żale

• w literaturze staropolskiej

"Posłuchajcie, bracia miła;

Kcęć wam skarżyć krwawą głowę;

Usłyszycie mój zamętek,

Jen mi się zstał w Wielki Piątek.

Pożałuj mię, stary, młody,

Boć mi przyszły krwawe gody,

Jednegociem Syna miała,

I tegociem ożalała.

Zamęt ciężki dostał się mie, ubogiej żenie,

Widzęć rozkrwawione me miłe narodzenie;

Ciężka moja chwila, krwawa godzina,

Widzęć niewiernego Żydowina,

Iż on bije, męczy mego miłego Syna.

Synku miły i wybrany,

Rozdziel z matką swoją rany;

A wszakom cię, Synku miły, w swym sercu nosiła,

A takież tobie wiernie służyła.

Przemow k matce, bych się ucieszyła,

Bo już jidziesz ode mnie, moja nadzieja miła.

[…]

Nie mam ani będę mieć jinego,

Jedno ciebie, Synu, na krzyżu rozbitego."

(Żale Matki Boskiej pod krzyżem)