(fr. rocaille - ozdobna muszla) - kierunek w literaturze i sztuce rozwijający się w XVIII wieku, związany głównie ze środowiskiem dworskim Ludwika XV we Francji. Rokoko powstało w nawiązaniu do ideałów filozofii epikurejskiej.
W plastyce styl ten cechowało zastosowanie delikatnych kolorów, asymetrii, krzywych linii, w literaturze - lekkość, swobodne traktowanie erotyki, wyrafinowanie, zmysłowość, zamiłowanie do gry słów, wyszukanych form, konceptu i popisu. Z klasycyzmem łączyło go nawiązywanie do mitologii, z sentymentalizmem - nastrojowość, kostium pasterski.
W literaturze nurt ten przejawiał się w przyznaniu nadrzędnych wartości kategoriom smaku i wdzięku. Sztukę traktowano jako rodzaj rozrywki i zabawy, w której liczyły się gust i wdzięk. Typowymi dla rokoka gatunkami literackimi były: sielanka, anakreontyk, epigramat, poemat heroikomiczny. Utwory poetyckie były oparte na intelektualnym dowcipie językowym, grze słownej, zaskakujących puentach i niebanalnych skojarzeniach. Styl rokokowy wyznaczał też charakter życia dworskiego i obyczajowego, które cechowało się atmosferą zmysłowości, określonym sposobem prowadzenia konwersacji, opartym na intelektualnym dowcipie, odejściem od etykiety dworskiej i kameralnością.
W literaturze polskiej tendencje rokokowe ujawniały się w twórczości poetów związanych z dworem Czartoryskich w Puławach (m.in. F. D. Kniaźnina, S. Trembeckiego, T. K. Węgierskiego). Elementy poetyki rokokowej można odnaleźć w innych kierunkach literackich.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
