes z Syrakuz odkrył liczbę π, stworzył mechanikę, znał różniczkowanie.
Na polu geografii wybitnie zapisał się Eratostenes z Cyreny, który stworzył podręcznik do geografii, wyliczył obwód Ziemi, twierdził, że płynąc na Zachód można dotrzeć do Indii. Arystarch z Samos jako pierwszy wysunął tezę, iż planety i księżyc krążą wokół Słońca.
Teofrast stworzył obowiązujący przez długi czas podręcznik botaniki. Medycyna znalazła dobry grunt dla swego rozwoju w Aleksandrii, gdzie poznano dokładnie anatomię ludzkiego ciała, dokonywano sekcji zwłok, a nawet wiwisekcji.
W nowo zakładanych miastach na Wschodzie Grecy wykorzystywali znane im wzorce. Ulice przecinały się pod kątem prostym, budowano systemy wodociągowe i kanalizacyjne. Wznoszono wspaniałe świątynie jak np. świątynia Apollina w okolicach Miletu a także budynki świeckie - pełne przepychu pałace, termy, teatry, gimnazja, domy mieszkalne. Rozwojowi uległa także rzeźba, posągi władców ustawiano w miejscach publicznych, na rynkach, placach. Zapanowała moda na posiadanie domowych kolekcji rzeźb i posągów. Ich obiektami nie są już jednak bogowie, ale ludzie zwłaszcza władcy. Starano wyrażać się ekspresje i emocje. Istniały liczne szkoły rzeźbiarskie, najsłynniejsze na Rodos, gdzie powstała słynna "Nike z Samotraki" oraz "Grupa Laokoona" i w Pergamonie, skąd pochodzą przedstawienia umierających Galatów oraz Wielki Ołtarz Pergameński z drugiego wieku p.n.e.
Rozwój teatru w Grecji wiąże się z obchodami świąt ku czci boga wina i winnej latorośli Dionizosa. Święta te obchodzono kilka razy do roku, jednak najważniejsze były tzw. Wielkie Dionizje. Trwały sześć dni, pierwszego składano Dionizosowi kozła jako ofiarę przy akompaniamencie chóralnych pieśni - dytyrambów. Posąg Dionizosa przenoszono ze świątyni na Akropolu do gaju Akademosa, cały czas przy chóralnym śpiewie, a po zmroku umieszczano posag na orchestrze, a więc miejscu przeznaczonym na tańce. Pozostały czas przeznaczony był na konkursy dramatyczne, wystawiano tragedie, komedie i dramat satyrowy, a wyniki ogłaszano ostatniego dnia.
W teatrze znajdowała się okrągła orchestra, gdzie tańczono, a na środku był ołtarz poświęcony Dionizosowi. Na samym początku widzowie siedzieli na ziemi, potem zaczęto ustawiać na stoku wzgórza ławy, tak, by widzowie mieli dobrą widoczność, a ostatecznie siedzenia zaczęto wykuwać w skale.
Pierwszego aktora do tragedii greckiej wprowadził w szóstym wieku p.n.e. Tespis, drugiego- Ajschylos autor Oresteji i Persów , a trzeciego- Sofokles. Ograniczono dzięki temu partie chóru, a poszerzono dialogi. Aktorzy na początku grali wraz z chórem na orchestrze. Skład rekwizytów oraz garderoba znajdowały się w budynku zwanym skene. Frontowa ściana skene służyła jak scenografia dla sztuk. Z czasem wzniesiono przed skene tzw. proskenion czyli właściwą scenę, gdzie występowali aktorzy, natomiast chór pozostał na orchestrze. Eurypides będący autorem Medei i Ifigenii jako pierwszy wprowadził do swej sztuki wątek miłosny. Komedie zawierały najczęściej odniesienia do aktualnej sytuacji politycznej. Najwybitniejszym autorem greckich komedii był Arystofanes, twórca Żab, Chmur, Acharnejczyków, Rycerzy i os, Pokoju, Lizystraty. Sympatyzował z ubogimi chłopami, nie wahał się przed atakowaniem Sokratesa, Peryklesa,
Pierwszy kamienny teatr powstał w czwartym wieku p.n.e. w Atenach, przeznaczony był na siedemnaście tysięcy widzów, ale w rzeczywistości mieścił prawie dwa razy więcej. Widownia zasiadła na kamiennych siedzeniach. W pierwszym rzędzie widowiska podziwiali dostojnicy, kapłani, jurorzy, posłowie zagraniczni.
