okres w literaturze i kulturze XX wieku, którego daty graniczne wyznaczone zostały przez koniec I wojny światowej (1918) i wybuch II wojny światowej (1939). Epoka dwudziestolecia międzywojennego charakteryzuje się doniosłymi przemianami społecznymi i politycznymi: rewolucją październikową (w 1917), rozwojem marksizmu, kryzysem gospodarczym (1929-1933), powstaniem nacjonalizmu i faszyzmu, które doprowadziły do wybuchu II wojny światowej. Lata 1918-1939 to także czas rozwoju nauk ścisłych i humanistycznych. Na literaturą europejską ze szczególną siłą oddziałują zwłaszcza nurty filozoficzne: bergsonizm i egzystencjalizm oraz psychoanalityczna szkoła uczniów Z. Freuda (zob. freudyzm), C. G. Junga i A. Adlera. We wszystkich dziedzinach sztuki pojawiają się nurty awangardowe i reformatorskie. Na epokę dwudziestolecia przypada Wielka Reforma Teatru, rozwój muzyki dodekafonicznej, jazzu, powstanie kina i jego ekspansja, kubizm i konstruktywizm w sztukach plastycznych i architekturze. Rozwój cywilizacji: urbanizacja i industrializacja również wpływają na kształtowanie się tematów literackich (zob. urbanizm). W literaturze europejskiej tego okresu znaczącą rolę odgrywają nurty ekspresjonizmu, futuryzmu, nadrealizmu, dadaizmu, które rozwijają się także w Polsce. W prozie popularny jest psychologizm, ekspresjonizm oraz literatura faktu. Charakter literatury dwudziestolecia międzywojennego w Polsce został określony przez specyficzną sytuację polityczną. Odzyskanie niepodległości po latach trwania zaborów, skłania pisarzy do podjęcia tematów innych niż patriotyczne i martyrologiczne. Po I wojnie światowej powstają, odgrywające znaczącą rolę, grupy poetyckie. Skamander, Awangarda Krakowska, tzw. druga awangarda w dużym stopniu o charakterze katastroficznym (np. "Żagary"), działają futuryści, w prozie rozwija się powieść psychologiczna i polityczna (Z. Nałkowska, J. Kaden- -Bandowski). W latach 30. narastają nastroje katastroficzne (zob. katastrofizm) związane z niepokojem, wywołanym rozwojem faszyzmu. Polski dramat reprezentuje S. I. Witkiewicz i jego teoria czystej formy oraz m.in. K. H. Rostworowski i S. Żeromski.
