Streszczenia lektur

Wujek Karol. Kapłańskie lata papieża w Wadowicach

Paweł Zuchniewicz

Streszczenie szczegółowe

Prolog. Norymberga — Wadowice — Auschwitz

Rozdział 1

W niniejszym rozdziale rozpoczynającym książkę Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza opisana jest podróż młodego Karola Wojtyły oraz młodszego kolegi Wojtyły — Stanisława Starowieyskiego do wymarzonego Rzymu. Karol Wojtyła po raz pierwszy wybrał się poza granice Polski. Młodzi mężczyźni w drodze mijali Pragę, Norymbergę, Strasburg i Paryż. Podczas gdy opuścili Czechosłowację i wjechali do Niemiec serdeczny kolega Wojtyły – Stanisław przynosi do przedziału w pociągu gazetę. Zainteresowany Karol zaczyna czytać artykuł poświęcony Wyrokowi w Norymberdze. Artykuł poruszał proces zbrodni hitlerowskich przed trybunałem. Artykuł brzmiał: „Był to sąd prawa, ale przede wszystkim moralności. […] Ich przestępstwa były atakiem na moralny ład życia międzynarodowego, który żyje w świadomości wszystkich ludzi”. Karol Wojtyła zamyślił się i wrócił myślami do pierwszych dni wojny, kiedy uciekali przed wojną na wschód razem ze swoim ojcem, by następnie powrócić do Krakowa. Tragedia wojny trwała aż sześć lat. Młody Karol stracił ojca oraz swoje marzenia o grze aktorskiej. Następnie Wojtyła zaczął przeglądać „Przekrój”, w którym znajdował się artykuł poświęcony ogłoszeniu wyroku największych zbrodniarzy wojennych: Hermana Göringa i innych. Kolejno młodzi mężczyźni mieli przesiadkę w Norymberdze na pociąg do Strasburga, niemniej musieli poczekać kilka godzin. Udali się więc na starówkę w Norymberdze. Starówka była wyjątkowo zniszczona, co zaniepokoiło Karola i Staszka. Oficer w mundurze armii amerykańskiej zwrócił uwagę na Polaków. Stanley Widacki pochodził z Podhala, ale urodził się w Ameryce. Żołnierz oprowadził Polaków po sądzie i miejscach zbrodni oraz opowiedział o losach osądzonych zbrodniarzy. Następnie mężczyźni wrócili na dworzec. Kolejno jest wstawiony fragment wymownych słów Jana Pawła II, które wygłosił w Auschwitz – Birkenau w 1969 roku: „Oświęcim jest rozrachunkiem z sumieniem ludzkości poprzez te tablice, które świadczą o ofiarach, jakie poniosły narody. Oświęcim jest miejscem, którego nie można tylko zwiedzać. Trzeba przy odwiedzinach pomyśleć z lękiem o tym, gdzie leżą granice nienawiści. Oświęcim jest świadectwem wojny”. Młode lata papieża mijały w tragicznych wojennych okolicznościach.

2.

W kolejnym rozdziale książki Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża są opisane ostatnie dni przestępcy hitlerowskiego – Rudolfa Hössa. Zbrodniarz hitlerowski przebywał w więzieniu w Wadowicach. Poprosił o możliwość spowiedzi. Metropolita krakowski ksiądz Adam Sapieha poprosił o spotkanie Władysława Lohna. Poprosił, aby ten udzielił spowiedzi Hössowi. Duchowny Lohn znał zbrodniarza hitlerowskiego. Poznali się w czasie wojny. Podczas drogi do Wadowic duchowny Lohn wstąpił do proboszcza Prochownika. Ksiądz Prochownik zastanawia się nad możliwością rozgrzeszenia dla przestępcy. „Nie wiem sam, co o tym myśleć – powiedział. Aż się wierzyć nie chce, że taki morderca chce rozmawiać z duchownym. […] Wie ojciec – ciągnął proboszcz – my tu w Wadowicach w czasie wojny nieraz czuliśmy taki specyficzny słodkawy zapach. Oświęcim nie jest daleko stąd. Wiatr przynosił tę woń. To był zapach palonych ludzkich ciał”. Duchowny Prochownik twierdził, że ludzie nie są w stanie wybaczyć okrutnych zbrodni, które popełnił esesman. Ojciec Lohn udał się do więzienia. Był to ten sam mężczyzna, którego duchowny wcześniej spotkał w obozie. Był nieco szczuplejszy, w mundurze.

3.

Höss na terenie więzienia prowadził obszerne zapiski, w których dochodzi do gorzkiej prawdy na temat swojego życia. Dostrzega błąd, jaki popełnił. Dopuścił się zbrodni przeciwko ludzkości. „Szczególnie Narodowi polskiemu zgotowałem niewysłowione cierpienia – pisał. Za odpowiedzialność moją płacę życiem. Oby mi Bóg wybaczył moje czyny. Naród polski proszę o przebaczenie”. Zbrodniarz wojenny na stu czternastu kartach szczegółowo opisał cały mechanizm wojny. Przyznał się, jak do ostatnich chwil oszukiwano ofiary, by uniknąć paniki przed uśmiercaniem ludzi w komorach gazowych. Zbrodniarz hitlerowski był bezwzględny i okrutny, nie oszczędzał nikogo. „Zauważyłem, że kobiety, które przeczuwały lub wiedziały, co je czeka, zdobywały się na to, by mimo śmiertelnej trwogi w oczach żartować z dziećmi lub łagodnie je przekonywać”. Zbrodniarz nikogo nie oszczędzał, nawet małych dzieci. Matki wołały do hitlerowca: „Czyż nie macie serca?”. Mężczyzna, tworząc notatki myślał o swojej rodzinie, żonie i dzieciach. Zaczął zastanawiać się, jak jego bestialskie zachowanie wpłynie na jego rodzinę. W liście do syna Klausa pisze: „Bądź człowiekiem kierującym się przede wszystkim głębokim uczuciem człowieczeństwa. Kolejno zbrodniarz w liście do syna przyznaje się, że największym błędem jego życia było, że wszystkiemu wierzył. Prosi także syna, by ten nie był w życiu jednostronny, a rozważał w życiu wszystkie za i przeciw i co najważniejsze kierował się sercem. Ostatnie słowa zbrodniarza to: „Oby fakt ujawnienia i przedstawienia tych potwornych zbrodni popełnionych przeciwko ludzkości i człowieczeństwu spowodował zapobieżenie w przyszłości powstaniu warunków mogących doprowadzić do tak straszliwych wydarzeń”. W kwietniu 1947 roku Höss został stracony na terenie byłego obozu koncentracyjnego. Świadkami śmierci mężczyzny byli dawni więźniowie obozu koncentracyjnego Auschwitz.