Dekoracje wprowadzono do teatru greckiego około piątego wieku p.n.e. Bardzo dbano o doskonałą akustykę.
O tym, który autor wystawi swoje sztuki decydował głównie archont-eponymos. Wybrany pisarz otrzymywał chór. Zwykle do konkursu dopuszczano trzech komediopisarzy oraz trzech pisarzy wystawiających tzw. tetralogię czyli trzy tragedie i jeden dramat satyrowy. Archont przydzielał też twórcy choregosa, czyli osobę finansującą przedsięwzięcie a w ten sposób opłacającą swoje zobowiązania wobec państwa. Choregos sponsorował przede wszystkim chór złożony z dwunastu bądź piętnastu osób, utrzymywał go przez cały okres prób, zapewniał muzyków.
Aktorów wybierał początkowo poeta, a następnie wybierało ich państwo. Grali oni we wszystkich sztukach danego autora, a także w dramatach pozostałych poetów stających do konkursu. Ze względu na fakt, iż w sztukach mogło grać tylko trzech aktorów, każdy z nich grał kilka ról w czasie jednego przedstawienia.
Sędziów oceniających konkurs teatralny losowano. Nagrody przyznawano najlepszemu autorowi, aktorowi oraz choregosowi.
Aktor występował w długim jaskrawym chitonie, obuwiu z koturnami, by wydawał się wyższy oraz w masce. Maska zasłaniała twarz oraz tył głowy, zawiązywano ją pod brodą. Kobiece maski malowane były na biało, męskie na ciemno. Miały one otwory na oczy oraz szeroki uśmiech, który miał wzmacniać głos aktora. Nie tylko różniły się maski dla kobiet i mężczyzn, ale także dla poszczególnych zawodów, bogów, herosów. Dopiero w okresie hellenistycznym powstały zawodowe zespoły aktorów.
Do teatru greckiego wstęp mieli zarówno ludzie wolni jak i niewolnicy. Tylko na przedstawienia komediowe nie dopuszczano kobiet i młodzieży. O ile na początku wstęp był wolny potem ze względu na dużą popularność zaczęto pobierać opłatę za bilet w wysokości dwóch oboli. Dla najuboższych Perykles wprowadził nawet zasiłki, by mogli korzystać z przedstawień teatralnych.
Publiczność nagradzała grę aktorską oklaskami i domagała się bisów, gdy jednak źle oceniała aktorów gwizdała, obrzucała ich kamieniami i orzechami.
Formą widowisk były igrzyska olimpijskie, których tradycja jest kultywowana do dzisiaj. Igrzyska w starożytnej Grecji związane były z kultem bogów. Z czasem nazwano je olimpijskimi od Olimpii, gdzie po raz pierwszy odnotowano je w 776 roku p.n.e., jednak odbywały się wcześniej. Po raz pierwszy wspomina o nich Homer w "Iliadzie" i "Odysei". O pierwszych organizatorach igrzysk krążą legendy, niektóre mówią, że był to Zeus, inne, że Herakles, który po ukończeniu dwunastu prac wydał igrzyska w Olimpii, gdzie jednak nikt nie miał odwagi stanąć z nim w szranki i dopiero jego ojciec Zeus stoczył z nim wspaniałą walkę zakończoną kompromisowym remisem. Jeszcze inne mity utrzymywały, że to Pelops wymyślił igrzyska, zdołał on na drodze podstępu zdobyć rękę córki króla Pizy Ojnomaosa - Hippodamei. W zawodach rydwanów ten kandydat, który uciekłby przed pościgiem miał otrzymać rękę Hippodamei. Ojnomaos miał niezwykle szybkie rumaki podarowane przez Aresa, ponadto nie chciał dopuścić do zamążpójścia swej córki, bo zgodnie z przepowiednią zięć miał go strącić z tronu. Pelops przekupił jednak woźnicę królewskiego, który obluzowując szprychy królewskich rydwanów umożliwił ucieczkę Pelopsa i objęcie przez niego tronu. Gdy jednak nie chciał uiścić zapłaty i uśmiercił woźnicę, jego ojciec obrzucił cały ród i jego samego klątwą, by zaś ją odwrócić i przebłagać bogów Pelops miał zorganizować igrzyska a jego żona Hippodamei zawody w biegach dla dziewcząt. Spór o przewodzenie igrzyskom toczył się między Pizą i Elidą, które rywalizowały o Olimpię. Początkowo zwierzchnictwo posiadała nad Olimpią Piza, jednak po jej zniszczeniu kontrolę objęła Elida i to ona posiadała agonotesiję czyli przewodnictwo igrzysk. Zawodom sportowym towarzyszyły popisy i rywalizacja artystów - poetów, aktorów, muzyków.
