Na początku tego opracowania zdefiniujmy znaczenie słowa demografia. Tak więc jest to nauka, która zajmuje się przede wszystkim stanem ludności, jej liczebnością, przyrostem, saldem migracji, strukturą płci i wieku, a także strukturą narodowościową, wyznaniową oraz zawodową. Niezmiennie od około dwustu lat, to jest od roku 1800 najludniejszym kontynentem za Ziemi jest Azja. Następna w kolejności jest Europa oraz Afryka. Dalej są obie Ameryki z niewielką przewagą Południowej, a na końcu Australia z Oceanią. Jak wynika z badań prowadzonych w latach od 1980 do 1998 roku najludniejszym państwem świata są Chiny. Drugie miejsce zajmują Indie, a trzecie Stany Zjednoczone. Dalej znajdują się kolejno: Indonezja, Brazylia, Pakistan, Rosja oraz Japonia. Skupmy się teraz na rozmieszczeniu ludności na naszej planecie. Wiążą się z tym trzy ważne pojęcia: ekumena, subekumena oraz anekumena. Pierwsze z nich oznacza tereny stale zamieszkałe przez człowieka. Subekumena to tereny, które człowiek zamieszkuje lub wykorzystuje gospodarczo w okresie przejściowym. Anekumena to z kolei tereny zupełnie bezludne i niezamieszkałe. Istnieje wiele czynników, które wpływają na rozmieszczenie ludzi na świecie. Najważniejszy z nich to oczywiście rodzaj podłoża. Ludzie żyją jedynie na lądzie. Kolejny to klimat i inne czynniki z nim związane takie jak na przykład temperatura powietrza czy ilość opadów. Ważne są także rodzaje gleb. Znacząca jest także wysokość danego terenu ponad poziomem morza oraz ukształtowanie jego powierzchni. Sporą wagę ma także występowanie surowców mineralnych, a także odległość od mórz i oceanów. Wymienione wyżej czynniki to czynniki przyrodnicze. Niemniej ważne od nich są tak zwane poza przyrodnicze czynniki. Najważniejszy z nich to polityczny ustrój. Ważną rolę odgrywa także ekonomiczna polityka. Znaczące są też oczywiście wiedza oraz technika. Sporą rolę mają tutaj także względy obronno-strategiczne. Doskonałym przykładem koncentracji ludności na danym obszarze ze względu na rozwinięte rolnictwo jest bez wątpienia Nizina Chińska. Innymi przykładami mogą być Mandżuria, delty Nilu oraz Gangesu, a także wyspa Jawa. Jeśli chodzi o obszary w których ludność koncentruje się z powodu dużego zaawansowania technicznego to przykładami mogą tu być wyspy japońskie, zachodnia część Europy, północno- wschodnia część Stanów Zjednoczonych, oraz południowa część Kanady. Z koncentracją ludności za danym terenie wiąże się wielkość zwana gęstością zaludnienia. Jest to ilość ludności na kilometr kwadratowy. Kolejnym omawianym zagadnieniem będzie przyrost naturalny, a także inne związane z nim kwestie. Sam przyrost jest różnicą pomiędzy liczbami urodzeń oraz zgonów. Kraje o największym przyroście naturalnym to Chiny, Indie, kraje Afryki Środkowej, a także kraje Ameryki Łacińskiej. Jeśli przyrost ten jest dodatni wtedy liczba urodzeń jest większa od liczby zgonów. W przypadku gdy jest on ujemny, liczba urodzeń jest mniejsza od liczby zgonów. Kolejnym związanym z tym pojęciem jest przyrost rzeczywisty. Jest to liczba o którą powiększyła się (bądź pomniejszyła) dana społeczność na skutek przyrostu naturalnego. Różnica polega na tym, iż tutaj uwzględnione jest również saldo migracji oraz zmiany terytorialne. Głównymi czynnikami wpływającymi na dynamikę oraz poziom naturalnego przyrostu są: sytuacja ekonomiczno-społeczna oraz polityczna omawianego kraju, poziom wykształcenia, kultury oraz opieki zdrowotnej w tym kraju, ogólne warunki bytu jego mieszkańców, stopień gospodarczego rozwoju, aktualny stan demograficzny tego kraju, a konkretnie ilość kobiet będących w rozrodczym wieku. Ważny wydaje się też być stopień w jakim dany kraj jest zurbanizowany, a także demograficzna polityka tego kraju. Ważnym zagadnieniem związanym z przyrostem naturalnym jest także tak zwana demograficzna eksplozja. Jest to niezwykle wysoka wartość przyrostu naturalnego, która została spowodowana gwałtownym wzrostem liczby urodzeń. Sytuacja taka może mieć wiele przyczyn. Ciężko stwierdzić, które z nich są najważniejsze. Wydaje się jednak iż przede wszystkim spowodować ją może polepszenie się warunków bytu, rozwinięcie medycyny, poprawa warunków higienicznych, a także zwiększenie powszechności społecznej opieki. Wysoki przyrost naturalny jest charakterystyczny dla krajów słabo rozwiniętych. Jego przyczyn jest kilka. Należą do nich miedzy innymi: niska wiedza o cyklach rozrodczych, mała popularność antykoncepcji, religia, brak aborcji, popularny model