4.

Ksiądz Prochownik podawał w wątpliwość czy były zbrodniarz hitlerowski słusznie przyjął komunię świętą. Człowiek, który odebrał życie setkom tysięcy ludzi prosi o rozgrzeszenie przed śmiercią. „Jednak zbrodniarz miał prawo, którego sam odmawiał swoim ofiarom”. Kolejno duchowny Prochownik spaceruje po rynku w Wadowicach i wspomina osoby, które zostały zamordowane w obozie. Mija kamienicę Klugerów i wspomina żydowską rodzinę, między innymi: Annę Huppertową – matkę Wilhelma Krugera – prezesa wadowickiej gminy żydowskiej, która zginęła w getcie. Wspomina także o jej wnuku Jurku, który był znajomym Karola Wojtyły.

Rozdział 1 Quo vadis?

Rozdział 1

1.

W niniejszym rozdziale książki Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza została opisana podróż Karola Wojtyły oraz Stanisława Starowieyskiego do pięknego Rzymu. Rozdział rozpoczyna się pięknymi słowami późniejszego papieża Jana Pawła II skierowanymi do młodzieży rzymskiej 7 marca 1984 roku: „Starałem się jak najszybciej odkryć to, co nosiłem w duszy przez długi czas, gdyż ten nieznany Rzym nosiłem w sercu niczym marzenie czy ideał. Przygotowywałem się do tego spotkania przez lata studiów umocniony tradycją katolicką mojej Ojczyzny. Przygotowywałem się, czytając przede wszystkim książkę, która, choć jest napisana przez polskiego pisarza, poświęcona jest w całości Rzymowi pierwszych chrześcijan: „Quo vadis?...”. Młody Wojtyła marzył o wyjeździe do Rzymu. Późnym wieczorem dojechali do Rzymu. Po rozpakowaniu bagaży Karol sięgnął jeszcze po książkę Quo vadis. Kolejno znajdziemy słowa Jana Pawła II, które pochodzą z „Dar i tajemnica”. Karol Wojtyła wspomina, że w pierwszą niedzielę w Rzymie udali się na Maszę świętego do Bazyliki świętego Piotra.

2.

Karol Wojtyła wraz ze Stanisławem brali udział w Bazylice Watykańskiej. Papież Pius XII pobłogosławił Europejczyków i Chińczyków, którzy zginęli bohaterską śmiercią podczas powstania bokserów w Chinach. W przypisach znajdziemy informację, że Karol Wojtyła, będąc już papieżem Janem Pawłem II – pierwszego października 2000 roku kanonizował męczenników chińskich, wśród których znaleźli się także błogosławieni. Kolejno mężczyźni udali się pospacerować po placu świętego Piotra, ich uwagę zwróciła piękna kolumna Berniniego. Młodszy kolega Wojtyły zapytał i jednocześnie poinformował Karola, że bazylika i kolumnada zostały zbudowane w zgodzie z proporcjami ciała ludzkiego. Zafascynowany Rzymem młody Karol podziwiał i jednocześnie rozmyślał. W ostatnim czasie życie młodego Wojtyły było wyjątkowo dynamiczne. Koniec studiów, kolejno święcenia kapłańskie, podróż przez pół Europy. Następnie znajdziemy wspomnienia Jana Pawła II ze spotkania z młodzieżą rzymską z marca 1984 roku: „zwiedziłem pierwsze bazyliki […] Dopiero wtedy rozpoznałem Rzym, który żył w moim sercu. […] Jest to wspomnienie, które na całe życie odcisnęło się w mej pamięci i związało z tym Rzymem”. Rzym dla młodego wówczas Karola Wojtyły wydawał się ogromny i budzący respekt.

3.

Kolejno Karol Wojtyła oraz jego młodszy kolega Stanisław po około dwóch tygodniach wybrali się do katakumb Świętego Kaliksta w pobliżu via Appia Antica. Uwagę Polaków przykuł grób świętej Cecylii. Znajduje się na nim rzeźba pięknej kobiety, która leży na prawym boku, z twarzą zwróconą ku ziemi. Wyglądało to tak, jakby kobieta dopiero co zasnęła. Karol Wojtyła zastanawia się, czy Sienkiewicz także spacerował tą drogą i szukał inspiracji do powieści. Legenda głosi, że Cecylia pochodziła z rodziny rzymskiej. Złożyła śluby czystości, jednak wydano ją za mąż za szanowanego Waleriana. Pod wpływem pięknej żony Walerian nawrócił się i został chrześcijaninem. Zostali skazani na śmierć. Karol i Stanisław odwiedzili też kościółek. Kolejno wrócili do mieszkania, zaczęli wspominać tragiczny czas wojny. Katakumbami nazywano mieszkanie Karola Wojtyły, w którym odbywały się próby Teatru Rapsodycznego na Tynieckiej. Wspominają także jak pewnej „czarnej niedzieli” w dzień masowej łapanki, bezwzględni Niemcy ominęli mieszkanie. Następnie napili się po lampce czerwonego wina.

4.

Karol Wojtyła spotyka w kościele świętego Andrzeja młodych niemieckich seminarzystów. Rozmawiają ze sobą po niemiecku. Przyzwyczaił się do języka włoskiego w Rzymie, gdy usłyszał język niemiecki wróciły wspomnienia związane z wojną. W Krakowie, gdy człowiek słyszał język niemiecki, mogło to oznaczać nadchodzącą śmierć i tragedię, drogę do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Wojna już się skończyła jakiś czas temu, jednak trauma powojennych wspomnień zostaje w człowieku. Karol Wojtyła modlił się w towarzystwie Niemców. Niemniej jednak nieustannie zastanawiał się, czy młodzi mężczyźni zdają sobie sprawę, jakimi zbrodniarzami są Niemcy. Jak wiele osób zginęło z ich ręki w Polsce, jak i w całej Europie. „Czy niemiecki seminarzysta myślał o tym, co jego rodacy robili w tym kraju przez przeszło pięć lat?” W czasie wojny wielu ludzi doświadczyło cierpienia i bólu, niemniej jednak wielu ludzi nie zdawało sobie sprawy z ogromu tragedii ludzkich. Najwięcej informacji wyszło po wojnie. „Zbrodnie ujawnione przez proces norymberski i publikowane powszechne relacje ofiar nazizmu układały się w potworny obraz masowego, zaplanowanego ludobójstwa”. Zginęły miliony niewinnych ludzi. Następnie Karol Wojtyła w rozmowie z młodym księdzem zaznaczył, iż młodzi Belgowie są zafascynowani komunizmem, gdyż co do zasady go nie rozumieją. Wspomniał o uroczystości trzeciomajowej 1946 roku, był wtedy studentem czwartego roku teologii. Ówczesna milicja starała się zatrzymać młodych studentów Akademii Górniczej idących na mszę w kościele Mariackim w Krakowie. Została odpalona broń, było wielu rannych wśród młodych. Belg odpowiedział, że teraz rozumie sytuacje Polski i jakie okrucieństwo dotknęło naród Polski. Kolejno znajdziemy fragment słów Jana Pawła II z Pamięć i tożsamość: „Nam za Zachodzie zostało to oszczędzone, być może, że my na zachodzie Europy byśmy nie wytrzymali podobnej próby. A wy wytrzymacie”. Jan Paweł II wspomina, że nie jest w stanie zapomnieć tych wymownych słów, wryły mu się w pamięci.

