Romeo i Julia - geneza utworu i gatunek
„Romeo i Julia” to prawdopodobnie jeden z pierwszych utworów Williama Szekspira. Dokładna data powstania utworu nie jest znana, jednakże badacze literatury sądzą, że utwór powstał w podobnym czasie, jak sztuki historyczne i komedie. Podczas poszukiwań genezy utworu można znaleźć analogie do ludowości „Snu nocy letniej” oraz niektórych elementów fabuły, bohaterów i miejsca akcji sztuki „Dwaj panowie z Werony”. Mocno widoczny związek łączy również Romeo i Julię z antyczną historią miłości Pirama i Tyzby – bohaterów „Przemian” Owidiusza. Tutaj także kochankowie, pochodzący ze zwaśnionych rodów tracą życie, w wyniku niefortunnej pomyłki.
Geneza „Romea i Julii” nie jest jednoznaczna i doszukać się w niej można wielu źródeł. Jeszcze w V w. Ksenofont z Efezu pisał o kochankach, którzy zażyli usypiający napój miłośny, w 1475 roku włoski pisarz Massuccio opisał analogiczną historię kochanków ze Sieny w swoim „In novelino”, a w Luigi de Porto w pośmiertnie wydanym „Istoria novellamente” umieścił losy Romea i Julietty w Weronie. W jego wersji kochankowie pochodzili z rodów Montekich i Kapuletich. Widać tu jasno pierwowzory słynnych szekspirowskich bohaterów, o których Artur Brooke pisze w 1562 r. poemat „The Tragical Historye of Romeus and Juliet”, który zostaje według badaczy głównym źródłem, z którego ostatecznie czerpał Szekspir.
Gatunek: tragedia – utwór, którego korzenie sięgają antyku. To dzieło, w którym znaleźć można silny konflikt bohatera (często jednostki wybitnej) z siłami wyższymi, losem, historią i otoczeniem, który nieuchronnie prowadzi do katastrofy. W przypadku „Romea i Julii” należy pamiętać, że William Szekspir nie trzymał się sztywno starożytnych wytycznych i jego dzieła zrywają z antycznymi zasadami. Dramat szekspirowski zrywa z jednością czasu, miejsca i akcji. Już w „Romeo i Julii” Szekspir prowadzi czytelnika przez różne miejsca i wątki wprost do kulminacyjnej katastrofy i śmierci kochanków.