wielodzietnej rodziny. Z kolei kraje wysoko rozwinięte charakteryzują się bardzo niskim, a często nawet ujemnym przyrostem naturalnym. Jest to spowodowane wieloma czynnikami. Najważniejszym z nich jest ogólne uświadomienie społeczeństwa. Kolejny ważny czynnik do duża powszechność antykoncepcyjnych środków oraz ogólna dostępność aborcji. Ważny wydaje się także być fakt, iż ludzie mieszkający w takich społeczeństwach skupiają się głównie na pogoni za karierą oraz pieniędzmi. Powszechny jest także model mało dzietnej rodziny. Kolejnym ważnym pojęciem jest pojecie wyżu demograficznego. Oznacza ono nagłe zwiększenie się ilości młodszych grup wiekowych w ogólnej ilości ludności. Jest on z reguły wywoływany gwałtownym zmniejszeniem śmiertelności wśród dzieci, przy jednoczesnym utrzymaniu liczby urodzeń na wysokim poziomie. Społeczeństwo ze względu na wiek można podzielić na trzy części. Pierwsza z nich odnosi się do ludzi w wieku od jednego roku do osiemnastu lat. Nazywana jest wiekiem przedprodukcyjnym. Kolejna część obejmuje ludzi pomiędzy osiemnastym, a sześćdziesiątym piątym rokiem życia i nazywana jest wiekiem produkcyjnym. Ostatnia część to wiek poprodukcyjny. Należą do niej osoby powyżej sześćdziesiątego piątego roku życia. Kolejnym omawianym zagadnieniem będą migracje. Migracja jest to przemieszczanie się ludności mające na celu zmianę miejsca pobytu. Migracje możemy podzielić ze względu na cztery kryteria. Pierwsze z nich jest związane z czasem. Pod tym względem migracje możemy podzielić na stałe oraz okresowe (w tym także sezonowe oraz wahadłowe). Kolejnym kryterium jest obszar. Tutaj migracje dzielą się na wewnętrzne oraz zewnętrzne. Migracje wewnętrzne jest to przemieszczanie się ludności w granicach danej jednostki administracyjnej (na przykład miasto, gmina, województwo) lub politycznej (w obrębie państwa). Migracje zewnętrzne to przemieszczanie się ludności z jednej jednostki administracyjnej lub politycznej do innej. Kolejnym kryterium podziału są przyczyny migracji. Tutaj migracje dzielimy na cztery części. Migracje z przyczyn zarobkowych, migracje z przyczyn politycznych, migracje z przyczyn religijnych oraz migracje z przyczyn naukowych. Ostatnim kryterium jest czynnik, który decyduje o migracji. Według niego migracje dzielimy na dobrowolne oraz przymusowe (na przykład uchodźstwo, przesiedlenie, deportacja, itp.). Emigracja jest to wyjazd z danego kraju. Imigracja oznacza przyjazd. Reemigracja to powrót z emigracji czasowej. Uchodźstwo to przymusowa ucieczka (na przykład w wyniku wojny). Repatriacja jest to powrót obywateli z obcego terytorium zorganizowany przez ich państwo. Przesiedlenie to przenoszenie obywateli danego państwa w ramach jego granicy. Deportacja natomiast oznacza przymusowe przesiedlenie danej osoby lub grupy osób na peryferie danego państwa lub poza jego granice.
Demografowie ustalili podział ludności ze względu na aktywność zawodową. Wyróżniamy ludność czynną zawodowo (czyli taką, która jest zatrudniona lub aktywnie poszukuje zatrudnienia) oraz bierną zawodowo (czyli taką, która nie pracuje zarobkowo). Do tej drugiej grupy zaliczają się miedzy innymi emeryci i renciści, młodzież i dzieci oraz stypendyści.
Gospodarkę można podzielić na trzy zasadnicze sektory. Sektor pierwszy obejmuje: rolnictwo, rybołówstwo, rybactwo oraz leśnictwo. Do sektora drugiego należą z kolei przemysł budowniczy, wydobywczy, a także przetwórczy. Ostatni, trzeci sektor to przede wszystkim usługi. Obejmuje on takie dziedziny jak między innymi transport, gospodarka komunalna, handel, służba zdrowia, kultura, turystyka oraz bankowość. Rozwój gospodarczo-społeczny krajów świata dzielimy na trzy etapy. Pierwszy jest etap przedindustrialny. Następnie przychodzi etap industrialny. Końcowy etap nazywany jest postindustrialnym. Odzwierciedleniem tych etapów w strukturze zawodowo-społecznej jest ludność poszczególnych krajów. W etapie pierwszym głównym zatrudnieniem ludzi jest rolnictwo. Drugi etap charakteryzuje się większą rolą przemysłu oraz związanych z nim działów gospodarki, w zatrudnieniu. Podczas tego etapu zdecydowana większość mieszkańców danego kraju jest zatrudniona w sektorach pozarolniczych, w szczególności w budownictwie oraz przemyśle. Trzeci etap rozwoju gospodarczo-społecznego polega na zahamowaniu szybkości rozwoju zatrudnienia w drugim sektorze, przy jednoczesnym, dynamicznym rozwoju zatrudnienia w trzecim sektorze. Szczególnie w nauce, oświacie, technice oraz bankowości.
