Sieć lokalna (ang. Local Area Network stąd używany także w języku polskim skrót LAN) to najmniej rozległa postać sieci komputerowej, zazwyczaj ogranicza się do jednego budynku, lub kilku pobliskich budynków (np. bloków na osiedlu). Obecnie sieci lokalne stały się wiodącymi narzędziami jeśli chodzi o zastosowania biznesowe i edukacyjne. Często wymienia się niewielki zasięg sieci lokalnych jako ich dużą wadę, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, by połączyć kilka sieci lokalnych w jedną większą, co zdecydowanie rozwiązuje problem ograniczonego obszaru sieci.

Sieć komputerowa została pomyślana jako grupa komputerów lub innych urządzeń połączonych ze sobą w celu wymiany danych lub współdzielenia różnych zasobów. dzięki sieciom komputerowym możliwe jest nie tylko korzystanie ze wspólnych urządzeń, np. drukarek oraz korzystanie ze wspólnego oprogramowania, czy też korzystanie z centralnej bazy danych, ale także przesyłanie informacji między komputerami (komunikaty, listy, pliki). Zanim pojawiły się sieci komputerowe, każdy komputer musiał być jednostką w pełni samodzielną, a przez to nie wyspecjalizowaną. Jeden komputer musiał wystarczać za wszystko, co przy niewielkich rozmiarach ich pamięci operacyjnej czy też dysków było wówczas bardzo nieopłacalne. Efektywność pracy komputerów wzrosła gwałtownie i ciągle wzrasta po połączeniu ich w jedną sieć lokalną, a sieci tych w sieci rozległe. Sieci lokalne LAN mają raczej naturę bycia niewielkimi, najwyżej obejmującymi jeden budynek. Sieć kampusowa, która jest złączeniem kilku sieci lokalnych w jedną większą sieć pokazuje, jak łatwo można rozszerzyć obszar działania sieci lokalnej na wiele stojących niedaleko siebie budynków. Oczywiście obecnie większość sieci lokalnych połączonych jest w intersieć, zwaną Internetem. Dzięki temu nie ma już przeszkód, aby porozumiewać się z ludźmi na całym świecie, niezależnie od ich geograficznego położenia.

Bardzo duża zaletą sieci lokalnych jest fakt, że pomimo swojej dość skomplikowanej budowy jest łatwa w obsłudze dla przeciętnego użytkownika. Im sieć ma być bardziej rozległa, tym więcej różnych urządzeń i technologii musi ze sobą współpracować. Dlatego bardzo ważne jest, aby poprawnie zaprojektować sieć komputerową ze względu na użytkowników, którzy mają tę sieć obsługiwać i którym ma ona służyć. Z wielu technologii sieciowych należy wybrać te elementy, które będą niezbędne dla obsługi użytkowników, jednak z uwzględnieniem jak najniższych kosztów instalacji sprzętu.

W dalszej części zajmiemy się omówieniem konkretnych technologii sprzętowych w sieciach komputerowych.

Zasadniczo wyróżnia się dwa rodzaje sieci komputerowych, dokonując rozróżnienia ze względu na rodzaj okablowania użytego do wykonania połączeń pomiędzy poszczególnymi składnikami sieci. Pierwszą technologią jest BNC, czyli sieci 10Base2 oraz sieci UTP czyli sieci 10BaseT.

Jedną z najbardziej opłacalnych i najtańszych rodzajów sieci komputerowej są sieci 10Base2. protokół ten opisuje sieć o przepustowości 10 Mbps (megabits per second). Jest to wystarczające dla zwyczajnych użytkowników, dlatego taki rodzaj sieci jest szczególnie popularny w blokach mieszkalnych. Stosowany jest zwykle 50-omowy kabel koncentryczny o maksymalnej długości 185 metrów, czasem 200 metrów.

Kabel koncentryczny to przewód miedziany otoczony izolacją, wspólnym ekranem oraz zewnętrzną koszulką ochronną, wykorzystywany np. w instalacjach antenowych do radia i telewizora, jak również w aparaturze pomiarowej. Różne jego rodzaje posiadają różne właściwości elektryczne, poczynając od oporu.