5.

Karol Wojtyła wraz ze Staszkiem postanowili wyjechać z Rzymu do pobliskiego Subiaco, znajdującego się pięćdziesiąt kilometrów od Wiecznego Miasta. Panowie udali się do świątyni świętego Benedykta. Karol Wojtyła zamyślił się głęboko, gdyż spostrzegł malownicze doliny. Wspomniał o rodzinnych wyprawach z ojcem w Beskidy i Tatry. „Tęsknisz za naszymi górami, co?” – zapytał młodszy kolega Karola Wojtyły. W rozdziale znajdziemy także odwołanie do dewizy Benedykta Ora et labora – Módl się i pracuj. Innowacyjna na owe czasy reguła zakonna ułożona przez świętego Benedykta opierała się na umiarze. Umiar w modlitwie, pracy, zamartwianiu się. Najlepsza postawa życiowa zdaniem świętego to zasada złotego środka. Następnie mężczyźni wyszli z groty i udali się w stronę miasta. Rozdział kończy się słowami Karola Wojtyły: „Trzeba tak sobie życie urządzić, żeby wszystko Boga chwaliło”.

6.

Kolejny rozdział poświęcony jest Janowi Tyranowskiemu – przyjacielowi Karola. Rozdział poprzedza fragment słów Karola Wojtyły z Tygodnika Powszechnego. „Był to apostoł bożej wielkości, bożej piękności […]” Jan Tyranowski ciężko zachorował. Znajdziemy opis ostatnich dni w szpitalu.

7 - 8

W niniejszym rozdziale jest nawiązanie do szlachetnego Ojca Pio. Karol Wojtyła podczas studiów w Rzymie poznał osobiście Ojca Pio. Ojciec Pio był stygmatykiem, oznacza to, że jego ciało doświadczyło ran Chrystusa. Karol Wojtyła spotkanie z Ojcem Pio zapamiętał na całe życie, doświadczył czegoś mistycznego w kontakcie z duchownym. „Na twarzy Ojca Pio jaśniał blask zmartwychwstania. Jego ciało naznaczone stygmatami, było świadectwem głębokiej więzi między śmiercią a zmartwychwstaniem […]”.

9.

Krótko przed wakacjami do Rzymu zawitał kardynał Adam Stefan Sapieha. Kardynał poruszył temat sfałszowania wyborów przez komunistów, zastraszają ludzi, aresztują czy też brutalnie zabijają. Sapieha otworzył się na temat komunistów. „Komuniści będą nas niszczyć, to pewne […] i to nie tylko wsadzając księży do więzienia. Będą chcieli zabrać Kościołowi ludzi, a raczej zabrać im wiarę”. Następnie Sapieha polecił Karolowi i Stanisławowi wybrać się w podróż po Europie. Sapieha wręczył młodym duchownym pieniądze i poprosił, aby udali się do między innymi: Francji, Holandii, Belgii. Nakazał Sapieha, aby Karol Wojtyła, jak i Stanisław nawiązali kontakty z innymi duchownymi. Przyjrzeli się, jak wygląda ich dzień pracy, misja, wyciągnąć wnioski, nauczyć się nowych rzeczy, zdobyć kolejne cenne doświadczenia. Mężczyźni najpierw wybrali się do południowej Francji. Karol Wojtyła tym razem do swojej walizki spakował książkę France, pays de mission. Następnie jest wstawiony fragment rozmowy Andre Frossard z Janem Pawłem II. Papież Jan Paweł II wspomina tu swój pobyt we Francji. „W Marsylii trafiłem przelotnie do wspólnoty duszpasterskiej […] zwiedziłem przynajmniej niektóre z tych wspaniałych katedr, które stanowią szczyt francuskiego – i myślę, że światowego – gotyku”.

10.

Rozdział rozpoczyna się od opisu przez autora Pawła Zuchniewicza podróży Wojtyły nad Morze Śródziemne. „A jednak teraz rozkoszował się łagodną bryzą, która przyniosła nieco ochłody w ten potwornie upalny lipcowy dzień”. Udali się do miejscowości Ars, gdzie proboszczem był święty Jan Maria Vianney. Z Francji do Holandii przez Belgię i na koniec mężczyźni udali się do Ars. Kolejno znajdziemy fragment słów Jana Pawła II z Dar i tajemnica. „Wracając z Belgii do Rzymu, miałem szczęście po raz pierwszy odwiedzić Ars”. Papież Jan Paweł II wspomina, że spotkanie ze świętym Janem Vianney było dla niego wyjątkowym i przejmującym doświadczeniem.

11 – 12

Wakacje Wojtyły dobiegały końca i czas było powoli wracać. Karol Wojtyła razem ze swoim młodszym kolegą Stanisławem Starowieyskim pojechali do Paryża, gdzie przebywali w Kolegium Polskim. Paryż stał się dla przyszłego papieża wyjątkowym miejscem. Następnie znajdziemy fragment słów Jana Pawła II z Dar i tajemnica. Papież wspomina, że już jako młody kleryk był pod wrażeniem proboszcza z Ars. Zaznaczył, że duchowny z Ars spowiadał kilkanaście godzin, odżywiał się wyjątkowo skromnie, mało też spał. Rozdział I Quo vadis? książki Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza kończy się rozważaniami autora na temat przemyśleń i doświadczeń Karola Wojtyły.

