Gargantua i Pantagruel - geneza utworu i gatunek
Pierwsza księga została opublikowana w 1532 roku pod pseudonimem Alcofribas Nasier. Francois Rableais sam wspomina, że w 1532 roku kupił w Lyonie Wielkie i szacowne kroniki ogromnego olbrzyma Gargantui, oparte na znanej ludowej legendzie Kolejne księgi rozwijały wątki satyryczne, groteskowe i filozoficzne. François Rabelais napisał "Gargantuę i Pantagruela" w okresie renesansu, kiedy w Europie dominowały idee humanizmu i odnowy intelektualnej. Dzieło powstało jako odpowiedź na:
• średniowieczną kulturę rycerską i scholastykę – Rabelais krytykuje przestarzałe systemy edukacji, religijną hipokryzję i władców despotów, ale i literaturę, która je utrwalała (korzysta z chanson de geste, jako epopeja satyryczna posługuje się karnawalizacją)
• humanizm renesansowy – promuje wolność, wiedzę, indywidualizm i radość życia.
„Gargantua i Pantagruel” to epopeja satyryczna, która krytykuje społeczne, religijne i polityczne absurdy. Poprzez humor, przesadę i fantastyczne wydarzenia autor ukazuje poważne problemy epoki. Nawiązuje jednocześnie do epopei renesansowej z elementami parodii literatury heroicznej.
Karnawalizacja przenikająca cały utwór została doskonale oddana w ilustracjach, które wykonał Gustave Doré w 1854 roku.
