Ojciec wolnych ludzi: opowieść o prymasie Wyszyńskim - problematyka
Ojciec wolnych ludzi. Opowieść o Prymasie Wyszyńskim to powieść, która dotyka bardzo ważnych problemów egzystencjalnych, nie tylko tych związanych z wiarą. Oczywiście bardzo ważną częścią książki jest opis walki Wyszyńskiego o niezależność Kościoła w komunistycznej Polsce. Autor pokazuje, jak zmieniało się stanowisko Wyszyńskiego, z jak dużą krytyką musiał się mierzyć, jak bardzo nieoczywiste były wybory dokonywane w tamtym czasie i jak trudno było je podejmować.
Ważnym elementem jest pytanie o samo znaczenie wiary, o to, czym ona jest dla poszczególnych bohaterów powieści – nie tylko Wyszyńskiego, ale i Marii Okońskiej, Emilii Paderewskiej-Chrościńskiej, w końcu samego Karola Wojtyły.
Bardzo istotnym zagadnieniem związanym z postacią samego Wyszyńskiego jest stosunek do drugiego człowieka. Często do człowieka, który ma kompletnie inne poglądy od naszych, uważa się za naszego wroga i przeciwnika, który chce nas zniszczyć. Ojciec wolnych ludzi. Opowieść o Prymasie Wyszyńskim uczy, że w drugim człowieku zawsze warto dostrzec człowieka, odnosić się do niego z szacunkiem, nawet jeśli metody postępowania czy przekonania drugiej strony są dla nas trudne do zaakceptowania. To jedna z ważniejszych lekcji dla człowieka XXI wieku.
To także powieść o skromności, o ciężarze kierowania kościołem, o tak cennej współpracy i wzajemnym szacunku, między innymi między Wojtyłą a Wyszyńskim.
W końcu to Ojciec wolnych ludzi. Opowieść o Prymasie Wyszyńskim to także powieść historyczna, która tłumaczy, z czego wynikało stanowisko polskiego Episkopatu pod słynnym hasłem „Non possumus”, czym była peregrynacja obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej po Polsce, jakie znaczenie miało w komunistycznym kraju milenium Chrztu Polski, jakie reakcje wywołał list biskupów polskich do biskupów niemieckich i dlaczego był tak ważny.
Powieść odsłania także kilka wątków relacji polskiego Kościoła ze Stolicą Apostolską.
