Jagnię i wilcy - Środki stylistyczne
Bajka „Jagnię i wilcy” Ignacego Krasickiego zawiera liczne środki stylistyczne, które wzmacniają jej przekaz i podkreślają dydaktyczny charakter utworu. Można wśród nich wymienić takie, jak:
- alegoria – postacie zwierząt symbolizują konkretne typy ludzkich zachowań. Jagnię – naiwne i bezbronne jagniątko nie rozumie ogromu zagrożeń, na jakie naraża się, wędrując samotnie przez las. Rządzi tu prawo silniejszego. Cała sytuacja jest alegorią niesprawiedliwości społecznej i silnych rządów (jagnię to bezbronna Polska, a wilki – bezkompromisowi zaborcy);
- personifikacja – zwierzęcy bohaterowie posiadają szereg ludzkich cech: mówią, myślą i uzasadniają swoje działania. Jest to także typowy zabieg wykorzystywany w bajkach, dzięki któremu autor może wyrażać krytykę, ale nie mówiąc wprost. Jagnię symbolizuje takie cechy jak naiwność, bezbronność, niewinność i słabość. Wilki symbolizują takie cechy jak siła, drapieżność, bezkompromisowość i okrucieństwo;
- kontrast — zestawienie słabego jagnięcia i silnych wilków uwydatnia niesprawiedliwość i brutalność świata, w którym siła rządzi nad prawem;
- ironia – odpowiedź wilków jest rzeczowa i złożona z konkretnych argumentów, a jednocześnie wypełniona ironią. Trzeba zauważyć, że pytanie zadane przez jagnię jest tak irracjonalne, że pojawienie się akurat tego środka stylistycznego wręcz wymusza sytuacja. Tłumaczenia wilków są ironiczne, ponieważ w rzeczywistości nie ma żadnego prawa innego niż prawo siły, które mogłoby tłumaczyć zachowanie drapieżcy, a prawda jest tak oczywista, że w zasadzie nie wymaga pytań i odpowiedzi.
