KIEŁKOWANIE - są to procesy, które zachodzą wewnątrz nasienia, aktywujące zarodek. Kończą się wraz z rozpoczęciem wzrostu siewki, co można zaobserwować makroskopowo - pojawia się korzonek zarodkowy.
KORZEŃ - jest organem roślin wyższych (paprotniki, nago- i okrytonasienne), przeważnie podziemnym. W budowie korzeni można wyróżnić: stożek wzrostu (złożony z komórek twórczych, inaczej merystematycznych, które mają zdolność do podziału; strefę wydłużania (elongacji); strefę włośnikową, która posiada powierzchnię chłonącą pokrytą włośnikami. Podziały komórek twórczych prowadzą do wytworzenia się skórki, kory pierwotnej oraz walca osiowego, w którym umieszczone są wiązki przewodzące (sitowe i naczyniowe). Całość stanowi tzw. budowę pierwotną korzenia. Korzenie niektórych roślin cechują się tzw. budową wtórną, pojawiającą się na skutek działań miazgi twórczej - dochodzi do wtórnego przyrostu korzenia na grubość. Korzeń spełnia w roślinie wiele funkcji: przytwierdza do podłoża, służy do pobierania wody wraz z solami mineralnymi, może być magazynem materiałów zapasowych (np. spichrzowy korzeń marchewki), bierze udział w rozmnażaniu wegetatywnym. Niektóre korzenie specjalizują się w pełnieniu różnych funkcji: oddechowych (np. u namorzynów - umożliwiające wymianę gazową korzenie oddechowe czy u cypryśników - pneumatofory), czepnych (np. u bluszczu - korzenie czepne), podporowych (np. u figowców - korzenie podporowe), chłonących wodę (np. u storczyków - korzenie powietrzne). Korzenie mogą tworzyć cały zespół, czyli system korzeniowy: palowy (kiedy istnieje korze główny o grubszej średnicy oraz drobniejsze korzenie boczne) lub wiązkowy (kiedy wszystkie korzenie mają równą grubość oraz długość). Częstą sytuacją jest, że roślina wytwarza korzenie przybyszowe na podziemnych lub płożących się łodygach. U wielu roślin korzenie mogą współżyć z innymi organizmami, np. grzybami (jest to mikoryza) czy bakteriami (jest to bakterioryza).
KWIAT - jest przekształconym i skróconym pędem rośliny kwiatowej, służący rozmnażaniu płciowemu. Złożony jest ze słupków, pręcików oraz okwiatu, który może być zróżnicowany na kielich oraz płatki korony. Poszczególne elementy kwiatów osadzone są na tzw. dnie kwiatowym. Kwiaty mogą być obupłciowe, jeśli posiadają zarówno słupki, jak i pręciki; rozdzielnopłciowe, ze słupkami albo z pręcikami; płonne, nie posiadające ani słupków, ani pręcików. Kwiatami płonnymi są również kwiaty pełne, czyli takie, w których są rozwinięte dodatkowe płatki zamiast pręcików. Kwiaty mogą posiadać symetrię promienistą lub grzbiecistą, bądź też są niesymetryczne. Bardzo często kwiaty zebrane są w kwiatostany. Okwiat ma funkcję ochraniającą względem organów rozmnażania (kwiat nie rozwinięty w pełni) oraz przywabiania owadów (barwą, kształtem). Funkcję powabni mogą spełniać też inne elementy kwiatu, np. prątniczki (przekształcone pręciki). Sposób zapylania kwiatu ma duży wpływ na jego budowę, np. owadopylne kwiaty są zwykle barwne, często posiadają miodniki, natomiast wiatropylne kwiaty przeważnie nie posiadają okwiatu, są drobne i niepozorne. Kwiaty mają wielorakie zastosowanie, m.in.: spożywcze (przyprawy), produkcyjne (barwniki, olejki eteryczne, leki, perfumy), estetyczne (zdobią miasta, mieszkania).
LIŚCIENIE - to pierwsze (embrionalne) liście u roślin nasiennych. Od właściwych liści różnią się tym, że powstają z zarodka oraz są widoczne już w nasieniu jako jego część składowa. Liczba liścieni może być różna, zależnie od gatunku rośliny, przeważnie rośliny jednoliścienne mają tylko jeden liścień, rośliny dwuliścienne - dwa, rośliny nagozalążkowe - od dwóch do wielu liścieni. Liścienie mają za zadanie: odżywiać rozwijający się zarodek lub siewkę (stają się organem spichrzowym w momencie, gdy w dane nasiono nie posiada bielma); mogą także pośredniczyć w przekazywaniu odżywczych substancji z istniejącej tkanki spichrzowej do zarodka; w trakcie procesu kiełkowania nasienia liścienie mogą wydostać się na światło, zazielenić, by spełniać funkcję asymilacyjną. Liścienie większości roślin opadają w momencie rozwinięcia się pierwszych liści.