Rozdział 2 Polskie drogi

1 – 6

Rozdział drugi Polskie drogi książki Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza rozpoczyna się fragmentem Jana Pawła II z Dar i tajemnica. Papież wspomina, jak wrócił do Krakowa i wymienia swój zakres obowiązków po powrocie. „Najpierw dowiedziałem się, jak dostać się do Niegowici, i udałem się tam w odpowiednim dniu”. Po powrocie z Rzymu Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii w Niegowici, jest to wieś w pobliżu Karkowa. Następnie został przeniesiony do parafii świętego Floriana w Krakowie. Dzień Karola Wojtyły zajmowała praca. Przyszły papież spełniał się w tej roli, był szczęśliwy i zadowolony w tym miejscu. Młody, otwarty na świat ksiądz nawiązał doskonały kontakt z młodymi ludźmi, w szczególności ze studentami, którzy pokochali Karola Wojtyłę. W końcu kościół świętego Floriana stał się ośrodkiem duszpasterstwa Politechniki Krakowskiej. Następnie we fragmencie Jana Pawła II z listu na 800 – lecie parafii Świętego Floriana z 23 kwietnia 1984 roku odnajdziemy wspomnienia papieża dotyczące parafii świętego Floriana. Wojtyła zawdzięcza parafii możliwość poznania i zrozumienia wielu młodych ludzi. „Tam dojrzała jakoś, w oparciu o doświadczenia innych, idea zorganizowanego i dostosowanego do potrzeb czasu duszpasterstwa akademickiego. […] Dzięki temu młodzież, ze wszystkimi jej sprawami, weszła w szczególny sposób w moje życie, w moje posłannictwo i posługę”. Więź zbudowana pomiędzy Karolem Wojtyłą a młodzieżą, była tak silna, iż papież do ostatnich swoich dni wspierał i motywował młodych ludzi na całym świecie.

7 – 10

Przyszły papież Jan Paweł II świetnie odnalazł się w parafii świętego Floriana. Kościół stał się ośrodkiem spotkań młodych ludzi z Karolem Wojtyłą. Jan Paweł II w Dar i tajemnica wspomina, że w zgodzie z wolą proboszcza, księdza Tadeusza Kurowskiego rozpoczął lekcje z klasami licealnymi, a także liczne spotkania ze studentami szkół wyższych”. Rozpocząłem tam wygłaszanie co czwartek konferencji dla młodzieży akademickiej, poruszając podstawowe zagadnienia dotyczące istnienia Boga i duchowości duszy ludzkiej – tematy bardzo potrzebne w kontekście wojującego ateizmu władz komunistycznych”. Karol Wojtyła prowadził także rekolekcje z młodymi ludźmi, przychodziło wiele osób. Karol Wojtyła wygłaszał piękne przemowy, a kościół był wypełniony po brzegi.

11.

Rozpoczął się okres tragiczny w dziejach Polski. Masowe bezwzględne prześladowania ludzi przez władze komunistyczne. Władza komunistyczna stawiała sobie za najwyższy cel, odciągnąć od wiary, kościoła, duchownych, jak największą liczbę osób. Pewnej nocy Czesław Kwiecień ułożył się już do snu, gdy usłyszał agresywne pukanie do drzwi w akademiku. Pomyślał, że to koledzy studenci wracający z nocnej imprezy. Okazuje się, że to komunistyczna milicja. Ubrał się i został zabrany. „Godzinę później siedział w ciemnym pokoju na Montelupich i mrużył oczy, podrażnione ostrym światłem stojącej na biurku lampy, wycelowanej prosto w jego twarz”. Czesław Kwiecień spędził wiele godzin w więzieniu, był przesłuchiwany. Mężczyzna nie dostał jedzenia i picia. Szczury go boleśnie pogryzły, więc bardzo cierpiał. „Nic nie mówić, milczeć – powtarzał w myśli, jakby to była nowa wersja różańca, który zawsze w październiku odmawiał z rodziną, kiedy jeszcze był w domu”. Chłopak martwił się o swoją ukochaną dziewczynę Kasię. Ostatecznie okazało się, że służbom komunistycznym chodziło o kolegę, z którym chodził do szkoły. Kolega Czesława utworzył tajną organizację konspiracyjną. Kolejno Czesław Kwiecień został zwolniony. Szybko pobiegł do Karola Wojtyły do kościoła świętego Floriana. Chłopak zaczął się spowiadać i jednocześnie opowiadać o tym, czego doświadczył, o swoim strachu. „Klęczał tam chyba z dwadzieścia minut. Mówił o swoim strachu i o pokusie, aby wszystko powiedzieć, żeby ratować Kasię”. Karol Wojtyła uspokoił i pocieszył Czesława mówiąc: „To już za Tobą. […] On nigdy nam nie daje ciężarów większych aniżeli takie, które możemy znieść…”. Słowa Karola Wojtyły były bardzo cenne dla młodego studenta.

12.

Pewnego zimowego wieczoru kilku studentów wyszło z domu studenckiego Rotunda, znajdującego się w pobliżu krakowskich Plant. Spostrzegli swoich kolegów, którzy na wieść o triumfie socjalizmu. „Bratnia armia chińska zdobyła Kanton”. Studenci urządzili pochwalną manifestację na rzecz komunizmu.

Rozdział 3 Wujek

W rozdziale 3 książki Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza na wstępie znajdziemy wymowny fragment słów papieża Jana Pawła II z Pamięć i tożsamość. Papież Jan Paweł II zaznacza: „Po zwycięstwie w II wojnie światowej nad faszyzmem komuniści z całym impetem szli znowu na podbój świata, a w każdym razie Europy”. Karol Wojtyła miał przeczucie, że rządy komunistów potrwają dłużej niż nazizm. Tłumaczy także, jaki jest sens tego zła? Odpowiadając, iż „jawi się jako potrzebne – jest potrzebne o tyle, o ile daje okazję do dobra”.

1.

Pewnego dnia nad ranem, pani Stefania przywiozła butelki z mlekiem do plebanii parafii Świętego Floriana. Spotkała tego ranka młodego studenta, który spostrzegł w jej dłoniach różaniec. Student zakpił z religijności kobiety. Student porównał różaniec do najgorszej trucizny, opium, kłamstwa, oszustwa. Różaniec zdaniem studenta służy do ogłupiania naiwnych ludzi. Mleczarka udała się do Karola Wojtyły, by porozmawiać z księdzem. Karol Wojtyła postanowił odwiedzić młodego zbuntowanego studenta. Wojtyła pragnął porozmawiać ze studentem. Duchowny poprosił młodzieńca o materiały, z których mógłby się dowiedzieć czegoś więcej o komunizmie. Student wyciągnął książkę z artykułami dotyczącymi Lenina.