I tak mamy kable:

1. Ethernet cienki, czyli kabel koncentryczny o oporze właściwym 50 omów; ma grubość jednej czwartej cala. Kabel ten był opisany powyżej jako medium transmisyjne w małych sieciach komputerowych.

2. Ethernet gruby, który również tak jak jego brat posiada opór całkowity 50 omów, jednak jego grubość jest dwa razy większa i wynosi pół cala. Obecnie raczej się go nie stosuje, chociaż czasem można go spotkać jako rdzeń sieci.

3. ARCNet, czyli kabel koncentryczny o oporze właściwym 93 omy. Dzięki temu kablowi o średnicy przekroju równej jedną trzecią cala, można łączyć między sobą stacje odległe od siebie nawet o 300 metrów.

Każdy kabel koncentryczny kończy się tak zwanym terminatorem, czymś w rodzaju zaślepki. Do kabla przyłącza się stacje i urządzenia sieciowe.

Wadą rozwiązań opartych na kablach koncentrycznych jest to, że niestety zasadniczo w różnych typach sieci musi być stosowany różny rodzaj kabla. Dla porównania, w sieciach opartych na kablach skręcanych jest on raczej taki sam w każdym rodzaju sieci. Niestety, kiedy używamy kabli koncentrycznych, należy uważać na niekompatybilność technologii Ethernetowych i ARCNetowych.

Oznaczenia kabla koncentrycznego, w zależności od jego właściwości elektrycznych posiadają różne numery, jednak zasadniczo zapożyczone są z wojska i rozpoczynają się od liter RG. Przykładowymi oznaczeniami kabli koncentrycznych mogą być RG-58A/U, RG-62/U.

Wymieniona powyżej wada niekompatybilności pomiędzy sobą różnych kabli koncentrycznych nie jest jedyną. Przede wszystkim łatwo jest uszkodzić taki kabel, co kończy się krachem całej sieci. Usterkę kabla koncentrycznego trudno jest zlokalizować. Kable koncentryczne posiadają jednak wiele zalet. Przede wszystkim są mało wrażliwe na wszelkie zakłócenia, a także szybkość przesyłu danych jest większa niż przy skrętce. Poza tym jest to kabel tani i może być wykorzystywany jako medium szerokopasmowe.

Aby połączyć ze sobą dwa kable koncentryczne wykorzystuje się tak zwany złącznik BNC. Dzięki temu nic nie stoi na przeszkodzie, by w ten sposób łatwo łączyć i rozłączać kable koncentryczne. Złącznik taki składa się z części męskiej i żeńskiej, zwanej poprawnie baryłką. Istnieją różne typy mocowania kabla wewnątrz części męskiej i żeńskiej, najpopularniejsze z nich to obciskanie, sworznie i śruby. Najczęściej używa się złączników obciskanych.

Kolejnym rodzajem sieci, jaki chcę tutaj omówić to sieć 10BaseT, w odróżnieniu od poprzedniej oparta na kablach skręcanych, popularnie nazywanych skrętką. Obecnie sieci oparte na skrętce wypierają Dzięki swej uniwersalności niekompatybilne pomiędzy sobą kable koncentryczne. Nazwa kabla pochodzi od tego, że składa się on z wielu poskręcanych przewodów umieszczonych w jednej osłonce. W sieciach opartych na skrętce najczęściej istnieje koncentrator, zwany hubem, w którym zbiegają się wszystkie kable ze wszystkich komputerów (topologia gwiazdy).

Skrętka (od ang. twisted-pair wire) jest to rodzaj kabla sygnałowego (służącego do przesyłania informacji), który zbudowany jest z jednej lub więcej par skręconych z sobą przewodów miedzianych, przy czym każda z par posiada inną długość skręcenia w celu obniżenia zakłóceń wzajemnych, zwanych przesłuchami. Najczęściej używany rodzaj skrętki to skrętka nieekranowana UTP. Istnieją trzy rodzaje kabla UTP. Pierwszy z nich zgodny jest ze standardem DIW firmy AT&T, drugi ze specyfikacją 10BaseT i trzeci, zgodny ze standardem Type3 firmy IBM.

