Tkankę chrzęstną spotykamy przede wszystkim u kręgowców, ale pojawia się także z rzadka u bezkręgowców. U pierwszych może tworzyć na przykład szkielet, jak u ryb chrzęstnoszkieletowych lub płodu dziecka. U drugich może występować na przykład jako puszka osłaniająca mózg - jak w przypadku głowonogów.
W organizmie ludzkim główną rolę ogrywają tkanki kostne, lecz ciało ludzkie nie byłoby w pełni funkcjonalne bez tkanki chrzęstnej, która odpowiada za mechanikę. Chrząstka pojawia się też jako przejściowa część tkanki kostnej. A bez takich form chrząstki jak tchawica czy małżowina uszna, trudno byłoby wyobrazić sobie budowę organizmu ludzkiego.
Budowa tkanki chrzęstnej w pełnej formie składa się z istoty międzykomórkowej z włóknami białkowymi i elementami komórkowymi. Istota międzykomórkowa znana jest też jako chondryny, zaś komórki chrzęstne stanowiące największą grupę elementów komórkowych - jako chondrocyty. Chondryny zapełniają jamki chrzęstne w istocie podstawowej.
Podczas kontuzji, urazów i innych wypadków powodujących uszkodzenie lub ubytek w tkankach, z chondrocytów powstają komórki chrząstkogubne mające za zadanie rozpuszczania chrząstki. Następnie niektóre komórki chrzęstne tworzą komórki chrząstkotwórcze, a te mają właściwości uzupełniania ubytków w tkance.
Tkanka chrzęstna sprężysta jest to rodzaj tkanki chrzęstnej, której substancja międzykomórkowa posiada włókna sprężyste. Istota podstawowa jest lekko przejrzysta z mlecznobiałym zabarwieniem posiada duża ilość grup chondrocytów, a przede wszystkim włókien kolagenowych. Ich delikatna siateczka nadaje właściwości sprężyste i jest wykorzystywana w układach akustycznych. Taki rodzaj tkanki nie może być pierwowzorem dla tkanek kostnych. Występuje przede wszystkim w małżowinie usznej ssaków, w ich krtani i nagłośni. Cechą charakterystyczną dla niej jest nieuleganie mineralizacji. Za funkcję kostnienia odpowiedzialne są tkanki chrzęstne szkliste. Czyli takie które nie posiadają włókien sprężystych. Zazwyczaj właśnie dzięki procesowi kostnienia tkanki chrzęstnej szklistej powstaje większość kości. Szkielety wszystkich zarodków kręgowców początkowo zbudowane są z tkanki chrzęstnej szklistej. Zazwyczaj, potem ulega ona skostnieniu. Ryby dwudyszne oraz chrzęstnoszkieletowe posiadają tkankę chrzęstną szklistą nawet w pełni ukształtowanym organizmie, co więcej stanowi ona ich fundamentalny materiał budulcowy. Są jednak takie tkanki chrzęstne szkliste, które kostnieniu nie ulegają. Znajdują się one na przykład na końcach żeber czy zrębach tchawicy. Trzecim rodzajem tkanki chrzęstnej jest tkanka chrzęstna włóknista. Specyfika tego rodzaju tkanki chrzęstnej pozwala na bycie podstawowym budulcem dla - między innymi - chrząstki międzykręgowej, czyli tak zwanego dysku. Jej substancja podstawowa wypełniona jest pęczkami włókien kolagenowych. Dzięki temu jest ona uodporniona na zerwania. A taka właściwość jest idealnym rozwiązaniem dla umiejscowienia tego rodzaju tkanki w miejscach przyczepu ścięgien do kości.