2 – 5

Prześladowania księży, duchownych, kościoła nabierały coraz większego rozpędu. Masowe aresztowania duchownych i organizowanie spektakularnych procesów. Komuniści żądali, aby władze kościoła podpisały z nimi porozumienie. Kościół nie wyraził jednak zgody. Kolejno duchowieństwo zgodziło się na podpisanie niekorzystnego dla nich porozumienia. Rzym nie akceptował porozumienia. Sapieha, jak i Wyszyński starali się wytłumaczyć zaistniałą sytuację. Kolejno zmarł kardynał Sapieha. Następnie znajdziemy fragment słów Jana Pawła II z Wstańcie, chodźmy. „[…] Sapieha mnie w jakimś sensie przygotował – może to i prawda. I to jest też zadanie biskupa: przygotować tych, którzy ewentualnie mogliby go zastąpić”. Karol Wojtyła wyjątkowo cenił sobie przyjaźń z kardynałem Sapiehą. Następnie znajdziemy fragment słów papieża z listu na 8000 – lecie parafii Świętego Floriana z 23 kwietnia 1984 roku. Papież Jan Paweł wspomina, jak wielką rolę w jego życiu odegrała młodzież. Młodzież, która stanowiła część życia i posłannictwa. Wojtyła stworzył z młodymi ludźmi osobistą więź. Rekolekcje, wspólną modlitwę, długie rozmowy uważa za dar od Boga. Głęboka relacja z młodymi ludźmi zapadła papieżowi w sercu na długie lata.

6 -7

Władze komunistyczne były bezwzględne w stosunku do studentów, którzy angażowali się w życie Kościoła. „Nie ma litości dla wrogów socjalizmu! Dziś rozpocznie się proces zdrajców ojczyzny, niegodnych miana studentów uniwersytetu”. Aresztowania studentów były coraz częstsze. W tej niesprzyjającej atmosferze narodził się pomysł wyjazdu w polskie góry, do Zakopanego. Znajdziemy w niniejszych rozdziałach fotografie Karola Wojtyły wraz z młodymi ludźmi. Na fotografii młodzież z duszpasterstwa akademickiego ogląda krokusy na Gubałówce. Sam Jan Paweł II w przemówieniu do studentów z 8 czerwca 1979 roku wspomina: „dla mnie we wczesnych latach pięćdziesiątych stało się rzeczą jasną, że jeżeli to duszpasterstwo ma sięgać w różne wymiary życia młodych ludzi, studentów, to nie może się kończyć tylko na kościele, musi szukać sobie jeszcze innych terenów”. W czasie tego wyjazdu w góry narodził się „Wujek”. Studenci podziękowali Wojtyle za wspólny wyjazd nocnym pociągiem do Zakopanego, za wspólne nocne rozmowy, które będą długo wspominać. Z całym szacunkiem zapytały przyszłego papieża Jana Pawła II: „Czy moglibyśmy mówić do księdza Wujek?” Wujek Karol to pseudonim konspiracyjny Karola Wojtyły.

8.

Na prośbę arcybiskupa Baziaka, Karol Wojtyła przeprowadził się do mieszkania. Karol Wojtyła miał się zająć pracą naukową. Studenci odwiedzali przyszłego papieża. Nadal organizowali i planowali wspólne podróże. Następnie rozpoczęły się kolejne aresztowania księży w Krakowie i długi proces kurii krakowskiej. Duchowieństwo posądzano o współpracę z amerykańskim wywiadem. Księża byli także oskarżeni o nielegalny handel walutą obcą oraz cennymi rzeczami. Karol Wojtyła zrozumiał jaką strategię przyjmuje komunizm. „Kościół, w istocie prześladowany, był przedstawiany jako prześladowca”. Komuniści, prześladując kościół, wiernych, starają się udowodnić, że to oni są prześladowani i wykorzystywani. Rozdział kończy się modlitwą Karola Wojtyły. Następnie znajdziemy fragment słów księdza Karola Wojtyły z Homo Dei. „Zacząłem […] uprawiać turystykę dla wypoczynku. […] Oto istnieją młodzi ludzie, którzy nie tylko jeżdżą na nartach, wędrują po górach i szosach (rowery) i pływają kajakami po naszych wspaniałych północnych jeziorach…”. Kolejny raz znajdziemy uznanie Jana Pawła II dla aktywności młodych ludzi.

9 – 10

Studenci razem z „Wujkiem Karolem” wyruszyli w kolejną podróż w góry. Wspólnie prowadzili długie filozoficzne rozmowy na temat życia, które były odskocznią od sytuacji, która panowała w Polsce. Kontakt z naturą był wówczas wszystkim wyjątkowo potrzebny, dawał młodym ukojenie i odpoczynek. W rozdziale 10 znajdziemy także fragment słów, jak Karol Wojtyła w liście do redakcji wspomina dalekie górskie wędrówki. Podkreśla, że w górach się wypoczywa po całym roku ciężkiej pracy naukowej, ale i każdej innej w szpitalu czy też w górach. „Wypoczywa się prawdziwie i do dna przez kontakt z przyrodą, której nie można podpatrzeć na żywo i w całej pełni…”. Karol Wojtyła podkreśla znamienną rolę wszechogarniającej natury. Obcowanie z naturą i potęgą gór pozwala człowiekowi na wytchnienie i regenerację.

11 – 14

Grupa przyjaciół razem z Wujkiem Karolem nazwała siebie rodzinką. Dalej znajdziemy opisy wycieczek w góry i wspólnie spędzonego czasu. Pomiędzy dwójką młodych ludzi narodziło się uczucie: Staszkiem Rybickim oraz Danką Skrabianką. Wędrówka po górach dała możliwość poznania się młodym ludziom. Dziewczyna chciała poznać bliżej swoją sympatię, a warunki górskie i długie wędrówki górskie były sprzyjającymi okolicznościami. Danka przypomina sobie słowa Wujka Karola, że ważnych życiowych decyzji nie można podejmować pod wpływem impulsu czy chwili „zmysły trzeba wychowywać, tak, aby to człowiek był ich panem, a nie one rządziły człowiekiem”. Karol Wojtyła tłumaczył swoim studentom, aby istotne życiowe decyzje w ich życiu były przemyślane. Z udziałem Jana Pawła II rodziło się uczucie młodych. W ostatnich fragmentach Rozdziału 3 książki Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza, znajdziemy słowa dotyczące miłości. Wojtyła radzi, aby młodzi dbali o siebie, szanowali się i pielęgnowali uczucie, które ich łączy. Kolejno jest fragment Jana Pawła II, w którym papież Jan Paweł nawiązuje do księdza Ignacego Różyckiego. Wspomina, iż Różycki nakłonił Wojtyłę do robienia habilitacji. Duchowni przez jakiś czas mieszkali ze sobą. Mężczyźni rozmawiali o władzy komunistycznej i ich wpływie na kościół. Gospodyni Maria Gromek oznajmiła duchownym, iż został aresztowany prymas Wyszyński.

