Rydz-Śmigły Edward (1886-1941)

marszałek Polski i polityk sanacyjny. Był absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1908 r. związał się z organizacją niepodległościową (Związek Walki Czynnej), a w 1912 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego, gdzie przybrał pseudonim "Śmigły", który z czasem stał się częścią jego nazwiska. Był zaufanym współpracownikiem Piłsudskiego, redagował też miesięcznik "Strzelec".

W czasie I wojny światowej był oficerem I Brygady Legionów, a w latach 1917-18 został komendantem POW. W 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, pełnił też przez kilka tygodni funkcję ministra wojny. Później został przeniesiony do Lublina, gdzie został dowódcą tamtejszego Okręgu Generalnego.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził głównymi operacjami wojskowymi i dał się poznać jako świetny dowódca. W 1919 r. został mianowany generałem broni. Wyzwolił z rąk bolszewików Wilno, a później zajął Kijów. W czasie bitwy warszawskiej w znacznej mierze przesądził o jej losach, rozbijając 16 armię radziecką. Walczył też nad Niemnem. W 1922 r. został inspektorem armii.

W czasie przewrotu majowego zdecydowanie poparł Piłsudskiego. W 1935 r. został Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych, a rok później także marszałkiem Polski. Jako wojskowy starał się mimo ograniczonych środków finansowych unowocześnić polską armię i przygotować ją do odparcia ewentualnej agresji. Zdając sobie sprawę z zagrożenia niemieckiego i słabości polskiej armii doprowadził do odnowienia układu wojskowego z Francją. Był zdecydowanym zwolennikiem silnej władzy, co doprowadziło do pewnych sporów politycznych pomiędzy nim a prezydentem Mościckim.

W czasie kampanii wrześniowej został Wodzem Naczelnym. Gdy 17 IX 1939 r. na tereny Polski wkroczyła Armia Czerwona, wydał rozkaz o niestawianiu zbrojnego oporu z wyjątkiem sytuacji koniecznych. Namawiany przez współpracowników zdecydował się wyjechać do Rumunii (by uniknąć niewoli rosyjskiej), gdzie został internowany. 7 XI 1939 r. zrzekł się funkcji Wodza Naczelnego, a następnie udał się na Węgry, skąd w październiku 1941 r. przedostał się do Polski. Zaczął tutaj organizować konspiracyjne siły zbrojne, ale już w grudniu 1941 r. zmarł na zapalenie płuc. Został pochowany na Powązkach jako Adam Zawisza.