Pod pojęciem formacji roślinnej rozumie się pewien specyficzny zespół roślin, które podobne są do siebie między innymi pod względem postaci życiowych. Formacją taką jest miedzy innymi las. Charakterystyczną cechą lasu jest jego warstwowość; na ogół wyróżnia się cztery główne warstwy lasu: drzewostan, podszyt, runo oraz edafon. Drzewostan jest zasadniczą warstwą lasu składającą się z dorosłych drzew. W przypadku gdy drzewa tej warstwy są jeszcze młode, a ich wysokość nie przekracza 130cm, wówczas określa się go mianem drągowiny. Na warstwę podszytu składa się odrost czyli młode drzewa oraz krzewy; na runo- krzewinki, mchy, porosty, rośliny zielne oraz kiełkujące dopiero drzewa i krzewy. Edafon natomiast rozumiany jest jako ogół organizmów glebowych uczestniczących w procesach glebotwórczych. Należy mieć świadomość, że las to nie tylko układ drzew, ale bardzo złożony układ ekologiczny, w skład którego oprócz roślin wchodzą również zwierzęta połączone wzajemnie sieciami zależności. Skład gatunkowy lasu, a co za tym idzie jego wygląd zewnętrzny uwarunkowany jest szeregiem czynników, a zwłaszcza warunkami klimatycznymi, wysokością nad poziomem morza oraz sposobem i intensywnością prowadzenia gospodarki przez człowieka.

Lasy porastają w sumie 3,8 mld ha globu, a przeważająca ich część (60%) występuje w obszarach okołorównikowych.

Na świecie istnieje kilka typów lasów; począwszy od równika są to: wiecznie zielone lasy równikowe, lasy strefy śródziemnomorskiej (zdegradowane niemal zupełnie wskutek działalności człowieka), lasy liściaste strefy umiarkowanej oraz lasy iglaste strefy umiarkowanej chłodnej (tajga). Pierwotnie wymienione typy lasów porastały właściwe sobie obszary stanowiąc dogodne siedlisko dla wielu gatunków zwierząt. Wraz z rozwojem cywilizacji człowiek zaczął w coraz większym stopniu oddziaływać na powierzchnię ziemi i wykorzystywać ją do swoich celów. Coraz nowocześniejsze sposoby uprawy ziemi wymagały karczowania znacznych połaci leśnych i przekształcania ich na grunty rolne. Zaczęto również na coraz większą skalę wykorzystywać drewno dla potrzeb budownictwa, a także spalać go w celu zaspokojenia potrzeb energetycznych. Szczególnie intensywna trzebież lasów rozpoczęła się w wieku XIX i trwała przez całe następne stulecie. Związane to było między innymi z postępującą intensyfikacją produkcji przemysłowej. Zapotrzebowanie na drewno utrzymywało się na bardzo wysokim poziomie; popyt zaspokajany był poprzez karczowanie ogromnych obszarów lasów w Argentynie, Kanadzie, Chinach, także w Polsce. Szczególnie silne przemiany dokonały się natomiast w lasach strefy równikowej, a zwłaszcza w Puszczy Amazońskiej. Podczas gdy organizacje ekologiczne w coraz większym stopniu zaniepokojone były gospodarką prowadzoną w lasach Amazonii rząd brazylijski podjął decyzję o wybudowaniu autostrady transamazońskiej, która ułatwić miała transport drewna ścinanego tam na masową skalę. Co roku Ameryka Południowa ubożeje o kolejne tysiące hektarów lasów, co w znacznym stopniu wpływa warunki klimatyczne panujące na Ziemi oraz na równowagę środowiska przyrodniczego.

Podobnie niekorzystnie przedstawia się sytuacja na kontynencie afrykańskim. W ostatnich latach szczególnie bezmyślną politykę gospodarowania zasobami leśnymi prowadziło Wybrzeże Kości Słoniowej. Państwo to w żaden sposób nie kontrolowało rolnictwa żarowego, pozwalało na wyrąb lasów bez jakichkolwiek ograniczeń. Doprowadziło to do zmniejszenia się powierzchni leśnych regionu mniej więcej o połowę. Nie zmartwiło to jednak władz, gdyż wylesione obszary można było przeznaczyć pod przynoszące zyski plantacje kawy, kakaowca oraz kauczukowca.

W ciągu ostatnich lat gospodarka zasobami leśnymi uległa pewnej poprawie. Zaczęto coraz większą wagę przywiązywać do przyrodniczej wartości lasu. Wpłynęło to na ograniczenie stopnia pozyskania drewna. Szczególnie przyczyniły się do tego państwa zamożne, wysokorozwinięte, które jako pierwsze zrozumiały konieczność dbania o tereny leśne. Zaczęto zatem w coraz większym stopniu chronić lasy, obsadzać młodymi drzewami tereny pozbawione szaty roślinnej, prowadzić działania zapobiegające rozprzestrzenianiu się pożarów w lasach (wyrąb przecinek) itp.

Wyrąb lasu nie jest działalnością z gruntu złą i należy ją prowadzić, jednak z uwzględnieniem wieku drzew. Wycinanie drzew 80- letnich i starszych w celu utrzymania odpowiedniego stosunku drzew młodych do starych stanowi podstawę racjonalnej gospodarki leśnej. Należy jednak dbać o to, by nasadzane były młode okazy oraz by nie wycinać drzew, które nie osiągnęły jeszcze wieku wymaganego do ścinki.

Surowiec jakim jest drewno od dawna posiada bardzo szerokie zastosowanie. Pierwotnie stanowił on podstawowy surowiec energetyczny oraz cenny budulec. Obecnie na masową skalę wykorzystuje się go do produkcji papieru. Krajami przodującymi w tej produkcji są: Stany Zjednoczone, Japonia, Chiny oraz Kanada. Jeśli zaś chodzi o wielkość tej produkcji w przeliczeniu na jednego obywatela to prym wiodą państwa Półwyspu Skandynawskiego (zwłaszcza Finlandia i Szwecja), Kanada oraz Austria. Największymi światowymi eksporterami papieru są: Kanada, Szwecja, Finlandia i Norwegia.

W dziedzinie produkcji zaznacza się silna koncentracja w bogatych państwach północnych. Dostarczają one łącznie aż 82% całkowitej ilości papieru wytwarzanej na świecie w ciągu roku.

Analogicznie przedstawia się sytuacja w dziedzinie produkcji drewna użytkowego; dominującymi jego wytwórcami są: Stany Zjednoczone, Rosja oraz Kanada. Łącznie ze strefy umiarkowanej pochodzi aż 66% całkowitej ilości drewna dostarczanej na rynki światowe. Pozostała część pozyskiwana jest w obszarze okołorównikowym, przede wszystkim w Chinach, Indiach, Brazylii oraz Indonezji. Przeszkodą w intensyfikacji eksploatacji są w tym rejonie bardzo trudne warunki naturalne oraz zły stan infrastruktury technicznej lub jej brak.