Rozdział 4 Powołanie

W istotnym momencie życia Karola Wojtyły odwiedził go Jurek Ciesielski. Mężczyzna zwierzył się księdzu Wojtyle, że pragnie założyć rodzinę, jednak ma pewne obawy. Zastanawia się, czy będzie dobrym mężem i ojcem, skoro już teraz ma wątpliwości. Następnie udał się do klasztoru w Tyńcu i modlił się o jakikolwiek znak od Boga. Zastanawiał się, czy ma się oświadczyć swojej wybrance, którą bardzo kochał. Następnie na pytanie księdza Wojtyły, co postanawia, odrzekł, że po modlitwie jest pewien, że jest to jego wybranka serca i idealna partnerka. „Kiedy jej się oświadczysz? – zapytał Wojtyła. Chyba pod koniec sierpnia. Na Czarną Wodę popłyniecie więc jeszcze jako zakochani incognito? – Tak”. Ksiądz Wujek obiecał, że na spływie odprawi za zakochanych mszę.

2.

W drugim rozdziale znajdziemy opis podróży w Bieszczady. Podróż Karola Wojtyły w góry była zawsze mile widziana. Nagle zaatakowali ich żołnierze, którzy wymierzyli w nich broń. „Nie ruszać się! – polecił jeden z żołnierzy, najpewniej dowódca. Z pistoletem w dłoni zbliżył się do grupy. Coście za jedni? Turyści. Idziemy do Komańczy. […] Nie wiecie, że to teren przygraniczny? Tu nie wolno chodzić”. Komańcza to miejsce, w którym przetrzymywano prymasa Wyszyńskiego. W czerwcu 1956 roku wybuchły robotnicze protesty w Poznaniu. Zostały stłumione. Następnie ogłoszono, że 26 sierpnia nastąpi odnowienie Ślubów Jasnogórskich, które w 1656 roku złożył król Jan Kazimierz. „[…] król w podzięce za zwycięstwo nad Szwedami złożył uroczyste przyrzeczenie wobec Maryi. Mijało właśnie trzysta lat od tamtego aktu”. Prymas Wyszyński nadal przebywał w więzieniu. Podczas Ślubów Jasnogórskich 26 sierpnia 1956 roku pojawiły się tłumy ludzi. Na ołtarzu stał fotel prymasa Wyszyńskiego, na nim zaś bukiet biało – czerwonych kwiatów. Wywołało to ogromne wzruszenie wśród przybyłych wiernych. Prymas Stefan Wyszyński podczas tego dnia znajdował się na przymusowym odosobnieniu, wziął notatnik i napisał: „Dzień Ślubów Narodu na Jasnej Górze. „Jestem już w pełni spokojny. Dokonało się dziś wielkie dzieło. Spadł kamień z serca. Oby stał się chlebem dla narodu”.

3 - 5

Kolejno po zamknięciu Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego Karol Wojtyła rozpoczął wykłady etyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Przyszły papież objął stanowisko kierownika Katedry Etyki na tamtejszym Wydziale Filozoficznym. Nastał ważny dzień, w którym Polacy mieli się dowiedzieć o zwolnieniu z więzienia prymasa Wyszyńskiego – 26 października 1956 roku. Ślub wzięli Danuta Plebańczykówna i Jerzy Ciesielski. Kilka tygodni wcześniej pobrali się Danuta Skrabianka i Staszek Rybicki.

6 – 9

Podczas pobytu na Mazurach Wujek Karol Wojtyła otrzymał pismo od kardynała Stefana Wyszyńskiego i musiał natychmiast wracać do Warszawy. W stolicy Karol Wojtyła dowiedział się, że został wybrany na biskupa pomocniczego arcybiskupa Baziaka. Kolejno wrócił na Mazury. Karol Wojtyła, jak i Stefan Wyszyński powierzyli swoje pontyfikaty najświętszej Maryi. Podczas wyjazdu z Warszawy do Krakowa Karol Wojtyła długo się modlił. W pociągu czytał książkę Hemingwaya Stary człowiek i morze, dla przyszłego papieża książka jest historią starego rybaka z młodym chłopcem. Kolejno głęboko zasnął, obudziła go kontrola konduktora. Następnie przyszły papież Jan Paweł wyjechał ponownie na Mazury do swojej „Rodzinki” i przyjaciół. Jego przyjaciele domyślali się, że Wojtyła zostanie biskupem. Z jednej strony cieszyli się, ale jednocześnie bali się, że stracą swojego ukochanego przyjaciela. Wojtyła przywitał się z przyjaciółmi, odprawił Mszę i udał się na spoczynek. Następnego dnia Pius XII nominował je na biskupa pomocniczego 4 lipca 1958 roku. Była to wyjątkowa data, bo rocznica poświęcenia katedry wawelskiej w Krakowie. Karol Wojtyła miał przeczucie oraz intuicję, że zbieżność tych dat nie jest przypadkowa.

10 – 13

Przed święceniami biskup Wojtyła udał się do Tyńca, modlił się. Karol Wojtyła postanowił robić codziennie rachunek sumienia. Znajdziemy fragment słów Jana Pawła II z Wstańcie, chodźmy! „Zasadniczym przygotowaniem do moich święceń biskupich były rekolekcje. Odprawiłem je w Tyńcu. Często wędrowałem do tego historycznego opactwa. Tym razem był to pobyt szczególnie dla mnie ważny”. 28 września, w dzień świętego Wacława w 1958 roku, patrona katedry wawelskiej, odbyły się święcenia biskupie Karola Wojtyły. Arcybiskup Baziak wierzył, że Karol Wojtyła to odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu. Ksiądz Karol Wojtyła leży krzyżem podczas święceń biskupich w katedrze wawelskiej. Po święceniach biskupich Karol Wojtyła udał się do seminarium, gdzie trwało przyjęcie i ukochani przyjaciele. Przyjaciele Wojtyły zastanawiali się, jak mają zwracać się do Wujka Karola. „Zapamiętajcie sobie raz na zawsze: Wujek pozostanie wujkiem”. Umówił się z przyjaciółmi na wycieczkę w Beskidy, ponieważ bardzo kochał góry od najmłodszych lat. „Jeszcze tego samego dnia pojechałem z tak zwanym środowiskiem moich przyjaciół do Częstochowy, gdzie następnego dnia rano odprawił mszę świętą w kaplicy cudownego obrazu Matki Bożej”. Karola Wojtyłę odwiedził Mieczysław Kotlarczyk. Młode lata papieża upłynęły w Teatrze Rapsodycznym razem z Mieczysławem, później ich drogi się rozeszły. Niestety rozstali się w gniewie, bo Kotlarczyk nastawił się negatywnie w stosunku do duchowieństwa. Karol Wojtyła ostatecznie nie nakłonił przyjaciela do zmiany nastawienia. Po wielu latach Mieczysław Kotlarczyk wrócił, mężczyźni rozmawiali ze sobą bardzo długo. Serdeczne wymiany zdań dwóch byłych przyjaciół zaburzyła informacja o śmierci papieża Piusa XII. Kolejno znajdziemy fragment słów Jana Pawła II, homilia podczas beatyfikacji Jana XXIII z 3 września 2000. „Każdy pamięta obraz uśmiechniętej twarzy Papieża Jana i jego wyciągnięte ramiona, którymi obejmuje cały świat. Jak wielu ludzi pozyskał on prostotą swojego serca połączoną z szeroką wiedzą o ludziach i rzeczach. […] jego przyjacielski stosunek do zwykłych ludzi i do władców świata”.

