Skrzypce należą do grupy instrumentów strunowych smyczkowych (lub inaczej nazywając - pocieranych). Instrument ten konstruowany był już w XV wieku, ostateczny kształt otrzymał w XVI oraz XVII wieku. Najwcześniejsze wzmianki o skrzypcach zachowane są w polskich źródłach. Do rozwoju skrzypiec przyczyniły się następujące rodziny lutnicze działające we Włoszech:
- rodzina Amatich
- rodzina Stradivariego
- rodzina Guarnierich
Antonio Stradivari, Stradivarius żył w latach 1644 - 1737. Był włoskim lutnikiem działającym w Cremonie,
a uważany był za jednego za najlepszych włoskich lutników. Sztuki lutniczej uczył się u Amatiego. Oprócz skrzypiec budował również gitary, altówki, wiolonczele, harfy, lutnie i mandoliny. Do dnia dzisiejszego zachowało się ok. 650 instrumentów jego autorstwa. Korpus rezonansowy skrzypiec stanowią 2 drewniane płyty, które połączone są tzw. boczkami. Wewnątrz pudła rezonansowego znajduje się dusza, która przenosi drgania
z płyty wierzchniej na płytę spodnią. W górnej płycie umieszczone są tzw., efy czyli otwory rezonansowe. Skrzypce posiadają 4 struny, które naciągnięte są, na strunociągu, podstawku, gryfie i kołkach. Struny strojone są w interwale kwinty tj.: g, d1, a1, e2. Skala skrzypiec mieści się w dźwiękach, od g do c5. Na skrzypcach można grać poprzez pocieranie smyczkiem strun lub przez szarpanie strun tzw. pizzicato.
