Malarze - Środki stylistyczne
W bajce „Malarze” Ignacego Krasickiego, jak w wielu innych jego utworach, znajdziemy wiele środków stylistycznych, które służą wzmocnieniu przesłania:
- kontrast – zestawienie dwóch postaci na zasadzie przeciwieństwa dobry i zły, uczciwy i nieuczciwy, pracowity i leniwy. Piotr – bardzo dobry malarz – portrecista, który potrafił pięknie oddawać rzeczywistość na swych obrazach. Ludzie nie doceniali jego talentu i rzadko kupowali jego prace, toteż artysta żył skromnie. Postępował uczciwie wobec innych, pomimo braku korzyści. Jan – kiepski i leniwy, ale sprytny malarz – portrecista. Niewiele pracował i słabo malował, a jednak żył w luksusie, a ludzie chętnie kupowali tworzone przez niego portrety. Powodem jego sukcesu nie był jednak talent, a spryt;
- alegoria — postacie malarzy symbolizują dwie postawy wobec prawdy i rzeczywistości. Pierwszy malarz (który maluje wiernie) to alegoria uczciwości, prawdy i obiektywizm, a drugi malarz (który idealizuje portrety) symbolizuje pochlebców i fałsz.
- porównanie – poeta porównuje styl życia i pracy dwóch malarzy, skrajnie od siebie różnych. Dzięki, temu zestawieniu znacznie lepiej uwypukla się nieuczciwość Jana, który sławę i pieniądze zawdzięcza sprytowi i nieuczciwości;
- epitety — autor używa przymiotników, aby opisać bohaterów. Piotr jest „dobry”, a Jan „zły”, co od razu określa jasno ich charakter i postawę. Epitety służą lepszemu doprecyzowaniu opisywanej rzeczywistości;
- ironia – malowanie ludzi ładniejszymi, niż są, jest ironią malarza, wobec kupujących. Dzięki zastosowaniu tego środka stylistycznego poeta podkreśla spryt i nieuczciwość Jana oraz próżność ludzi.