14 – 16

W dniu imienin Wujka Karola Wojtyły, obecnego biskupa, zebrała się „Rodzinka” – ukochani przyjaciele przyszłego papieża Jana Pawła II. Przybyli wszyscy przyjaciele, ale było ich więcej niż zazwyczaj. Danka i Stasiu przynieśli ze sobą trzymiesięcznego Krzysia. Janusz Rieger wręczył biskupowi Wojtyle kombinezon narciarski, by ten nigdy nie zrezygnował z nart. „Pasuje jak ulał – powiedział, przykładając go do ramion”. Przyjaciele zaczęli rozmawiać, jak mają wielkie szczęście, że mogą spędzić czas z Karolem Wojtyłą. Wspomnieli także o ważnym wydarzeniu, jakim jest wybór nowego papieża Jana XXIII, po śmierci Piusa XII. Papież Jan XXIII na patrona swojej drogi papieskiej wybrał sobie świętego Karola biskupa Mediolanu, jemu pragnie powierzyć swoją drogę. Przyjaciele rozmawiali na temat dojrzałości obecnego papieża. „Moi drodzy, z pewnością papież Jan nie jest młodzikiem, ale to naprawdę nie ma wielkiego znaczenia – podjął temat Wojtyła […]”. Nowy Ojciec Święty okazał się odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu. Poniżej, krótki fragment przemówienia papieża: „Są bowiem tacy, którzy bardziej życzą sobie, aby papież przede wszystkim obyty był z zawiadywaniem publicznym, albo obeznany z wszystkimi różnorodnymi gałęziami nauki, albo doświadczony w organizowaniu życia społecznego, albo wreszcie chcą takiego papieża, którego umysł ogarniałby wszystko […]”. Nowy papież otworzył się na wiernych i pozwolił turystom z całego świata zwiedzać Bazylikę świętego Piotra w Rzymie oraz wyjątkowych Ogrodów Watykańskich. Nowy papież cieszył się na kontakt z wiernymi. Ojciec Święty dokonał rewolucji w kościele, podniósł pensje świeckim pracownikom Watykanu. Nowy papież to także pomysłodawca Soboru Powszechnego. Arcybiskup Baziak życzył Wojtyle, by ten wziął udział w Soborze. „Zwołał on Powszechny Drugi Sobór Watykański i w ten sposób otworzył nową kartę w dziejach Kościoła […] Sobór […] wśród wielu trudności otworzył czas nadziei dla chrześcijan i dla ludzkości” – to słowa Jana Pawła II, homilia podczas beatyfikacji z 3 września 2000. Arcybiskup Baziak przeczuwał, że Karol Wojtyła pojedzie do Rzymu. Życzył Wojtyle udziału w Soborze. Arcybiskup Baziak miał rację, gdyż „rozpoczynający się rok i lata następne przyniosą wiele nowych doświadczeń…”. Doświadczeń i zmian w życiu wybitnego Polaka – Jana Pawła II.

Streszczenie krótkie

Książka Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza opowiada o losach Karola Wojtyły tuż po zakończeniu II wojny światowej. Karol Wojtyła wyjechał na studia do Rzymu. Po powrocie z Włoch rozpoczął pracę w parafii, która znajduje się w pobliżu Krakowa. Karol Wojtyła był wyjątkowo lubianym i szanowanym kapłanem wśród mieszkańców parafii. Zawarł wiele znajomości oraz przyjaźni. Następnie Karol Wojtyła rozpoczął pracę w parafii świętego Floriana w Krakowie. Kapłan zdobył uznanie wielu młodych ludzi, potrafił zjednać sobie młodzież, miał z nimi znakomity kontakt. Na prośbę zafascynowanych studentów, Karol Wojtyła wziął udział w rekolekcjach. Przyszły papież wygłosił poruszające za serce i inspirujące kazania w kościele świętej Anny. Tym samym został ukochanym duszpasterzem studentów. Młodzi ludzie postawili młodego wówczas Karola Wojtyłę za swój najważniejszy wzór. Widzieli w nim idola. Duchowny wraz z młodzieżą spędzał wspólnie czas, wspólnie jeździli w góry, czy też na Mazury. Pomiędzy młodymi ludźmi i kapłanem zbudowała się silna więź, oparta na wzajemnym zrozumieniu, wyjątkowej szczerości i trosce o dobro drugiego człowieka. Niestety w międzyczasie w komunistycznej wówczas Polsce nasilały się prześladowania księży i ogólny nacisk na kościół katolicki. Tym samym rozpoczął się znany proces kurii krakowskiej. Oskarżano duchownych o szpiegostwo, pracę na rzecz obcych krajów zachodnich, nielegalne interesy. Kapłani byli poddawani surowym torturom, pod naciskiem, groźbą śmierci i prześladowań zmuszano ich do przyznawania się do przestępstw, których nie popełnili. W międzyczasie zmarł kardynał książę Adam Stefan Sapieha, który przez papieża Jana Pawła II był nazywany „synem swojej ojczyzny”. Znamiennym wydarzeniem było także aresztowanie wybitnego prymasa Polski – Stefana Wyszyńskiego. Młodym ludziom, uczącym się życia, towarzyszyła atmosfera represji, ucisku i prześladowań. Młody Karol Wojtyła dla wielu studentów był nadzieją i światłem w ciemnym tunelu. Wspierające słowa Karola Wojtyły kierowane do młodych ludzi dawały studentom siłę i wiarę w lepsze jutro. Wojtyła prowadził regularne wykłady z etyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Etyka jest dyscypliną filozoficzną o wielowiekowej tradycji. U podstaw etyki leży praktyczno -wychowawczy charakter, między innymi: tożsamość, rozwój moralny czy też samokształcenie. W wakacje w 1958 roku Karol Wojtyła został wezwany przez prymasa Stefana Wyszyńskiego. Wojtyła został mianowany biskupem pomocniczym arcybiskupa Baziaka. Tym samym Karol Wojtyła został najmłodszym biskupem w Polsce. Książka Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza kończy się na wiadomości o wyborze na papieża Jana XXIII. Na zorganizowanym Soborze Powszechnym miał wziąć udział młody wówczas, dobrze zapowiadający się Karol Wojtyła pochodzący z Polski. Książka kończy się słowami: „W jednym z pewnością miał rację: rozpoczynający się rok i lata następne przyniosą wiele nowych doświadczeń”.

