jeden z gatunków poetyckich, ukształtowany w starożytnej poezji przez Teokryta (III w. p.n.e.). W utworach tego gatunku przedstawiano, najczęściej w formie lirycznego monologu urozmaiconego dialogiem, sceny z życia pasterzy i rolników. W literaturze starożytnej rozwinęły się trzy typy sielanki. W twórczości Teokryta utwory te ukazywały realistyczne obrazki z życia pasterzy bądź stanowiły formę zabawy literackiej. Wergiliusz miejscem akcji sielanki uczynił idealną krainę mitologiczną - Arkadię. Te trzy tendencje kształtowały rozwój gatunku w czasach nowożytnych. Sielanka rozwijała się bujnie w okresie renesansu (J. Kochanowski Pieśń świętojańska o sobótce, Sz. Szymonowic, który uprawiał sielankę realistyczną - sceneria i same wydarzenia przedstawione były w sposób realistyczny, np. Żeńcy), klasycyzmu (A. Naruszewicz), rokoka, a przede wszystkim w sentymentalizmie (F. Karpiński, F. D. Kniaźnin). Charakterystyczne dla tego typu utworów było umieszczanie wydarzeń w skonwencjonalizowanej scenerii pasterskiej, wprowadzenie typowych bohaterów (pasterzy) oraz stałych rekwizytów (laska pasterska, wieniec, kosz owoców). Częstymi motywami sielanki były: praca, typowe zajęcia rolnicze i pasterskie, kłótnie kochanków, miłość. Utwór mógł mieć formę udramatyzowanego dialogu, scenki rodzajowej lub pieśni pasterskiej. Inne nazwy używane na określenie tego gatunku to: idylla, bukolika, ekloga, georgika.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
