utwory przedstawiające pasterzy, rybaków, myśliwych, wieśniaków, którzy żyją z dala od miast, w zgodzie z naturą. Podstawowe motywy tej literatury znalazły się już u Teokryta (III w. p.n.e.). Od niego też pochodzą typowe imiona bohaterów: Dafnis, Chloe, Galatea itp. oraz nazwa gatunku: idylla, czyli sielanka.
Tematyka pastoralna występowała we wszystkich epokach, nawiązujących do antyku: w renesansie, klasycyzmie, a także w poezji rokoka i sentymentalizmu. Epicki obraz życia pasterzy zawierały romanse pastoralne. Wykształcił się też dramat pasterski.
Ponieważ wszystkie te gatunki uległy w XVIII w. silnemu skonwencjonalizowaniu, nasilenie tendencji realistycznych doprowadziło do zaniku literatury pastoralnej, zastąpienia jej utworami, opartymi na obserwacji prawdziwego życia na wsi. Natomiast motywy i bohaterowie tej literatury stawali się przedmiotem ironicznych ujęć, np. w Galatei M. Cervantesa. sielanka, Arkadia.
Potrzebujesz pomocy?
Już uciekasz?
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
