,,Samotność – czasami się ją wybiera, czasami ona wybiera nas’’

Samotność to stan, w którym człowiek funkcjonuje bez towarzystwa innych ludzi. Osoba samotna zwykle jest nieszczęśliwa, czuje się niespełniona i brakuje jej w życiu ważnego elementu. Są osamotnieni dzięki normom panującym w dzisiejszym świecie. Samotnicy często byli opisywani jako osoby poszukujące sensu egzystencji, niezadowolone z codziennego życia, dążące do wielkich celów. Niektórzy patrzą na samotność jak na karę, najokrutniejszą rzecz jaka mogła ich spotkać. W literaturze byli również bohaterowie, którzy sami wybrali samotne życie. Ich decyzja wynikała z chęci zrealizowania jakiegoś celu, na przykład walka o niepodległość lub respektowanie praw moralnych. Osoby te uważały, że tylko w samotności są w stanie całkowicie poświęcić się dążeniu do wyznaczonego przez siebie celu.

Podmiot liryczny w wierszu ,,Samotność’’ Anny Świrszczyńskiej pokazuje nam inny pogląd na ten stan. Mówi o samotności jako o czymś dobrym, porównuje ją do drogocennej perły, traktuje ją jak największy skarb. Jest osobą samotną, ale w ogóle z tego powodu nie cierpi, wręcz przeciwnie, jest szczęśliwa. Osoba mówiąca przedstawia co daje nam izolacja. Nie podporządkowuje się, nie pędzi za ideałami, ponieważ to ona sama nim jest. Jest wolna i szczęśliwa. Uważa, że nie potrzebuje nikogo, ponieważ tylko by ją ograniczali. Ludzie zniszczyli wszystko co tworzyło jej świat. Samotność jest dla niej jedyną ochroną i sposobem na życie.

Zdarza się, że po tragicznych, szokujących przeżyciach ludzie sami odizolowują się od wszystkiego, wolą być sami. Pragną w samotności wszystko przemyśleć, uspokoić się, nabrać sił, by móc wrócić do normalnego życia, lub także chcą odpokutować. Tak było w przypadku Jacka Soplicy. Główny bohater ,,Pana Tadeusza’’ Adama Mickiewicza w latach swej młodości był pewnym siebie szlachcicem. Lubił się awanturować, a w głowie miał tylko zabawę. Starał się o rękę córki Stolnika Horeszko, aczkolwiek był on przeciwny temu związkowi. Wystarczyła tylko chwila, by zadecydować o zabójstwie jej ojca. Jak pomyślał, tak zrobił. Pod wpływem gniewu i nienawiści do wspomnianej postaci, postanowił go zabić. Pozbawił życia człowieka, który wykorzystał zauroczenie jego córką, Ewą, by zyskać lepszą reputację między szlachcicami. Wszyscy się od niego odwrócili, był oskarżany o kolaborację z Moskalami. Niestety nie mógł już cofnąć czasu, by zmienić cokolwiek. Jednakże chcąc poprawić swoją postawę, oraz odpracować swoje winy, wstąpił do zakonu Bernardynów, zmienił swój wizerunek, przyjął przydomek, został także emisariuszem Napoleona, by pomagać ojczyźnie, gdy tego potrzebowała. Jacek Soplica wybrał samotność, by już więcej nikogo nie skrzywdzić, zmienić się oraz by stać się lepszą wersją siebie.

Wątek samotności można odnaleźć także w powieści pt. ,,Konrad Wallenrod’’ Adama Mickiewicza. Tytułowy bohater to syn litewskiego wojaka. W dzieciństwie został porwany przez Krzyżaków. Został przez nich wychowany. Dorastał bowiem wśród obcych ludzi, którzy nie potrafili zapewnić chłopcu wystarczającej uwagi ani miłości rodzicielskiej, przez co Konrad czuł się samotny. Halban podsycał w chłopcu poczucie wyobcowania. Śpiewał mu litewskie pieśni, co powodowało uczucie nienawiści do Zakonu, a także wzbudzały chęć zemsty. Tęsknota za ojczyzną sprawiła, że młodzieniec wrócił do rodaków. Wśród Litwinów czuł się bardzo dobrze. Ożenił się z Aldoną, aczkolwiek nie było mu dane długo cieszyć się szczęściem domowego ogniska, ponieważ Zakon zaczął coraz bardziej zagrażać Litwie. Konrad wiedział, iż musi ratować swoją ojczyznę od zguby. Przedostał się do Zakonu i przybrał imię zaginionego rycerza krzyżackiego. Zdobywając zaufanie Krzyżaków, doprowadził ich do licznych klęsk, na skutek których załamała się jego potęga. Krzyżacy odkryli, jakie motywy miał Wallenrod. Jego motywem działań była miłość do ojczyzny, dla której chłopak poświęcił wszystko. Bohater popełnił samobójstwo, gdyż wiedział, że już nigdy nie będzie w stanie zaznać prawdziwego szczęścia. Przez całe życie był sam, jako dziecko pośród obcych ludzi, później jako Mistrz Krzyżacki nikomu nie mógł wyjawić swojej misji.

W twórczości literackiej można odnaleźć różne wizerunki samotników. Niektórzy są na nią skazani, inni zaś dokonują wyboru spędzenia reszty życia w samotności. Często jest ona związana z cierpieniem oraz poczuciem niespełnienia. W takich wypadkach bohaterzy izolują się, lecz nigdy nie wpływa to dobrze na ich psychikę. W dzisiejszych czasach także bardzo wiele ludzi jest samotnych. Człowiek samotny jest odizolowany, nie czuje kontaktu z ludźmi. Wszyscy ludzie mają swój własny kodeks według którego żyją. Dla niektórych najważniejszą rzeczą w życiu są wartości takie jak miłość czy przyjaźń. Jednak zdecydowana większość ludzi najbardziej ceni rzeczy materialne. Podążają oni za pieniędzmi, karierą i sukcesem. Mają bardzo dużo obowiązków, robią wszystko w pośpiechu i mają coraz mniej czasu dla przyjaciół i rodziny. Z czasem zapominają o bliskich i stają się samotni. Antoine de Saint-Exupery powiedział w ,,Małym Księciu’’ - ,,Na pustyni jest się trochę samotnym; Równie samotnym jest się wśród ludzi’’.