Kabel skręcany nieekranowany posiada wiele zalet. Przede wszystkim jest to najtańsze medium transmisyjne, poza tym jest raczej uniwersalnym kablem przy różnych rodzajach sieci komputerowych. Oprócz tego łatwo się instaluje kable skręcane. Niestety, za swoją uniwersalność skrętka płaci nieco niższą prędkością przesyłania danych i sporą wrażliwością na zakłócenia, przez co odcinki, na jakich może być używana są raczej niewielkie.

Aby zwiększyć odporność kabli skręcanych na szumy i zakłócenia, wprowadza się ich ekranowanie. Ekranem jest folia lub siatka, którą otoczone są kable skręcane wewnątrz osłony izolacyjnej.

Istnieje mechanizm, który wymusza zgodność połączeń w sieci opartej na skrętce pomiędzy koncentratorem a stacją roboczą. Mechanizm ten nazywany jest wewnętrznym krzyżowaniem. Dzięki za wszystko wewnętrznemu krzyżowaniu komputer wysyła do koncentratora informacje jednym pasmem, a odbiera je drugim, co jest bardzo efektywne. Poniżej znajduje się specyfikacja, jak należy połączyć ze sobą stacje robocze, by okablowanie spełniało standardy wewnętrznego krzyżowania:

Końcówka 1 - Biały (połączony z) Zielony - Końcówka 1 (akcja Transmisja -) 

Końcówka 2 - Zielony (połączony z) Biały - Końcówka 2 (akcja Transmisja +) 

Końcówka 3 - Biały (połączony z) Pomarańczowy - Końcówka 3 (akcja Odbiór -) 

Końcówka 4 - Niebieski (połączony z) Biały - Końcówka 4 (nieużywane)

Końcówka 5 - Biały (połączony z) Niebieski - Końcówka 5 (nieużywane)

Końcówka 6 - Pomarańczowy (połączony z) Biały - Końcówka 6 (akcja Odbiór +) 

Końcówka 7 - Biały (połączony z) Brązowy - Końcówka 7 (nieużywane)

Końcówka 8 - Brązowy (połączony z) Biały - Końcówka 8 (nie używane)

Z drugiej strony, koncentratory powinny mieć następujące okablowanie:

Końcówka 1 - Biały (połączony z) Zielony - Końcówka 3 

Końcówka 2 - Zielony (połączony z) Biały - Końcówka 6 

Końcówka 3 - Biały (połączony z) Pomarańczowy - Końcówka 1 

Końcówka 4 - Niebieski (połączony z) Biały - Końcówka 5 (nieużywane)

Końcówka 5 - Biały (połączony z) Niebieski - Końcówka 4 (nieużywane)

Końcówka 6 - Pomarańczowy (połączony z) Biały - Końcówka 2 

Końcówka 7 - Biały (połączony z) Brązowy - Końcówka 8 (nieużywane)

Końcówka 8 - Brązowy (połączony z) Biały - Końcówka 7 (nieużywane)

Często używa się mechanizmu podobnego do wewnętrznego krzyżowania kiedy chce się połączyć dwa komputery lub dwa koncentratory pomiędzy sobą. Używa się do tego kabli tak zwanych "crossowanych", gdzie przewody są połączone na krzyż. Dzięki dwóm takim przewodom możliwe jest połączenie "do i z" pomiędzy dwoma stacjami roboczymi. Jest to szczególnie przydatne, gdy chcemy stworzyć minisieć z dwóch komputerów.

Często wykorzystuje się oba typy kabli do tworzenia tak zwanych sieci mieszanych. Zaletą jest, że nie potrzeba do tego celu specjalnych urządzeń, wszystko załatwia koncentrator, czyli hub. Właśnie dzięki takiemu połączeniu można uniknąć plątaniny kabli wychodzących z huba, który często musi w sieciach skrętkowych stać w centralnym miejscu, które wypada najczęściej tam, gdzie najbardziej to przeszkadza. Równoczesne zastosowanie liniowego kabla koncentrycznego i gwiaździstej topologii skrętek pozwala na zwiększenie zasięgu działania sieci. Innym sposobem na zwiększenie zasięgu sieci jest zastosowanie urządzenia zwanego repeaterem, które może łatwo zastąpić huba, a które wzmacnia sygnał, który przez niego przechodzi tak, że komputery działające po obu jego stronach z dużo większą łatwością porozumiewają się pomiędzy sobą.