Celem moich rozważań jest pytanie - czy samotność jest zrządzeniem losu, czy też świadomym wyborem człowieka? Musimy zadać sobie pytanie, czym jest ta samotność? Wiele źródeł podaje, że jest ona emocjonalnym stanem odczuwania izolacji społecznej i poczuciem odcięcia od innych ludzi. Pojawia się i znika wraz ze zmianą sytuacji życiowej. Człowiek jest istotą, która potrzebuje mieć stale kontakt z innymi. Każdy z nas doświadczył uczucia samotności, a co za tym idzie, nikt nie chce zostawać na długo sam. Zgodnie z tym uważam, że samotność jest bardziej zrządzeniem losu niż świadomym wyborem człowieka.      Fragment książki "Wieża" Gustawa Herlinga- Grudzińskiego przedstawia losy Lebbroso zmagającego się z trądem. Opisuje nam wiele lat życia spędzonego przez mężczyznę w wieży.Bohater tego dzieła musiał zrezygnować z jakiegokolwiek kontaktu z innymi z obawy, że może kogoś zarazić. Pragnął relacji z ludźmi, lecz przez chorobę nie mógł sobie na to pozwolić. Cała ta sytuacja pokazuje, że to nie była wybrana przez niego decyzja (o chorobie) tylko przykre zrządzenie losu, które doprowadziło go do izolacji i samotności. Przez trąd stał się bardzo nieszczęśliwy a nieszczęśliwy człowiek samotny jest zawsze i wszędzie. Kiedy zobaczył szczęśliwą parę zakochanych, to poczuł ogromną zazdrość. Inni mogą być razem szczęśliwi,a on nie ma wyboru i musi być samotny. Kolejny raz widzimy, iż samotność nie była wyborem Lebbrosa, tylko nieszczęśliwym zrządzeniem losu.       Na poparcie mojej tezy posłużę się również inną powieścią poruszającą zagadnienie samotności jako zrządzenia losu bohatera a nie jego wyborem. Jest nią "Mały Książę" Antoine de Saint-Exeipery. Mały Książę postanawia wyruszyć w świat, ponieważ na swojej planecie czuje się odtrącony i zbędny. Kiedy chłopiec dociera już na ziemię i zaczyna poszukiwania innych ludzi, aby w końcu kogoś poznać i móc cieszyć się z tego, że jest potrzebny i kochany, poznaje lisa. Lis przekazuje mu niezwykle ważna słowa: "samotnym jest się również wśród ludzi". Daje mu to do zrozumienia, że wszystko zależy od tego, jacy ludzie pojawią się na jego drodze, jednak na to nie może mieć wpływu. Nie wybieramy sami dla kogo będziemy ważni i potrzebni, ponieważ o tym decydują inni ludzie. Wiele zależy od losu i momentu życia w jakim znajdujemy się my, jak i zarówno inni.      Nie możemy zapomnieć o postaci Robinsona Crusoe, z książki Daniela Defoe "Przygody Robinsona Crusoe", który przez nieszczęsne zrządzenie losu wylądował na samotnej wyspie z dala od cywilizacji, w samotności. To czy uda mu się przetrwać, zależy od jego siły, wiary i inteligencji. Widzimy, że to nie był jego świadomy wybór. Przez 28 lat Cruzoe żyje sam. Z upływem lat radzi sobie coraz lepiej, ponieważ zdaje sobie sprawę, że nie uda mu się wrócić do "normalnego" życia i cywilizacji. To mocno odbija się na jego zdrowiu psychicznym przez te kilkanaście lat. Ma papugę i psa, a o rozmowie z drugim człowiekiem może tylko pomarzyć. To nie był jego wybór. Kolejny raz los jest marnym zrządzeniem, płatającym figle i "zrzuca" na Robinsona przykrą rzeczywistość zwaną samotnością. Na wyspie Crusoe musi nauczyć się żyć od nowa. Ciężko to sobie wyobrazić. Nikt z nas nie podjął by decyzji, żeby odizolować się od ludzi na 28 lat.      Przytoczone przeze mnie argumenty, świadczą o tym, że samotność nie jest wyborem ludzi. Każdy pragnie mieć jakąkolwiek relację z drugim człowiekiem. Jesteśmy takimi istotami, które potrzebują wsparcia, wysłuchania, zrozumienia. Chcemy być dla kogoś ważni. Wypadki lub choroby to rzeczy, na które praktycznie mamy niewielki wpływ, a sprawiają, że fizycznie możemy czuć się samotnie. Samotność psychiczną można odczuć w momencie, gdy nasze idee, przekonania czy problemy się róznią i żadna z osób nie jest w stanie nas zrozumieć. Nie jesteśmy w stanie nic na to poradzić. Literatura różnych epok w piękny sposób pokazuje nam, że to nie człowiek wybiera samotność i odizolowanie tylko zrządzenie losu tak sprawia.