W systematyce świata roślinnego paprotniki funkcjonują jako gromada licząca ok. 11 tysięcy gatunków. Paprocie (Pteropsida ) są klasą obejmującą ok. dziewięć i pół tysiąca gatunków. Typowym przedstawicielem paproci jest długosz królewski, pióropusznik strusi, języcznik zwyczajny. Cykl rozwojowy paprotników wygląda mniej więcej tak: na liściach zarodnionośnych sporofitu (czyli podstawowej rośliny paprotników) znajdują się zarodnie z zarodnikami. Kiedy zarodnia się otwiera, wypadają z niej zarodniki, z których w glebie wyrasta gametofit (mała roślinka) zwany przedroślem, które jest haploidalne (podobnie jak zarodnik, z którego wyrosło).Zwykle przedrośle jest organizmem autotroficznym, czyli zdolnym do fotosyntezy i wytwarzania składników pokarmowych. Może też być częściowo lub całkowicie heterotroficzne, może wchodzić w symbiozę z grzybami. Przedrośla wytwarzają na swojej powierzchni gametangia męskie (plemnie) i gametangia żeńskie (rodnie). Jeśli przedrośle wytwarza zarówno rodnie, jak i plemnie, to mówimy, że jest jednopienne, natomiast dwupienne przedrośla, to takie, które tworzą albo plemnie, albo rodnie. Zapłodnienie możliwe jest tylko w wodzie, w której plemniki z plemni przepływają do rodni i zapładniają komórki jajowe. Z zapłodnionej komórki jajowej powstaje zygota, która jest diploidalna. Z kiełkującej zygoty powstaje sporofit, będący właściwym (dominującym) pokoleniem u paprotników. Sporofit najpierw jest odżywiany przez gametofit, ale z czasem wytwarza korzenie i usamodzielnia się - sam zaczyna się odżywiać. Oprócz korzeni posiada też liście i łodygę. Na liściach wytwarza zarodnie, w których powstają zarodniki, a te po dojrzeniu i uwolnieniu się z zarodni padają na odpowiednie podłoże, gdzie kiełkują, dając początek gametofitowi i w ten sposób cykl życiowy paprotnika zamyka się.