Charakterystyka bohaterów

Karol Wojtyła – książka Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza rozpoczyna się od podróży młodego Karola Wojtyły do Rzymu. Młode lata papieża Karola Wojtyły upłynęły na podróżowaniu po Europie, ale także na długich górskich wędrówkach. Karol Wojtyła to niezwykła osobowość, wspaniały i szlachetny człowiek, przyjazny, sympatyczny i wyjątkowo pomocny. Karol Wojtyła poświęca wiele czasu na modlitwę, łatwo nawiązuje kontakt z ludźmi, młodzież go uwielbia, gdyż Wojtyła jest doskonałym słuchaczem i przenikliwym obserwatorem. Karol Wojtyła jest także bardzo pracowity, konsekwentnie dąży do realizacji wyznaczonych celów i marzeń. Papież Jan Paweł II to bardzo dobry i wspierający człowiek.

Stanisław Starowieyski – polski ksiądz rzymskokatolicki, misjonarz i zakonnik, przyjaciel Karola Wojtyły. Młodziutki ksiądz, który razem z Karolem Wojtyłą udaje się do Rzymu na studia teologiczne. Kleryk marzył o studiowaniu teologii. Ksiądz Stanisław Starowieyski jest autorem Kalendarium życia Karola Wojtyły.

Ksiądz Kazimierz Buzała – proboszcz parafii w Niegowici, gdzie został wysłany młody Karol Wojtyła po powrocie ze studiów w Rzymie we Włoszech. Ksiądz Kazimierz Buzała nie wierzył, że młody kleryk Karol Wojtyła będzie w stanie odnaleźć się w wiejskiej kameralnej parafii. Cenił Karola Wojtyłę za jego otwartość, świetny kontakt z wiernymi mieszkającymi w parafii oraz umiejętność dotarcia do młodych ludzi.

Kardynał książę Adam Stefan Sapieha – nazywany „Książę Niezłomny” – nazwano kardynała tak w czasie II wojny światowej. Kardynał książę Adam Stefan Sapieha udzielił Karolowi Wojtyle święceń kapłańskich. Kardynał wpłynął na Wojtyłę i wysłał go na studia do Rzymu. Człowiek wyjątkowo energiczny, autorytet wielu Polaków.

Ksiądz Eugeniusz Baziak – następca kardynała Adama Stefan Sapiehy. Wspierał i popierał kandydaturę Karola Wojtyły na biskupa pomocniczego. Przeczuwał, że Karol Wojtyła, odegra istotną rolę w dziejach świata i ludzkości.

Prymas Stefan Wyszyński – aresztowany i więziony przez komunistów. Autor tak zwanych Ślubów Jasnogórskich.

Studenci związani z duszpasterstwem akademickim, „Rodzinka” Wujka Karola Wojtyły – młodzi ambitni ludzie, życzliwi i otwarci na życie, wiedzę, znajomości. Poszukują wzorów ideowych, duchowych w czasach ucisku komunistycznego i wszechogarniającej propagandy. Studenci Politechniki Krakowskiej: Staszek Rybicki, Jacek Fedorowicz, Jerzy Ciesielski, studentki polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego: Danuta Plebańczyk, Danuta Skrabianka, Krysia Harerówna, Teresa Skawińska, Zosia Jaroniówna i wielu innych wspaniałych ludzi. Studenci są inteligentni, pragną się rozwijać w życiu i zdobywać doświadczenie. Przyjaźń z Karolem Wojtyłą jest dla nich cenna, wiele się od przyszłego papieża uczą, czują wsparcie i inspiracje. Kochają swojego ukochanego Wujka Karola Wojtyłę. Tworzą tak zwaną „Rodzinkę”.

Geneza utworu i gatunek

Książka Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza opowiada o losach Karola Wojtyły tuż po zakończeniu II wojny światowej. Karol Wojtyła po wymarzonych studiach w Rzymie wraca do Polski, gdzie nasila się komunizm, stalinowski terror i represję kościoła i wiary. Karol Wojtyła wyjechał na studia do Rzymu. Po powrocie z Włoch rozpoczął pracę w parafii, która znajduje się w pobliżu Krakowa. Karol Wojtyła był wyjątkowo lubianym i szanowanym kapłanem wśród swoich parafian. W Polsce podejmuje misję duszpasterską, która doprowadzi Wojtyłę do Watykanu i roli najważniejszej w kościele – Papieża. Książka Wujek Karol. Kapłańskie lata Papieża autora i dziennikarza Pawła Zuchniewicza to kontynuacja cyklu o życiu i twórczości Karola Wojtyły, późniejszego papieża pochodzenia polskiego – Jana Pawła II. WUJEK KAROL. KAPŁAŃSKIE LATA PAPIEŻA to kontynuacja serii, którą zapoczątkował autor książką Lolek. Młode lata Papieża (2005). Paweł Zuchniewicz w książce Wujek Karol. Kapłańskie lata papieża opisuje część życia Karola Wojtyły. Paweł Zuchniewicz jest dziennikarzem radiowym i prasowym. Autor Paweł Zuchniewicz stworzył książkę, jako odpowiedź na zapotrzebowanie polskiego narodu, aby bliżej poznać fakty z życia Jana Pawła II. Wybitny papież – Jana Paweł II, ukochany duchowny milionów ludzi na całym świecie. Paweł Zuchniewicz wydał wiele książek na temat życia i twórczości Jana Pawła II. Zuchniewicz jako dziennikarz obsługiwał i starannie opisywał pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski.

Książkę Wujek Karol Kapłańskie lata Papieża autora Pawła Zuchniewicza należy uznać za zbeletryzowaną biografię. Fragmenty obejmują epizody z życia Karola Wojtyły. Pod względem gatunkowym książkę należy uznać za jednocześnie: biografię, autobiografię i rodzaj pamiętnika. Biografię należy rozumieć, jako opis życia i działalności jakiejś osoby. Autobiografia to opis własnego życia, niekiedy jest też ujęty w formie fabularnej. Kolejno pamiętnik jest to gatunek literatury, relacja prozatorska, których autor był świadkiem, czy też, których doświadczył. Pamiętnik jako gatunek literackie opowiada o sytuacjach i zdarzeniach z perspektywy dystansu. (Przede wszystkim upływ czasu).

Potrzebujesz pomocy?

Współczesność (Język polski)

Zadaj pytanie

Opracowania lektur zostały przygotowane przez nauczycieli i specjalistów.

Materiały są opracowane z najwyższą starannością pod kątem przygotowania uczniów do egzaminów.

Zgodnie z regulaminem serwisu www.bryk.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności.