Widłakowe (Lycophytina) to prymitywne rośliny lądowe. Mają one podobnie do roślin nasiennych (tzw. wyższych) wykształcone łodygi, korzenie i liście, a także tkanki przewodzące, których główna funkcja polega na dostarczaniu roślinie wody, substancji odżywczych i soli mineralnych. Widłakowe charakteryzują się pędami i korzeniami rozgałęziającymi się widlasto (stąd nazwa całej grupy). W odróżnieniu od roślin nasiennych w czasie rozmnażania widłakowe nie wykształcają nasion. Ich cykl życiowy obejmuje dwa pokolenia. Pierwsze z nich, tzw. sporofit, to roślina zielona, która w zarodniach wytwarza zarodniki. Pokolenie drugie, które powstaje przez kiełkowanie zarodnika sporofitu, to mały i krótkotrwały gametofit. Wytwarza on gamety żeńskie i męskie, łączące się w procesie zwanym zapłodnieniem i tworzące zygotę, która daje początek sporofitowi. Gametofit ma najczęściej postać nadziemnej lub podziemnej bulwy i często tworzy z grzybami związki typu symbiozy. Współcześnie żyje około 1000 gat. widłakowych.
Podgromada widłakowe (Lycophytina) podzielona jest na trzy klasy: widliczki, widłaki różnozarodnikowe oraz widłaki jednozarodnikowe, obecnie najliczniejsze, do których zaliczane są widłaki (Lycopodium).
Widłaki (Lycopodium) są zielonymi roślinami zarodnikowymi. Ich liście płonne są małe i na łodydze ułożone skrętolegle, a liście zarodnionośne zwykle tworzą wyraźny kłos. Łączna liczba widłaków to ~400 gatunków. Przyjmują one zarówno formy naziemne, jak i epifityncze (nadrzewne, np. w tropikach). Ponieważ przedrośle osiąga dojrzałość po ~15 latach od wykiełkowania, widłaki rozmnażają się najczęściej wegetatywnie (bezpłciowo). Pędy tych roślin są z reguły płożące z odgałęzieniami bocznymi wznoszącymi się pionowo. Rzadziej spotykane są pędy zwisające lub całkowicie wzniesione. Na terenie Polski występuje obecnie 7 gatunków widłaków, wszystkie są objęte ochroną. Dopuszcza się jedynie pozyskiwanie kłosów zarodnionośnych do celów leczniczych.
Widłak goździsty jest rośliną wieloletnią (byliną) tworzącą długie, gęsto ulistnione pędy płożące się po ziemi. Występuje najczęściej w lasach suchych, zwłaszcza sosnowych, oraz na wrzosowiskach. Spotykany jest od niżu po piętro kosodrzewiny w górach. Podobnie jak wszystkie widłaki, jest on zimozielony, czyli nie traci liści ani koloru w czasie zimy. Może tworzyć miejscami w lesie niewielkie zielone darnie wśród mchów i borówek. U tego gatunku kłosy zarodnionośne są zawsze rozgałęzione, osadzone w szypułkach i zbudowane z licznych, włosowato wydłużonych na końcach liści zarodniowych. Kłosy te tworzą się na wzniesionych i stosunkowo krótkich odgałęzieniach pędu głównego i mają kolor bladozielony.
Widłak jałowcowatyspotykany jest głównie w górach, w poszyciu cienistych lasów świerkowych. Kłosy zarodnionośne tego gatunku są pojedyncze i pozbawione szypułek, ale także znajdują się na wzniesionych końcach płożącego się głównego pędu.
