W Weronie - Środki stylistyczne
W wierszu dominują epitety („Łagodne oko błękitu”, „nieprzyjaznych grodów”, „wywrócone bramy”) oraz personifikacja (uosobienie) – „Łagodne oko błękitu patrzy”, „Cyprysy mówią”. Nadanie cech ludzkich elementom przyrody (niebo, drzewa) uwrażliwia czytelnika na wymiar emocjonalny i nadaje tekstowi poetycki charakter. W utworze mamy również do czynienia z animizacją, czyli nadaniem cech istot żywych przedmiotom lub roślinom („gwiazdę zrzuca ze szczytu”). Animizacja dynamizuje opis, daje wrażenie aktywnego udziału przyrody w przedstawionych wydarzeniach. Z kolei antyteza „A ludzie mówią, i mówią uczenie, że to nie łzy są, ale że kamienie” podkreśla kontrastu między romantycznym wyjaśnieniem (łzy dla zakochanych) a racjonalnym, chłodnym podejściem ludzi (kamienie jako zwykły przedmiot).
