Niebo, „łagodne oko błękitu” spogląda współczująco na gruzy „nieprzyjaznych grodów”. Chodzi o dwa zwaśnione rody Kapuletich i Montekich z tragedii Szekspira „Romeo i Julia” (aluzja literacka). Natura pamięta o tragedii kochanków. „Niebo gwiazdę zrzuca ze szczytu”. „Cyprysy mówią, że to dla Juliety/ I dla Romea łza ta znad planety Spada i w groby przecieka/ Pomimo upływu czasu przyroda ubolewa nad losem kochanków, wykazuje empatię, o czym świadczą łzy. Dla ludzi są to jedynie kamienie: A ludzie mówią, i mówią uczenie/Że to nie łzy są, ale że kamienie /I że nikt na nie nie czeka!” Ludzie „mówią uczenie”, co przywodzi na myśl „szkiełko i oko” z „Romantyczności” Adama Mickiewicza. Mamy więc tu do czynienia ze zderzeniem dwóch postaw – klasyków (przedstawicieli racjonalnego, naukowego podejścia) i romantyków, których przedstawicielami w wierszu jest przyroda, natura. To ona staje się prawdziwym „bohaterem lirycznym” utworu, pamiętając o miłości Romea i Julii.
W wierszu dominują epitety („Łagodne oko błękitu”, „nieprzyjaznych grodów”, „wywrócone bramy”) oraz personifikacja (uosobienie) – „Łagodne oko błękitu patrzy”, „Cyprysy mówią”. Nadanie cech ludzkich elementom przyrody (niebo, drzewa) uwrażliwia czytelnika na wymiar emocjonalny i nadaje tekstowi poetycki charakter. W utworze mamy również do czynienia z animizacją, czyli nadaniem cech istot żywych przedmiotom lub roślinom („gwiazdę zrzuca ze szczytu”). Animizacja dynamizuje opis, daje wrażenie aktywnego udziału przyrody w przedstawionych wydarzeniach. Z kolei antyteza „A ludzie mówią, i mówią uczenie, że to nie łzy są, ale że kamienie” podkreśla kontrastu między romantycznym wyjaśnieniem (łzy dla zakochanych) a racjonalnym, chłodnym podejściem ludzi (kamienie jako zwykły przedmiot).
Wiersz „W Weronie” został napisany przez Cypriana Kamila Norwida w latach 1847-1857 i początkowo nosił tytuł: „Nad grobem Julii Capuletti w Weronie”. Utwór ten należy do tomu „Vade-mecum” wydanym wiele lat po śmierci poety. W wierszu mamy do czynienia z liryką pośrednią, opisową. Podmiot liryczny ujawnia swoją obecność poprzez opis sytuacji, konflikt natury i ludzi uczonych.
W wierszu mamy do czynienia ze zderzeniem dwóch postaw – klasycy, ludzie uczeni w zjawiskach przyrody dostrzegają jedynie kamienie i natury, która opłakuje los kochanków z Wrony. Norwid wykorzystuje motyw sporu Montekich i Kapuletich, aby ukazać uniwersalność ludzkiego cierpienia i nietrwałość ludzkich spraw w obliczu niezmienności natury. Wiersz wpisuje się w charakterystyczną dla Norwida poetykę, w której ważną rolę odgrywa symbolika, głębokie refleksje filozoficzne oraz kontrast między życiem ludzkim a wiecznością przyrody.
Tytuł wiersza „W Weronie” sygnalizuje, gdzie rozgrywają się opisywane przez podmiot liryczny zdarzenia. Miasto staje się tu symbolicznym miejscem refleksji nad przemijaniem, miłością i konfliktem (zarówno konfliktu między dwoma zwaśnionymi rodami w tragedii Szekspira, jak i konfliktem pomiędzy empatyczną przyrodą a racjonalnymi, uczonymi ludźmi.
