Przyczyny klęski Polski w 1939 roku tkwią jeszcze w polityce okresu XX-lecia międzywojennego, czyli w latach 1918-39. Zaraz po odzyskaniu niepodległości, okazało się jednak, że droga do silnego, jednolitego, solidarnego i niezależnego państwa jest cięższa niż się to początkowo wydawało. Trudno było odbudować nie istniejące ponad 100 lat państwo polskie, gdyż naród okazał się bardzo zróżnicowany i podzielony wewnętrznie. Mocarstwa Europy zaś sceptycznie podchodziły do sojuszy z Polską, nie wierząc w jej stabilność. W najgorszym stanie była jednak gospodarka, zrujnowana eksploatacyjną polityka zaborców i wojną. Również w sferze edukacji było wiele do zrobienia. Rozpoczęto reformy, jednak w 1939 roku przemysł zbrojeniowy zdecydowanie nie był przygotowany na odparcie wroga.
Bezpośrednimi przyczynami klęski kampanii wrześniowej był cios zadany przez wojska radzieckie wkraczające do Polski od wschodu 17 września 1939 roku oraz miażdżąca przewaga Niemców, której sprzyjała, mimo paktów, bierna postawa mocarstw europejskich Anglii i Francji. Hitler na mocy tajnego paktu Ribbentrop-Mołotow uderzył na RP z trzech stron, atak został dopełniony, gdy Stalin zaatakował wschodnie ziemie.
Błędem polskiego rządu było zbyt późne ogłoszenie mobilizacji - przypadające na sierpień 39 roku. Walka obronna toczona była niemal w zupełnej izolacji od potencjalnych sojuszników. Francja i Anglia, wypowiadając Niemcom wojnę, nie podjęły żadnych konkretnych działań. Hitler bez przeszkód wprowadził do walki lotnictwo i oddziały pancerne. Mimo dzielnego oporu rozbitych sił zbrojnych Polski, po ponad miesiącu podpisano kapitulację 5 października 1939 roku. Rozpoczęła się trwająca 5 lat okupacja.
