Pochwała głupoty - streszczenie krótkie
„Pochwała głupoty” Erazma z Rotterdamu to klasyczne dzieło renesansu, satyryczny monolog, w którym alegoryczna postać Głupoty, chwali się swoją rolą w świecie. Twierdzi, że głupota ludzi uszczęśliwia, pozwala im żyć w złudzeniach i rządzi wszystkimi sferami życia – od rodziny, przez politykę, po Kościół i naukę. W ten sposób Erazm z Rotterdamu ujawnia różnorodne niedoskonałości ludzkiej natury i w sposób błyskotliwy krytykuje społeczeństwo. Krytykuje hipokryzję uczonych i duchowieństwa, ukazując, że mądrość często prowadzi do smutku, podczas gdy głupota zapewnia radość i sukces. W zakończeniu pojawia się paradoksalne przesłanie: prawdziwa wiara wymaga pewnej naiwności, co pozostawia otwarte pytanie, czy Głupota rzeczywiście mówi prawdę, czy jedynie ironizuje.