LIŚĆ - jest organem roślin naczyniowych, który cechuje się ograniczonym wzrostem szczytowym (wyjątek to liście paproci). Podstawową funkcją liści jest udział w fotosyntezie, transpiracji oraz wymianie gazowej rośliny. Liście są częściami pędu, powstającymi z jego zawiązków bocznych (znajdują się w stożku pędu). Liście pokrywa skórka, a w niej znajdują się aparaty szparkowe. Wewnątrz liścia jest mezofil (miękisz asymilacyjny z chlorofilem) i wiązki przewodzące, umieszczone w nerwacji liściowej. U roślin dwuliściennych na typowy liść składają się: część nasadowa (z przylistkami) i cześć górna (blaszka i ogonek liściowy, który nie występuje u liści siedzących). Liście mogą być pojedyncze - z jedną blaszką liściową, o brzegach całych lub wcinanych lub złożone - z osadzonych dłoniasto lub pierzasto oddzielnych listków, połączonych osadką. Nerwacja liści może być równoległa (jednoliścienne), siateczkowata (dwuliścienne), widełkowata (np. u miłorzębu). Jedna roślina może posiadać liście różnych typów: liście właściwe, łuskowate, przykwiatowe, liścienie. Istnieje też wiele rodzajów przekształceń liści: ciernie, wąsy, aparaty chwytne, łuski, listki kwiatowe (tworzą kwiat). Różny jest również czas życia liści: mogą obumierać razem z rośliną (paprocie, rośliny okrytonasienne), opadać jeszcze przed obumarciem samej rośliny (rośliny nagonasienne, drzewa dwuliścienne), ginąć już podczas roku powstania (drzewa liściaste w klimacie umiarkowanym) lub w kolejnych latach, bądź też stopniowo (wiecznie zielone rośliny, czyli drzewa iglaste, drzewa liściaste klimatu tropikalnego).
ŁODYGA - jest osią pędu z osadzonymi na niej liśćmi. Przeważnie jest organem nadziemnym, który pełni funkcję przewodzenia wody wraz z solami mineralnymi, utrzymywania owoców oraz liści, ma także udział w fotosyntezie. Od zewnątrz łodygę pokrywa epiderma (skórka z kutykulą), pod nią jest kora pierwotna, w we wnętrzu łodygi umieszczony jest walec osiowy, zawierający wiązki przewodzące. Łodygi różnych roślin mogą być zmodyfikowane do postaci kłącza, bulwy, cebuli, czy gałęziaka. Pod względem trwałości łodygi dzielą się na zielne, które są nietrwałe, obumierają wraz z końcem sezonu wegetacyjnego, występujące u jednorocznych roślin (np. dyni), dwuletnich (np. marchewki) i bylin oraz na łodygi zdrewniałe, które trwałe, a występują u drzew, krzewów.
NASIENIE - określane popularnie jako "nasiona", jest organem służącym do rozmnażania się, występującym u roślin nasiennych. Takie nasienie składa się z rozwijającego się z zalążka zarodka, bielma, obielma oraz łupiny nasiennej. Dodatkowo zawiera w sobie niezbędne do prawidłowego rozwoju materiały zapasowe (takie jak skrobia, białka, tłuszcze, witaminy, enzymy), które są zgromadzone w specjalnej tkance - bielmie (w nasionach bielmowych) bądź w liścieniach (w nasionach bezbielmowych). Łupina nasienna powstaje z osłonki zalążka. Widać na niej zazwyczaj tzw. znaczek, czy ślad po sznureczku oraz zagłębienie - pozostałość okienka. Na powierzchni często wykształcone są różne wytwory, jak np. włoski lub czepne przydatki, które ułatwiają rozsiewanie. Zadaniem łupiny nasiennej jest ochrona przed uszkodzeniem, wysychaniem, infekcją. U roślin nagozalążkowych nasiona są nagie, nie osłonięte, natomiast u okrytozalążkowych - ochrania je owoc. Po wykształceniu nasiona przechodzą w stan spoczynku (anabiozę), w trakcie którego nie rosną, słabo oddychają, mają niski metabolizm, nie pobierają pokarmu. Takie nasiona przez długi okres czasu, nawet przez wiele lat, zachowują zdolność do wykiełkowania. Nasiona mogą mieć różną wielkość (np. u roślina storczykowatych ważą ok. 0,3 mg, a nasiona seszelskiej palmy osiągają wagę 9 kg), kształt i powierzchnię. Nasiona roślin mogą mieć różne zastosowanie, ponieważ stanowią materiał siewny, źródło pożywienia, są składnikami leków, barwników czy kosmetyków.