Igrzyska w starożytnej Grecji miały charakter elitarny, arystokratyczny. Tylko ludzie zamożni mogli pozwolić sobie na ponoszenie kosztów związanych z przygotowaniami i treningami do zawodów, z podróżą oraz pobytem na igrzyskach. W zawodach sportowych nie mogli brać udziału niewolnicy ani cudzoziemcy, a na widowni nie mogły zasiadać mężatki. Jedynie kapłanka bogini Demeter miała zezwolenie na zasiadanie na widowni. Z czasem zezwolono też, by kobiety były właścicielkami rydwanów biorących udział w zawodach.
W okresie igrzysk trwał tzw. "pokój boży" nakazujący przerwanie wszelkich walk w całej Grecji. Trwał zwykle dwa miesiące, a igrzysk nie odwoływano nawet jeśli trwały wojny. Wtargniecie na teren Olimpii z bronią w czasie zawodów uznawane było za świętokradztwo. Od 776 roku p.n.e. zaczęto liczyć czas przez olimpiady czyli czteroletnie odcinki pomiędzy igrzyskami. Pojecie olimpiady, którym obecnie określa się igrzyska zmieniło więc swoje znaczenie. Nagrodami były wieńce z gałązek oliwki oraz sława. Liczyło się tylko zwycięstwo, zdobywcy drugich i trzecich miejsc się nie liczyli. Najważniejsza była arete czyli dzielność nie zaś nagrody materialne.
Do uczestnictwa w zawodach sportowych przygotowywano Greków już od dzieciństwa. Sprawność fizyczna nie była jednak jedynym celem greckiego wychowania. Starano się, by istniała równowaga między rozwojem umysłowy i fizycznym, w ten sposób osiągano stan tzw. kalokaghatii. Paidotryba był nauczycielem wychowania fizycznego. Ćwiczenia fizyczne miały na celu przygotowanie chłopców do udziału w zawodach sportowych, zwłaszcza zaś w olimpiadzie ale także do służby wojskowej. Rozpoczynała się ona około 16 roku życia w instytucji zwanej efebią. Przebywający tam cztery lata młodzieńcy trenowani byli przez paidotrybę, natomiast didaskalos przeprowadzał szkolenie wojskowe. Cały proces wychowania w Atenach był związany z życiem państwowym. Wychowanie fizyczne przygotowywało, bowiem do obrony polis, natomiast intelektualne poprzez uczestnictwo w obrzędach do życia obywatelskiego
Zawodnicy przygotowywali się do zawodów w gimnazjonach, trening trwał dziesięć miesięcy, po czym odbywały się zawody w Olimpii, w gaju Altis. Gimnazjony budowane były prawie we wszystkich miastach w Grecji, największy ze względu na igrzyska znajdował się w Olimpii. Obejmowały one bardzo duży teren, znajdowały się tam szatnie, pomieszczenia, gdzie sportowcy nacierali się oliwą i piaskiem, sale z workami wypełnionymi piaskiem do ćwiczenia ciosów, pomieszczenia przeznaczone do ćwiczeń młodzieży, sale przeznaczone na odpoczynek, w których filozofowie i retorzy wykładali i nauczali. W pobliżu gimnazjonów znajdowały się bieżnie i boiska np. do gry w piłkę. Dla utrzymania higieny gimnazjony wyposażano w łazienki oraz łaźnie parowe. W czasie wolnym Grecy grali w piłkę, nigdy nie stała się ona jednak dyscypliną olimpijską, była jednym z ćwiczeń fizycznych.
Zawodnicy po ogłoszeniu terminu zawodów i "pokoju bożego" przybywali do Olimpii miesiąc wcześniej. Wybierano dwóch przewodniczących igrzysk - agonotetów. W Olimpii znajdował się okręg Zeusa, w którym umieszczone były tereny sportowe, a także świątynie bogów oraz zabudowania administracyjne. Igrzyska rozpoczynały się od złożenia ofiary Zeusowi oraz przysięgi sportowców, która zobowiązywała ich do walki fair. Od 400 roku p.n.e. wprowadzono sędziów sportowych.
Zawodnicy oraz trenerzy występowali nago, prawdopodobnie miało to zapobiec możliwości brania udziału w zawodach kobietom w przebraniach męskich. Początkowo odbywały się jedynie biegi na krótkie dystanse około dwustu metrów, z czasem wprowadzono biegi dłuższe na około cztery kilometry. Od ósmego wieku p.n.e. rywalizowano w pięcioboju złożonym z biegu, skoków, rzutu dyskiem oraz oszczepem i zapasów. W siódmym wieku do programu igrzysk wprowadzono zapasy oraz wyścigi rydwanów i wyścigi na koniach. Wtedy też zaczęto organizować zawody dla młodzieży. Zawodnicy uprawiający zapasy byli losowani w pary. W pierwszym dniu otwierano igrzyska i składano ofiarę Zeusowi, w drugim dniu odbywały się zawody dla młodzieży, w trzecim - dla dorosłych, w czwartym miały miejsce zawody hippiczne, w piątym dniu ogłaszano zwycięzców i wręczano nagrody. O przyznaniu nagród decydowali sędziowie tzw. hellanoidokowie, a ich decyzję ogłaszał herold. Zwycięzca mógł zadość uczynić bogom przez złożenie im darów w gaju Altis oraz ufundować pomnik reprezentujący jego dyscyplinę sportu wraz ze swym nazwiskiem. Olimpionikowie czyli zwycięscy igrzysk byli też zwalniani od płacenia podatków. W Sparcie zwycięscy korzystali z przywileju walki w pierwszych szeregu obok króla, a w Atenach z czasem byli też nagradzani pieniędzmi. Grzywnę nakładano natomiast na tych, którzy rywalizowali nieuczciwie i łamali regulamin zawodów. Z tych środków budowano pomniki z nazwiskami nieuczciwych sportowców.
Ostatnie igrzyska odbyły się pod koniec czwartego wieku n.e., wiążę się ten fakt z zakazem Teodozjusza dotyczącym pogańskich kultów.
Igrzyska podobne do tych olimpijskich odbywały się w Nemei, również ku czci Zeusa. Olimpiady czyli okresy między igrzyskami nazywano tam nemeadami. Nagrodą był tam wieniec z bluszczu, a "pokoju bożego" nie honorowano tam tak jak w Olimpii. W okolicach Delf ku czci Apollona organizowano igrzyska pityjskie. Początkowo miały charakter tylko artystyczny z czasem wprowadzono do ich programu konkurencje sportowe. Nagrodą w tych zawodach był wieniec laurowy. Od szóstego wieku p.n.e. odbywały się na cześć boga morza Posejdona igrzyska na wyspie Istmos. Początkowo zwycięzców nagradzano wieńcem z opichu a następnie z gałązek sosnowych. Mniejsze igrzyska odbywały się też na wyspie Delos ku czci Apollina, wiele zawodów miało w Grecji charakter lokalny.
Niezwykle ciekawy, inspirujący starożytnych (czego przykładem są Rzymianie) i intrygujący współczesnych jest system greckich wierzeń religijnych. Grecy wyznawali politeizm. Wierzyli w istnienie całego mnóstwa bogów, bóstw i herosów przyjmujących postać ludzką. Na czele panteonu bogów greckich, których siedzibą był Olimp stał Zeus sprawujący opiekę nad władcami, prowadzący wojsko do walki. Światem zmarłych zarządzał Hades i Persefona. Boginią płodności była Demeter. Posejdon sprawował władzę nad rzekami, morzami i oceanami. Hermes opiekował się pasterzami, podróżnymi. Afrodyta sprawowała pieczę nad miłością, Apollo nad sztuką i poezją. Bóg wina Dionizos kontrolował dzikie siły natury, zsyłał ludziom ekstazę, uniesienie, szał.
W świątyniach umieszczano posągi bogów, wierni nie mieli do nich wstępu, zbierali się na placach przed świątyniami wokół ustawionych tam ołtarzy. Od siódmego wieku p.n.e. świątynie budowano na wzgórzach świątynnych - akropolach, agorach a dla bóstw morskich na przylądkach. Kapłani musieli dbać o świątynie, zajmowali się kultem i składaniem ofiar. W stosunku do bóstw żeńskich taką samą rolę odgrywały kapłanki. Jedynie w Delfach, w świątyni Apollina, gdzie działała wyrocznia powstało kolegium kapłanów.
Nie można wyobrazić sobie o ileż uboższa byłaby nasza rzeczywistość bez dokonań szlachetnych Greków. O wartości greckich osiągnięć świadczy odporność na wszelkie działanie czasu, przetrwały przez wieki do naszych czasów i zapewne zapomniane nie zostaną nigdy.