OWOC - jest organem roślin okrytozalążkowych, który osłania oraz rozsiewa nasiona. W jego powstaniu bierze udział zalążnia słupka oraz inne części kwiatu, bądź kwiatostanu (dno kwiatowe). Częściami składowymi owocu są: owocnia oraz nasienie. Owoce można podzielić pod względem sposobu ich kształtowania się na: pojedyncze (powstające z jednej zalążni), zbiorowe (powstające z kilku zalążni kwiatów wielosłupkowych, np. jeżyn) oraz owocostany (powstające z kwiatostanów, np. u ananasa). Z uwagi na morfologię owoce można podzielić na suche, które są pękające (z suchymi owocniami, po dojrzeniu otwierające się, by rozsiać nasiona, np. strąki, torebki, łuszczyny) lub niepękające (zwykle jednonasienne, np. niełupki, ziarniaki) oraz na owoce mięsiste (soczyste, np. jagody, pestkowce). Owoce suche są rozprzestrzeniane przez wiatr i zwierzęta, natomiast owoce mięsiste roznoszą zwierzęta, zjadając je. Niektóre owoce posiadają twory, które ułatwiają rozsiewanie nasion (np. haczyki). Do opadania owoców dochodzi dzięki warstwie oddzielającej (powstaje w nasadzie szypułki), która odcina dopływ wody oraz soli mineralnych po obumarciu.
PĄK - określany też jako pączek, jest zawiązkiem przyszłorocznego pędu (czyli pąk pędowy), liścia (czyli pąk liściowy) bądź kwiatu (czyli pąk kwiatowy). Pąki pędowe można podzielić na wierzchołkowe, czyli rozwijające się na stożkach wzrostu (wierzchołkach pędu) oraz boczne (pachwinowe), pojawiające się w pachwinie liścia. Te drugie mogą pozostawać w stanie spoczynku (są to tzw. pąki śpiące, inaczej oczka). Niekiedy na organach już dojrzałych (łodygi, korzenie) mogą pojawić się paki przybyszowe, wykorzystywane m.in. w sadownictwie w celu rozmnożenia wegetatywnego. Samoistne rozmnażanie wegetatywne (poprzez np. rozmnóżki) jest możliwe dzięki pąkom odpadającym (przybyszowym, pachwinowym). Pąk może być ochraniany przez łuski (szczególnie tyczy się to pąków zimowych).
PĘD ROŚLINNY - stanowi zasadniczą część rośliny naczyniowej, zbudowaną z łodygi oraz liści. Ponieważ rośliny są zasadniczo symetryczne, można rozróżnić pęd główny, od którego odchodzą pędy boczne (one także mogą być rozgałęzione). Pędy mogą rozgałęziać się na kilka sposobów: dychotomicznie (widlasto), kiedy istnieją dwa stożki wzrostu (powstają dwa równorzędne pędy główne), można zaobserwować to m.in. u widłaków; pseudodychotomicznie (pozorniewidlasto), kiedy w okolicy pędu macierzystego rosną dwa pędy zamiast jednego, obserwowane m.in. u jemioły; monopodialnie (jednoosiowo), kiedy pojawiają się pąki pędowe w pachwinach liści pędu głównego (powstają pędy pachwinowe, które wzrastają wolniej od pędu głównego - pnia), obserwuje się to m.in. u dębu, sosny; sympodialnie (wieloosiowo), kiedy dochodzi do zamarcia pączka wierzchołkowego, dzięki czemu dochodzi do rozwoju, umiejscowionego w położonym niżej węźle, pączka bocznego, co obserwuje się m.in. u brzozy, lipy. Nowe pędy mogą być pędami przybyszowymi, powstającymi z przybyszowych pąków lub odziomkowymi, powstającymi z pąków części dolnej rośliny. Pędy mogą ulegać różnym przekształceniom, np. do postaci pędów podziemnych (kłączy, bulw, cebul), występujących u wielu bylin. Mogą również pojawić się rozłogi, czyli płożące się części pędu, które służą w rozmnażaniu wegetatywnym, np. u truskawki. Innymi przykładami przekształceń pędu mogą być m.in. ciernie, wąsy.
ZARODEK - jest wczesnym stadium rozwojowym rośliny, na który składają się: liścienie, stożek wzrostu łodygi oraz korzenia.
ZAPŁODNIENIE - u roślin okrytozalążkowych w procesie tym biorą udział dwa plemniki (powstałe z komórek generatywnych pyłku). W wyniku zapłodnienia powstaje zygota (połączenie plemnika i komórki jajowej, do którego dochodzi w zalążku), a z niej zarodek oraz bielmo - triploidalna tkanka odżywcza zarodka (po połączeniu komórki centralnej woreczka zalążkowego z drugim plemnikiem).
ZAPYLANIE - polega na przeniesieniu ziarna pyłku z pylnika do okienka zalążka (rośliny nagozalążkowe) bądź na znamię w słupku (rośliny okrytozalążkowe). Istnieją dwa rodzaje zapylania: samopylność, jeśli dochodzi do zapylenia w obrębie jednego kwiatu lub obcopylność, jeśli dochodzi do zapylenia pyłkiem pochodzącym z innego kwiatu. W zapyleniu mogą pośredniczyć różne czynniki: wiatr (w wiatropylności), woda (w hydrogamii), owady (w owadopylności), ślimaki (w malakogamii), ptaki (w ornitogamii). W powiązaniu ze sposobem zapylania u danej rośliny wiążą się również pewne przystosowania morfologiczne jej kwiatów, np.: miodniki w kwiatach owadopylnych, barwy i zapachy kwiatów ornitopylnych, niepozorne kwiaty ze zredukowanym okwiatem roślin wiatropylnych.
